Nýtt kirkjublað - 15.02.1908, Side 13

„Þarna sérSu, pabbi“, hrópaði Róbert. „ÞaS fór eins
og eg spáSi, aS vonda eptiS mundi skemma góSu eplin“.
„Róbert minn“, sagSi faSir hans: „Eg hef oft beSiS |)ig
aS vera ekki í leikjum meS slæmum drengjum ; af þeim fé-
lagsskap verSur þú sjálfur slæmur drengur, alveg eins og epl-
in skemdust í skálinni af þessu eina skemda epli sem látiS
var sarnan viS. Þú hefir lítiS hirt um þaS, þó eg hafi sagt
þér þaS, og því var eg nú aS láta þig sjálfan þreifa á því
meS þessu dæmi“.
Þetta varS Róhert miklu minnistæSara en áminningarnar.
Hann þurfti ekki annað eftir það en að hugsa uni skerndu
eplin til að forðast illan félagsskap.
„Ofurefli11. „Breiðablik“ síðastkomnu, nóv.bl. f. á., rekja
þráðinn í skáldsögu Einars Hjörleifssonar, sem út kemur í
vor. Brot úr sögunni eru hér mörgum kunn af upplestri
Einars, og munu þeir allir taka undir þann dóm séra Friðriks:
„Sannfærðir erum vér um, að það verður talinn viðburð-
ur töluverður í bókmentum vorum, þegar menn eru búnir að
átta sig á sögunni, og gera sér ljóst, hve miklu ofar hún
stendur öðrum skáldsögum er vér höfum eignast“,
Þeir, sem hafa mannskemt sig á því aS lesa rómana —
bullið danska síðasta mannsaldur, með ])essum mannræfla-
sjálfslýsingum, kannast við, hve fjarri það hefir verið „for-
skriftinni“ að taka trúarlíf manna til meðferðar, eða viður-
kenna það sem einn meginþátt í lífi mannsandans og í vilja-
rnótinu, og sitt hvað af því hefir svo hingað slæðst, inn í ís-
lenzka skáldsögugerð, samfara óvildarhug til kristindómsins
og hans erindreka. Að því víkur séra Friðrik í niðurlagi
greinar sinnar:
„Þetta er í rauninni í fyrsta sinni, að íslenzkum presti
er lýst með kærleika og samhug i bókmentum vorum, svo
nokkurt hald sé í. Hann er i sögu þessari látinn vera sá
fyrirmyndarmaður, sem prestur ætti ávalt að vera. ÞaS hefir
verið regluleg tízka, aS láta að minsta kosti eina skrípamynd
af presti koma fram i hverri skáldsögu, og láta hann vera
lélegustu og auvirðilegustu persónu sögunnar.