Tímarit iðnaðarmanna - 20.12.1941, Blaðsíða 20

Jólahefti Tímarits iðnaðarmanna 1941
Enginn má fsrn í jólðkottinn
Það hefir lengi verið taliim sjálfsagður hlut-
ur, að allir eignuðust einhverja nýja flík fyrir
jólin, því að annars færu þeir í jólaköttinn og
það mátti ekki eiga sér stað. — Börnin þurftu
að fá spariföt, ef þess var nokkur kostur, því
að sparifötin frá árinu áður áttu að verða sum-
arföt, en sjaldhafnarfötin hversdagsföt. Þannig
gekk það koll af kolli, ár eftir ár, því þótt spari-
fötin væru ekki notuð nema þegar farið var til
kirkju og á stórhátíðum, þá uxu börnin upp úr
þeim von bráðar.
Ekki þótti sú húsmóðir á marga fiska, sem
ekki gat sniðið og saumað upp á sitt heima-
fólk, eða stjórnað því verki heima hjá sér, lielzt
látið vinna allt upp á fólkið líka. — Það þurfti
að taka ráð í tíma, ef allt átti að vera búið í
tæka tíð, því að þá þurfti líka að gera alla jóla-
skóna og það var handarvik. —- Sjálfsagt hafa
margir verið þreyttir eftir jólaannríkið í þá
daga, ekki síður en nú, en það skiptist á marg-
ar hendur, lieimilin voru mannmörg.
Enn standa blessuð jólin fyrir dyrum, enn
einu sinni þurfa allir að fá eitthvað nýlt utan
á sig og sína fyrir jólin, en nú eru það ekki
heimilin ein, sem annast þessi störf, heldur
engu síður vinnustofur af ýmsu tæi. Það er
liinn ungi íslenzki iðnaður, sem þarna lieldur
innreið sina. — Útlærðir klæðskerar og sauma-
konur annast ytra horðið, svo koma milliskyrt-
ur eftir nýjustu tízku, höfuðfötin, hanzkarnir,
sokkarnir, skinnfötin, nærfötin, skórnir. -—
Fólkið vill vera vel húið. Það kærir sig ekki
um að klæðast heimaunnu vaðmáli, fergðu á
á rúmfjöl niðri í rúmi og litað heima í misjafn-
lega haldgóðum litum. Þeir kæra sig ekki um
það, herrarnir, að verða svartir á lófunum, þó
að þeir strjúki hnjákollana, eins og stundum
átti sér stað í gamla daga. — Islendingurinn
er orðinn vel klæddur, sumir segja öllum þjóð-
um lilhaldssamari í klæðaburði. — Við erum
alltaf hálfhrædd við að verða, ef til vill, til at-
lilægis. Það þolum við ekki. — Bæjarbúar eru
margir, að manni sýnist, alltaf í sparifötunum,
ganga í öllu jafnt, og eiga því raunverulega
aldrei nein spariföt, tízkan er slyng að kenna
fólkinu að fá sér alltaf nýtt og nýtt.
Efnið í jólafatnaðinn mun að miklu leyti vera
aðkeypt. Margir láta sér sæma að nota innlend
efni, heimagerð eða verksmiðjuunnin, til heima-
notkunar og sportiðkana, enda er mikið af þess-
uin efnum nú orðið bæði smekklegt og vel unn-
ið — og um hlýindin efast cnginn. — Allir
viðurkenna nú, í orði kveðnu að minnsta kosti,
að íslenzka ullin hæfi bezt okkar veðurfari. En
á jólin verður að leggja annan mælikvarða. ■—
Nú eru líka allar verzlanir, aldrei þessu vant,
fullar af glæsilegum fataefnum, og allir vasar,
aldrei þessu vant, fullir af peningum.
Iðnaðurinn og heimilisiðnaðurinn eru grein-
ar á sama stofni, þar má oft ekki á milli sjá.
Aðahnunurinn er, að iðnaðurinn framleiðir
meira og hefir fleiri vélum á að skipa, fram-
leiðir eingöngu lil sölu og á sterka og stóra stétt
að baki sér, sem bætir við nýjum iðngreinum.
Framfarirnar eru augljósar á öllum sviðum.
Ekkert l'úsk má eiga sér stað nokkurs staðar,
þá nær hinn ungi íslenzki iðnaður áliti Iijá öll-
um neytendum, lieldur velli, þó að allar leiðir
opnist fyrir erlendum vörum, er um hægist.
Margir menn eru svo gerðir, að þeir taka ís-
Ienzku vöruna framyfir þá útlendu, el' hún er
i boði, sæmileg og ekki óþarflega dýr. — Svo
þjóðræknir menn eru Islendingar.
Heimilisiðnaðurinn óskar iðnaðinum, bróður
sínum, allra heilla í framtíðinni, óskar Iionum
framfara og framkvæmda í öllu starfi.
Gleðilega hátíð!