Nýtt kirkjublað - 30.04.1908, Blaðsíða 2

90
NÝTT KTRKJTTBLAÖ
Samfélag heilagra tekur alla svo traustum tökum í hinni
fyrstu kristni. Alt bræður og systur, eigi síður í raun, en i
orði kveðnu. Hins minna og þrengri ástvina-félagsskapar
gætir þá miklu siður.
Og hitt atriðið sem skýrir oss þögnina er það, að trúar-
sjónin fram í tímann er öll fest á endurkomu Krists. * Hann
kemur í skýjum hiniins. Söfnuðurinn lifir það, og samfund-
irnir við hann verða í loftinu. Öll sú mynd er mótuð í
sýnum Daníels (Dan. 7, 13—14).
Þá gætir svo lítið hugsananna um samfundi hinna ein-
stöku ástvina. Samfundirnir við sjálfan Krist, á þennan ó-
umræðilega undursamlega hátt, eru fyrir öllu.
Þegar Páll postuli særir „fyrir augliti Krists Jesú og hans
útvöldu engla“ að gera það og það, þá er það sterkasta
brýningin: „Mundu, munið þið, að Kristur er rétt ókominn
með englasveit sína. Vertu og verið þið viðbúnir að koma
fram fyrir hann og undir dóm hans.“
Hjá hinni fyrstu kristni er allur samfundahugurinn við
sjálfan Krist. Þá kemur önnur og ný spurning út af þessari
páskahugsun, hvort samfundahugurinn í kærleiksþrá vorri nú
á tímum er þá eigi einhliða á hinn veginn. —
Hvaða rúm er þar fyrir sjálfan Krist?
* *
*
Vinur minn fyrir norðan sendi mér núna um daginn erindi,
sem hann eignaði afa mínum, séra Halldóri á Sauðanesi.
Erindið hafði verið honum til hjartanlegrar huggunar í þyngstu
sorgarraun:
„Söknuðurinn kom með miklu valdi eins og eg hafði
málað hann. En þar fylgdi annað, sem eg hafði ekki áður
myndað: Alt hið fagra, sanna og góða i framkomu ástvin-
arins rann upp í endurminningunni eins og ljósadýrð, sem
glæðist og blasir við á ódauðleikans landi. Hið ófullkomna
og breyska fanst mér skorpna inn í sjálft sig og fela sig.
Þessi sætleiki fylgir söknuðinum, og þá er hann andlegur á-
vinningur. En þetta hefi eg ekki fengið alvarlega að reyna
fyr en nú.“
Líkar hugsanir eru í prédikun séra Jóns Bjarnasonar á
Föstudaginn langa: „Lífið byrgir fyrir oss ótal hnoss og á-