Nýtt kirkjublað - 15.03.1908, Blaðsíða 3

NÝTT KTRKJtTBLAÐ.
Si
„drottins-orðunum“, sem hann hefir komist yfir, og þá verður
sagan að vera með.
Fr eis tarinn.
Það er bersýnilegt að sögumaðurinn lœtur djöfulinn i eig-
in persónu koma þarna fram. Þeirri heimsku er eigi til að
dreifa að höf. eigi við vondan mann eða menn, sem reki
þetta illa erindi, og eigi kemur heldur til mála, að höf. — það
er maðurinn sem stýlfœrir þetta seinast — hugsi sér þetta
ekki annað og meira en ásókn freistinganna í huga Jesú sjálfs.
Nei, það er beint djöfullinn sjálfur sem er á ferðinni. En
Gyðingum var ekki tamt að mynda og móta hinar yfirheims-
legu verur, og gerfinu er því að vanda eigi lýst, hitt nægir,
að Jesús veit strax við hvern hann á.
Trúin á persónulegan djöful kemst fyrst inn hjá Gyðing-
um upp úr herleiðingunni. Persneska tviveldiskenningin
eykur þar á, áhrifin svo mikil þaðan um alllangt skeið, og um
tímatals-mótin er kenningin fullmögnuð. Djöfullinn er orðinn
stórvoldugur, er í aðra röndina eigi svo miklu máttarminni
en guð sjálfur. Páll postuli kallar hann líka blátt áfram „guð
þessarar aldar“ (2. Kor. 4, 4). Djöfullinn er rógberinn og á-
kærandinn og hann ofsækir vini guðs. Spekinnar bók, sem rit-
uð er kringum 1, lætur syndafallið koma af öfund djöfulsins
(2, 24), og nefna má fleira svipað því.
Jesús er sjálfur sannfærður um það, að djöfullinn er til,
er virkileg persóna. Messíasar-starf hans er beint hólmganga
við hann, og Jesús er sór þess vet vitandi, að hann stendur
í þeim bardaga. Sú hin mikla og illa vættur átti áður ein-
hvern lofthæða-bústað, nú er hún teygð niður á jörðina, eða
henni er steypt af himni. Á jörðinni niðri verður háður loka-
bardaginn, og á endanum bíður hið illa vald fullan ósigur.
Eftir komu Krists stefnir öll ásókn djöfulsins á hann og
hans vini. Hann kærir bræðurna fyrir guði dag og nótt
(Opinb.b. 12, 10). Hann gengur um sem öskrandi ljón, leit-
andi að þeim sem hann geti gleypt (1. Pét. 5. 8). Hann veld-
ur ofsóknunum gegn kristnum mönnum (Opinb.b. 2, 10). Hann
kom Júdasi til að svíkja Jesú (Lúk. 22, 3.; Jóh. 13, 2, 27).
Alt þetta var hinum fornkristna söfnuði svo áþreifanlega sögu-
legt. Það var sjálfgefið að djöfullinn nú færðist í ásmegin,