Nýtt kirkjublað - 01.10.1913, Blaðsíða 10
226
NÝTT KIRKJCTBLAÐ
jjar sem skugga bar á, og var hann þá að gretta sig framan
í barnið og gjöra sig líklegan að grípa í það. Varð dreng-
urinn svo hræddur af öllu þessu, að hann þorði ekki sig að
hreifa á kveldin, og töldu foreldrar hans sig mundu hafa orð-
ið í vandræðum með hann, ef þau hefðu átt að vera þarna
lengur. En aldrei sá fullorðna fólkið neitt.
Síðar sagði eg í trúnaði þeim Eiðahjónum þessa sögu og
spurði hvort þau hefðu sagt nokkrum frá því, er drengirnir
þeirra höfðu séð, en þau kváðu mig vera hinn eina, sem þau
hefðu minst á þetta við. Enda mundu allir hlægja að þess-
ari vitleysu, ef hún kæmist í hámæli, og báðu mig að orða
þetta ekki við neinn, og sama mun Sigmundur hafa gjört.
Hefi eg og gjört það að þessu. En að eg nú rýf þögnina,
kemur af því, að ástæðurnar fyrir þögninni eru nú fallnar að
mestu burt, þar sem skoðanir manna á síðustu árum hafa
mjög breyst í þessum efnum í þá átt, að hlæja ekki fíflahlátri
að öllu er óskiljanlegt þykir og telja það hégiljur einar eða
jafnvel uppspuna, og svo hefir ritstjóri Kirkjublaðsins óskað
eftir að eg vildi senda blaðinu eina rökkursögu. Datt mér
þessi viðburður í hug, þegar eg um daginn las í ísafold undir
fyrirsögninni „Frá furðuströndum“ frásöguna um drenginn er
sá konuna. Bið eg þá er hlut eiga að máli, að misvirða ei,
þó eg hafi skýrt frá viðburði þessum, sem eg tel ekki ómerki-
legan og veit að er sannur. Magnús Bjarnarson.
VIII.
Sigríður dóttir Isleifs bónda í Ytri-Skógum undir Eyja-
fjöllum, sagði frá því í elli sinni, að þá er hún var í barn-
æsku, svaf hún fyrir ofan ömmu sína, og var þá eigi ávalt
svo fljót að leggjast niður, sem amma hennar vildi. Svo var
það jólanótt eina: Fólkið var lagst útaf, en ljósið logaði, og
Sigríður litla sat uppi fyrir ofan ömmu sína og lék sér að
því, að telja á sér tærnar. Alt í einu kom kerling að rúm-
inu, stór og ljót. Var í skautbúningi og hafði fald á höfði.
Beygði hún sig yfir ömmu hennar að henni sjálfri og mælti
höstuglega: „Þú skalt eiga mig á fæti ef þú ferð ekki að
sofa“. Varð Sigríður hrædd og grúfði sig undir fötin. Ekki
varð fleira til tíðinda. En aldrei siðan sagðist hún hafa gleymt
hrukkunum á kjálkum kerlingar. Br, J,