Nýtt kirkjublað - 15.03.1908, Blaðsíða 10

58
NÝTTKIRE:.niBL AÐ^ _ _____ ____
Eins hafa íslenzkar stúlkur sótt sumarnámsskeiðin þar. Síð-
astl. sumar voru þœr 5. Nú er dóttir Schröders, frú Ingi-
björg, húsmóðirin á hinu ágœta heimili, og kvað hún vera
lík móður sinni, er allir minnast sem hins frábærasta val-
kvendis, og hóf hún engu síður en bóndinn skólann til hins
mikla vegs. Einn af hinum íslenzku lærisveinum Schröders
ritar frá Noregi á þá leið:
„Allur háskólaheimur Skandínavíu og Finnlands keppist
við að heiðra minning síns mikla læriföður. Islendingar lögðu
og sinn litla skerf til með skrautlegum kranzi, þótt eigi hafi
þess verið getið.“
|renjadals-9i99i-
Islenzk sögumynd frá byrjun 18. áldar.
Ætti að skipa við dyr mentabúrsins okkar nýja mann úr
steyptum málmi, þann er mest ætti í íslenzku fjársjóðunum,
er þar geymast inni fyrir ritaðir, þá stæði séra Jón Hall-
dórsson næstur til að verða fyrir því.
Séra Jón prófastur í Hítárdal (prestur þar 1692—1736)
var hinn mesti lærdómsmaður sinnar tíðar, og um leið sómi
og prýðí sinnar stéttar.
I sögukorninu hér á eftir er hann fremstur í flokki gjamm-
andi blóðhunda, sem elta sært og soltið skógardýr, og drepa
það.
En séra Jón og prestarnir í Mýrasýslu voru menn að
betri fyrir bragðið, voru einmitt taldir menn sannkristnari „eftir
guðs hjarta“, er þetta gerðist fyrstu ár 18. aldar.
Og séra Jón er, þrátt fyrir þetta, sami ágætismaður ís-
lenzku kirkjunnar. Það er aldarfarið, sem vér reynum að
fá skilning á, og þá getum vér fyrirgefið honum.
Og sögumyndin kennir oss eigi sízt, hvaða fávísi það er
að neita breytiþróuninni andlegu, og að ætla sér að ganga í
lífsskoðana-fötum liðinna alda.
Annar prestur kemur töluvert til sögunnar, Stafholts-
tungnapresturinn, séra Gunngr Pálsson, hann er ómerkilegur