Nýtt kirkjublað - 01.10.1913, Blaðsíða 13

NÝTT KÍRKJtlfiLAÖ
229
að mér fiost rétt að benda á það. En sama er mér reyndar, iivort
blaðið tekur leiðrétting mína:
Stefán Tbordersen, biskups, er Bessastaðamaður, líklega út-
skrifaður 1845 eða 46. Getur því ekki náð nokkurri átt að dreifa
honum við viðburðina pereatsárið; hann var þá í Höfn. Við vor-
um 3 sem aldrei gengum í skólabindindið, Stefán Thorstenseo [land-
lœknisj og eg og Magnús Haunesson. Við Magnús hlýddura í því
boði fósturföður míns og föður M. H. [síra Haunesar prófasts
Stephensen].
Hvað margir brutu, veit eg ekki, líklega þó fieiri en 8. Elest-
ir piltar bindindisvinir. Þeir kærðu brotin fyrir rektor og heimtuðu
hina brotlegu rekna úr félaginu, eða þeim refsað. í stað þess að
sinna þessari kröfu, ætlaði rektor, sjáifsagt í samráði við kennara,
að gjöra bindindi að skólaskyldu. £>á kúgun þoldu piltar ekki,
og þvi neituðu allir, jafnt bindindisvinir sem hinir brotlegu, nema
Jón Þorleifsson. Eftir þessa neitun, sem sjálfsagt hefir verið talin
ósvífinn mótþrói eða uppreist, hætti kenslu um æðilangan tíma.
Allan þann tima sátu stiftsyfirvöld og kennarar á rökstólum. Tal-
að var um að desfmera [reka einn af tiu eftir hlutkestij o. fl. o. fl. En
ávöxtur alls þessa var hin þungorða skammarræða sem Egilsen
flutti og sagði okkur svo að fara niður í tíma. Arnijótur neitaði
því, og undir þá neitun tóku flestir. Þá var pereatið afráðið og
framkvæmt. Pereat fyrir Jens [SigurðssyniJ heyrði eg aldrei nefnt,
og fullyrði að það hafi aldrei komið í tal. Jens var ekki heima,
þegar við orguðum við skólann, hann bjó þar þá. Hitt heyrði eg
að hann hefði spurt stúlku dyravarðar ítarlega eftir þvi, hvort
sitt nafn hefði verið nefnt. Þetta er í fám orðum rétt sögð saga.
Úr þvi eg fór að rayndast við að skrifa, ætla eg að bæta hér
við fáorðri athugasemd um þjóðfundarlokin, sem lika hefir verið
minst á i N. Kbl.
„Sögu“ mina hefi eg eftir sira Hannesi [StephensenJ. Heyrði
eg liann fleirum sinnum tala um það og æði ítarlega. Hann sagði
svo frá: Eundarmenn vissu frá fyrstu hvað til stóð. Þótti þvi
mikið undir því komið, að velja þann forseta, sem bæði hefði vit
og dug til að halda svörum uppi fyrir fundinn. Ymsir áiitu Jón
Sigurðsson sjáifsagðan, en öðrum þótti vont að missa hann af
þingmannabekkjunum. Kjörið lenti á Páli Melsteð amtmanni, og
tók síra Hannes það skýrt fram, að fuudarmenn hefðu haft fylstu
ástæðu til að treysta honum. Hvort það var samkvæmt loforðum
eða ekki, þori 6g ekki að segja. Þegar lokadagurinn kom og
Trampe rauf fundinn, bjuggust menn við að íorseti mundi mót-