Nýtt kirkjublað - 15.12.1908, Blaðsíða 3

NÝTT KIRRJUBLAÐ
283
praumurinn
Má ég segja ykkur draum, sem mig dreymdi í uótt?
Mig dreymdi litinn dreng, yndislega fallegan, góðan og elsku-
legan. Eg þóttist unna honum svo mikið, að ég mátti ekki af
honum sjá. En ég misti einhvern veginn af honum í draumnum.
Og ég varð hræddur um hann og lagði at stað að leita hans.
Þá sá ég alt í einu, að jörðin var þakin þykkum snjó. Og
ég vissi að á undan hafði verið hlyndbylur. Jafnframt þóttist ég
vita það, að drengurinn hefði verið úti í bylnum. Oghugurminn
titraði af skelfingu. Eg gekk að því vísu, að drengurinn hefði
orðið úti, Eg lagði út á snjóbreiðuna. Og ég kallaði en enginn
svaraði. Eg leit eftir hverjum hnjót, sem stóð upp úr snjónum,
hvort það væri ekki liann. Eg hafði brennandi lönguu til að
finna hann. Og samt var ég hræddur við að finna hann. Með
angist í huganum vaknaði ég.
Þegar óg hafði náð mér aftur eftir draumfælnina, fór ég að
hugsa um alla mennina, sem verða úti í fátæktinní og menningar-
leysinu og kærleiksleysi annara. Ilugsið ykkur alla þá smælingja
sem eiga engan vin, hafa engu kynzt af iífiuu nema stritiuu, njóta
einskis af þægiudum lífsins og leggjast veikir. líugsið ykkur
börn liggja fyrir dauðanum og vita, að engum þykir vænt um
þau. Er það ekki óumræðilegt? Stendur ekki enu meiri kuldi af þeirri
hugsun en af'snjóbreiðunni sem drengurinn minu i draúmnum lá í?
Og erum við ekki öll að verða úti, þegar við hugsum ekki
um annað en okkur sjálf? Yerða ekki allir þessir einskisverðu
hlutir, sem við íyllum hugann með, að snjósköflum, þegar ástríkið
kemst þar ekki inn ? Hugsið um sá) ykkar. Er hún ekki í snjón-
um eins og drengurinn minn í dráumnum ?
Og af þvi að ég er að minnast á snjóinn, dettur mér í hug
smásaga, sem ég las einu sinni í blaði í Yesturheirai. Hjón fluttu
sig sunnan úr heitu landi með kornunga dóttur sina og settust
að í norðanverðum Vesturheimi. Eyrsta haustið sem þau voru
þar, fór að snjóa í logni. Það fyrirbrigði hafði barnið aldrei fyr
séð. Það stóð við glugganu og horfði á mjöllina koma ofan úr
loftinu og leggjast yfir jörðina. Því fanst svo mikið um að það
sagði: Er guð kominn, raamraa?
Guð er æfiulega til okkar kominn, þegar við förum að sjá
snjóinn í lifi annara manna og okkur fer að langa til að þíða
hann. Hvernig sem við annars erum, og hvaða skoðanir sem við
höfum, og hverju sem við trúum, og hvort sem við trúum á hann
eða ekki, þá er hann til okkar kominn, þegar svo stendur á. Og
óneitanlega er hann bezti gesturiun sem til okkar getur komið.
Og við ættum ekki að úthýsa lionum.
Brot úr „Ofurefli11 E. H.