Nýtt kirkjublað - 15.05.1908, Blaðsíða 5

KÝTTJ^mKJVBLAÐ________________117
A8 síðustu langar mig til að minnast lítið eitt á skoðan-
ir N. Kbl. Mér finnast þær sumar hverjar altof radíkalar.
Þannig get ég ómögulega gengið inn á að skoða frásðgu
Nýja testamentisins um freistingu Jesú sem skáldsögu, því
mér dylst það ekki, að ef eitthvað í N.tm. er aðeins skáld-
saga, þá er það ekki á nokkurs fœri að segja, hvað í því er
skáldsaga og hvað ekki skáldsaga. Það er sannfæring mín
að guð sem gaf okkur Jesúm Krist, okkur til sáluhjálpar,
hafi sjálfur séð fyrir þvi, að engar skáldsögur mynduðust,
eða yrðu skráðar um hann. Þetta er nú mín skoðun, hvað
sem aðrir kunna að hafa við hana að athuga.
Á hinn bóginn get ég hugsað mér, að gorgeirsfullum og
hálfmentuðum mönnum, sem þykjast hafnir yfir að trúa nokkru
sem kirkjan kennir, þyki vænt um að heyra, að freistingar-
sagan sé skáldsaga, því þeir eru þá ekki seinir á sér að
álykta frá hinu minna til hins meira, og segja að svona sé nú alt
N.tm., ekkert annað en skáldsaga, sem heimskingjar einir geti
trúað. Og þesfari skoðun sinni stinga þeir svo sem svæfli
undir hftfuðið á sér, og sofa á honum svo fast, að ekkert
fær þá vakið.
II
Að þvi er ég bezt þekki — og hefi ég við marga talað
— þá eru þeir tiltölulega fáir, sem eiga skilið að heita „van-
trúarmenn". En það eru til mjög margir einlægirtrúmenn, sem
ekki geta þó trúað öllu sem kent er. Þeir vilja þá hafa
frelsi og frið til að leiða hjá sér, einn þetta atriðið ogannar
hitt, sem þeir ekki geta felt sig við. En þeir álíta lika lang-
flestir skyldu sína að þegja yfír trúarhugmyndum sínum, til
þess að raska ekki barnatrú hinna, sem enn kunna að vera
sælir í henni Reynslan hafði kent þeim það, að barnatrúin
var fljót að veiklast, að þungur missir var að missa hana,
að aftur þurfti að komast að niðurstöðu, ef sálin átti að fá
hvíld og frið, en að sú niðurstaða var svo torfengin, að ekki
mátti ætlast til þess af hverjum sem er, að hann kæmist út
úr því völundarhúsi efasemdanna. — Það er þessvegna af
samvizkusemi, til þess að leggja ekki aðra í hættu, en ekki
af trúleysi, að menn láta ekki alment á sér bera i trúmálum.
Til eru samt réttnefndir vantrúarmenn, eða sem halda