Nýtt kirkjublað - 15.03.1908, Blaðsíða 12

60
NÝTT ETRKJTJBLAÐ.
sem svo djúpt eru niðursokknir í sáran og fastan svefn þrjózku
og þverúðar vanræktar og hirðuleysis um sína sálarvelferð,
en foröktun við guð og hans orð og sakramenti, að |)ó guðs
orðs þénarar uppláti sinn munn sem aðra básúnu með áminn-
ingum, hótunum, ströffunum og viðvörunum af guðs orði, eftir
skyldu þein-a embættis, þá akta þvílíkir hirðuleysingjar það
Iítið eða ekkert og fást ei að heldur uppvaktir af þessari
svefnsótt — sem nú á síðustu dögum fer í vöxt — framar
en rotsofnaður maður aktar fuglakvak i eikum uppi yfir sér,
— eður sem marklitlar barnagjælur væru, — fyrri en ef ske
mætti, að veraldleg valdsstjórn þrifur til þeirra með alvarleg-
um handatiltektum líkarnlegra refsinga og pintinga“.
Prófastur er séra Gunnari samdóma um það, að Siggi
hafi nóglega ámintur verið, og að helgibrotið sé svo margfald-
legt, „að ei veit með hverju hann félaus húsgangsmaður því
öllu svarað fær, nema með húðinni1*.
Prófastur vitnar í konungsbréfið til Hinriks Bjelke 3. maí
1650 „að veraldlegir refsi harðnökkuðum, sem ei vilja hlýða
prestanna áminningum". Þar var stranglega lagt fyrir sýslu-
menn að hirta slíka óguðlega menn öðrum til viðvörunar.
Prófastur leggur siðan ráðin á, hvernig séra Gunnar
skuli taka Sigurð til opinberrar aflausnar, og þar á Sigurður
„i safnaðarins heyrn og sjón“ að heita því „að Iiða það
straíf er honum síðar kann tilsagt og dæmt verða“. Prófastur
felur séra Gunnari að hafa áfram mjög strangar gætur á
Sigga, svo að hann „komist á rétta lífsins braut“, og kveðst
prófastur jafnframt rita öllum prestum prófastsdæmisins, að
gæta þess vel að Siggi geti eigi framvegis „með klækjum
einum og vífilengjum skotið sér undan andlegum aga og lík-
amlegum refsingum".
Aflausnin fór fram þriðja dag jóla í Stafholtskirkju,
Sigurður „meðkennir og játar“ alt sem honum er stýlað, og
biður bljúgur og auðmjúkur fyrirgefningar á því öllu, og lofar
bót og betrun. Það er langt mál í mörgum greinum. Síðasta
greinin var það, að hann handsalaði séra Gunnari að líða
það straff, sem yfirvaldið dæmdi honum síðar „fyrir sitt heið-
inglegt framferði og guðs orða foröktun".
Sýsjumaður var þá í Borgarfjarðar og Mýrasýslu, Jón