Nýtt kirkjublað - 15.02.1908, Blaðsíða 9

JNÝTT EmKJUBLAÐ_^____83
0ildi ritningarinnar
Eftir séra R. J. Campbell.
Að lúta yaldi utan frá.
Miðlungsraönnunum — að þeim ólöstuðum — er það
tamast að trúa og treysta einhverju algildisvaldi, sem yfir þá
er skipað og að þeim er haldið utan frá, og á það sér eigi
síður stað í trúmálum en í öðrum efnum.
Oskeikula kirkjan er einn slíkur fulltrúinn. Mikil sveit
manna skipast undir það merki.
Oskeikula bókin er í annan stað átrúnaðargoð margra.
Oskeikular trúarjátningar er enn eitt aðhaldið fyrirfjölda
manns. Það heitir svo, að þar séu sett órjúfanleg lög um
aldur og œfi, sem auðvitað reynist hégóminn einber.
Alt þetta er ekki annað en hækjur, þegar bezt lætur, en
þegar illa fer, þá verður þetta ytra vald haft á maunsandann,
hræðilegur farartálmi á framsóknarbraut mannssálarinnar.
Inni í sjálfri mannssálinni er dómsvaldið algilda, en ekki
fyrir utan hana.
Smátt og smátt skýrist sannleiksljósið guðlega fyrir mann-
kyninu. Svo erum vér mennirnir gerðir. Sannleiksljósið er
ávalt á leiðinni til vor frá guði, það getur komið úr svo ó-
tal óttum, en hvaðan sem það kernur, þá verður mín eigin
sál að geta bergmálað sannleikann, eg verð sjálfur að finna
til þess og kannast við að það sé satt sem að mér berst.
„Það er mér sól sem mér skín“.
Sála mín fær engan þroska og vöxt við sannleiksljósið
það sem eigi skín sjálfum mér, eða við orðið það sem eigi
bergmálar í mínu eigin brjósti.
Það sem satt kann að vera í bókinni þessari [riti höfund-
arins], það verður svo sem ekki sannleiki fyrir lesendurna
bara af því að eg segi það, heldur vegna þess að þeir sjálfir
álíta það vera satt, og sú tilfinning verður svo rík hjá þeim,
að frá þeirri sannfæring verður þeim eigi þokað. Og hví
skyldum vér vantreysta mannssálinni að greina sannleikann?
Á hún ekki samstiltan strenginn? Sannleikurinn er einn og
hinn sami, og allir ejnlægir sannlejks-Ieitendur stefna að sama