Vaka - 01.03.1928, Síða 114

RITFREGNIR.
[vaka]
108
iiff er hjartasár valur, er flöktandi fer,
fljúgandi snjóský, er storinurinn ber,
vindblær, er skelfur á vádimmum sjó,
vakinn og lcitar um eilífð að ró.
Eg er snjóskriða’, er fellur í hávetrarhríð
og hnígur og gleymist um eilífa iíð,
stjörnuhrap æðandi’ um grunnlausan geim,
grátandi andi, sem leita vill heim.
Þá hefði að sjálfsögðu mátt taka „Betlikerlinguna“
alla, Jjví að það er hið eina sígilda kvæði Gests, og þó
einkum niðurlagið:
Hún var kannske perla, sem týnd í timans haf
var töpuð og glötuð svo enginn vissi af,
eða gimsteinn, sem forðum var greyptur láns í baug
— en glerbrot var hún orðin á mannfélagsins haug.
Þá hefði ef til vill mátt taka eftirmælin eftir Einar
Þórðarson til samanburðar við eina söguna, en þó eink-
um til þess að sýna, hversu hlýlega Gestur gat breitt
ofan á de’yjandi gamalmenni, sem honuin var vel við.
En að öðru Jeyti hefði ekki þurft að talia annað en
það, er laut að ást hans til móður og unnustu. Sbr.
jietta stef til móður hans:
]>ó ég fengi allnn auð,
völd og dýrð og vinahylli,
veittist skáldfrægð hcims og snilli,
samt væri ævin auð og snauð,
ef ég mætti’ ei muna ]>ig,
lilúa’ að ]>ér i hjarta minu,
hlynna’ að öllu minni ]>inu,
móðir, elska — clska þig!
Eða þetta erindi uin ástir hans:
I5g hefi elskað aðeins einu sinni,
og elskað ]>á svo heitt sem nokkur má,
með þeirri glóð, sem brenndi innst mig inni;
— nú askan ])akin er með klaka og snjá.
Eitt ævintýri er í bókinni og nefnist „Svanurinn“.
Ekki veit ég, hvort þetta eru æskubrek eða andleg ævi-
saga höf., sögð undir rós undir ævilokin; en víst er um
það, að niðurlag þess sannar betur en allt annað, hversu
heitt Gestur ann möður sinni Iátinni og unnustunni,
sem enn var á lífi. Þar stendur:
„Hann söng um vininn, sem hann elskaði, en sem
hafði þó aðeins dregið unga, saklausa hjartað á tálar.