Nýtt kirkjublað - 15.03.1908, Blaðsíða 4

52
NÝTT KIREJUBLAfi
Guðssonurinn var einmitt i heiminn kominn til ab brjóta niður
hans verk (1. Jóh. 3, 8). Þess mátti því vænta að djöfullinn
vildi eigi vera varbúinn. Hanu tekur á móti Messiasi, óðara
en hann tekur til starfa og haslar honum völlinn, og það er
freistingin í eyðimörkinni. — Þetta var nú þeirra trú.
Hinn r étti Messias.
Messíasar-vonin og Messíasar-trúin var heit og einlæg hjá
allstóru broti Gyðingaþjóðarinnar, og það brot af því broti
sem sannfærðist um það, að Jesús væri Messías, það brot
varð hinn kristni frumsöfnuður á Gyðingalandi.
En það var ekki baráttulaust fyrir trúaða Gyðinga að
komast að þessari sannfæringu og halda henni gegn efasemd-
um innan frá eigin brjósti, og gegn háði og árásum landa
sinna úti í frá.
Jesús var Messías. Við það vildu þeir standa í lifi og
dauða. En það urðu þeir að kannast við fyrir sjálfum sér,
að hann var alt annar maður en þjóðin hafði búist við, og
þeir sjálfir höfðu búist við. Þjóðarmetnaðurinn þráði annan
Messías, en hjartað hélt þeim föstum sem fenginn var. I því
var baráttan. Og hörðu varð að beita til að reka á dyr gömlu
Messíasar-myndina: Hún var svik og tál, og frá hverjum
öðrum var hún komin en „óvini“ safnaðarins, Satan sjálfum ?
Palestínu-söfnuðurinn hafði ogsjón sögu ríkari á þvi, fyreta
mannsaldurinn, livernig þessar þjóðlegu svikamyndir Messías-
ar komu fram verklega í uppreistarfáti ýmsra, og þá lofuðu
hinir trúuðu guð fyrir að Jesús hefði staðið af sér allar slík-
ar freistingar „óvinarins", og forðast villigöturnar. Hinn rétti
Messías átti að vera einmitt eins og þeir höfðu reynt hann.
Með þessum hætti mótast hin trúarlega dæmisaga og
frumsöfnuðurinn fræddist og styrktist af henni, þegar efasemd-
irnar leituðu á:
„Ef hann er sonur guðs“, því var hann þá svo lítilmót-
legur, því veitti hann ekki sér og sínum þægindi lífsins? En
þá kom trúarstyrkingin frá orði Jesú: Maðurinn lifir ekki af
brauði einu saman. Mark lífsins er hærra og göfugra en
gnótt stundlegra gæða.
Því sýndi hann ekki „táknið“ mikla svo allir yrðu að
trúa, t. d. með því að steypa sér niður af þessuru háa stað