Nýtt kirkjublað - 01.11.1911, Blaðsíða 9

NÝTT KIRKJUBLAÐ
249
mikil gróska í þessu mannlífi sem skáldið myndar og mótar.
Eg heíi einhverntima kunnað norska þjóðvisu, sem endar á
því að vísan hafi búið sig sjálfa til. Og eitthvað líkt finst
mér vera um sögur Guðmundar. Þær fara sinna ferða fyrir
höfundinum sögupersónurnar, þegar þær eru komnar af stað.
Og það er einmitt galdurinn við það, hvað sögur Guð-
mundar eru vinsælar.
[Jökkursögur.
v.
Dálitið efni á eg í dulræna sijgu um gáfaða og guðrækna
konu, sem var helming sinnar löngu æfi á heimilum afa míns
og föður, og var þeim mjög kær.
Sjálfur man eg sem ekki eftir henni, man bara hvar
rúmið hennar stóð í gömlu baðstofunni i Laufási. Man það
líklega frá láti hennar. Hún gaf mér tvævetrum fyrstu bók-
ina sem eg eignaðist, og var það Viðeyjarbiblían, og eru á
nöfn okkar beggja.
Kona þessi hét Solveig Samsonsdóttir.
Ætt Solveigar kann eg ekki. Verð eg hennar fyrst var,
í bókum sem geymst hafa, fyrir innan tvítugt hjá síra Ólafi
Þorleifssyni á Kvíabekk í Ólafsfirði. Er í húsvitjunarbók mik-
ið látið af gáfum hennar og bókvísi. Virðist hún talin fóstur-
dóttir þeirra hjóna síra Ólafs og Katrínar dóttur Gunnars
prests Hallgrímssonar i Laufási.
Fram um þritugt er Solveig á Kvíabekk. Kemst hún
þar í ástaraunir og elur þar barn, og kann eg eigi frá því
að segja. En búið mun hún hafa að þeim raunum. í lík-
ræðu föður rníns yfir henni er talað um ástúð hennar og frá-
bærar gáfur, hve söngrödd hennar hafi verið yndislega skær,
og hve mikið hún kunni af ljóðum, og svo er talað um hina
„tilfinningarnæmu byggingu sálar hennar og líkama“, og lúta
þau orð helst að því, sem hún átti við sig, fram yfir flesta
aðra menn, og geymst hefir í sögum.
Nú skálda eg í eyðuna, að Solveig hafi úr Ólafsfirði far-
ið af atvikum þeim sem á var drepið, og þá var best séð