Nýtt kirkjublað - 01.09.1908, Side 8

200
NÝTT KIRKJUBLAÐ
engum skynsemdum virðist komand*i að við þá, og svo eru
þeir ekki í burtreiðarbúningi. — Að minsta kosti eigi sem
stendur.
Tveir eru ])eir flokkar manna sem eg vel þetta dœmi:
Annars vegar eru það þeir menn sem hafa frásöguna að
liáði og spoiti, og nota bana einmitt til þess að óvirða heilaga
ritningu og kristindóminn.
í hinum flokknum eru þeir menn sem frásaga þessi er
alvarlegt áhygg]uefni. I þeim flokki er mörg sannkristin, góð
og guðhrædd sál, sem ekki hefir annað lært en að hér sé um
bókstaflegan sannleika að ræða, en á svo bágt með að trúa
þessu. Hún þorir eigi að sleppa trúarhaldinu á frásögunni,
meðfram til þess að ekki komi los á neitt. Og svo er það
líka það að Kristur vitnar í tákn og dæmi Jónasar spámanns.
— En æfintýrablærinn á sögunni er á hinn bóginn svo ríkur,
að það gengur heldur ekki vel að trúa henni.
Og hvað geiir nú biblíuranhsóknin? Þessi fræði sem
blindir menn æsast og ærast í gegn í ræðum og ritum?
Hún sýnir og sannar af málinu að ritið er ungt, fært í
letur um 400 fyrir Krists burð.
Hún sýnir jarðveginn andlega sem kenningin í ritinu vex i.
Þetla er löngu eftir heimkomuna úr herleiðingunni. Hin
stolla stórhuga þjóð er sár og beisk. Erelsi og frægð er löngu
liðin saga. En þjóðina dreymir um hvorttveggja, og þjóðar-
metnaðurinn verður bjá flestum þjóðardramb. Og binarsáru
raunir snúast hjá flestum upp í hatur til ])]óðanna og ríkj-
anna í kring, sem þeir þektu. Guð þeirra. Jabve, hinn eini
sanni, almáttugi, eilifi guð, er guð þeirra einna, þeim einum
góður, en „þjóðunum“ eða heiðingjunum er hann grimmur.
Lýðurinn hans einn hefst til dýrðar og frelsis, en þjóðunnm
er búin smán og ánauð, iiema þær vilji leita sér skjóls hjá
Gyðingum.
Víða má finna dæmi þessa bugsunarbáttar í ritningunni
i ritunum eftir herleiðingu, hvað ljósast í síðustu köflum Jesa-
jasar sem margir hverjir eru frá þeim tima.
Lesi menn t. d. fi3. kapitulann : Jabve kemur þar „tíguleg-
ur og hnarrei tur i hárauðum klæðum“:
Hví er rauð skikkja, þín, og klæði þín, eins
og þess er treður ber í vínþröng? . . .