Tímarit iðnaðarmanna - 20.12.1941, Blaðsíða 50

Jólahefti Tímarits iðnaðarmanna 1941
Þáttur íyrír bornín
Scigao af Mtla piikamim
ÞaS var afmælisveizla í Horngrýti og lang-
amma höfuöpaursins tók ekki eins hart á ærsl-
unum og gauraganginum í smápúkunum, eins
og hún var vön. Það var sem sagt afmælisdag-
ur og afmælisveizla og þar eð aðeins er lialdið
upp á afmæli smápúkanna á tíu ára fresti, þá
gengur ekki h'tið á í Horngrýti við svona tæki-
færi. Litli púkinn, sem í þetta skipti átli af-
mælisdag — afmælisdagspúkinn liét Dindill.
Hann var ekki neitt sérlega ásjálegur, að dæma
eflir fegurðarhugmyndum vorum, en þarna -
í Horngrýti þótti hann mjög fríður sýnum.
I enni hans voru tvö smá horn, hann var kið-
fættur og loðinn um allan skrokkinn eins og
loðhundur, augu hans voru afar smá, og loks
var á honum langt skott eða rófa, eins og á
apaketti. En þetta þótti nú fallegt þar í sveit.
Langamma liöfuðpaursins kallaði Dindil fyrir
sig og mælti:
„Hvað viltu nú lielzt gera þér til gamans á
afmælisdaginn þinn, Dindill litli ?“
„Kvelja skepnurnar,“ sagði Dindill. En í
þessu eiga þeir sammerkt smápúkarnir og ó-
þægustu börn mannanna á jarðríki, hvorum-
tveggja er það hin mesta ánægja og bezta
skemmtun að kvelja skepnurnar.
„Æ, það er svo ógnar hversdagslegt, láttu
börnin á jarðríki um þennan leik, þess hægara
veitir okkur að ná í þau seinna meir,“ sagði
sú gamla. „Óskaðu þér einhvers annars. Lang-
ar þig ekki til að hregða þér upp á jarðríki?“
„Jú, jú,“ sagði litli púkinn og hrann eldur úr
augum hans. „Mig langar ósköpin öll til að
leika á mennina, svo þá muni um það.“
„Það máttu, Dindill litli, munt þú hafa mikið
gaman af því, en taktu nú eftir. Hérna skal ég
láta þig fá valnsbyssu. 1 henni er lífsins vatn.
Alt, sem þú hreytir þessu vatni á milli mið-
nættis og sólaruppkomu, verður lifandi. En
mundu samt að þerra valnið af aftur, áður en
þú skilur við það, sem þú hefir slökkt vatninu
á, annars færðu aldrei aftur að fara svona
skemmtiferð úr Iiorngrýti."
„Megum við fara líka og horfa á?“ kölluðu
allir hinir smápúkarnir i einu, en það máttu
þeir ekki. Gamla konan setti Dindil á ofurlítið,
gult brennisteinsský og i sömu andránni sveif
það með liann upp á jarðríki. Var það um mið-
næturskeið. Það þar tunglsljós og mátti sjá sitt
af hverju.
„Nú skal ég skemmta mér,“ æpti hann og
veifaði töfrabyssunni, liann réði sér ekki fyrir
gleði.
Dindil langaði til að reyna kraft vatnsbyss-
unnar og tólc að gera með lienni ýmsar brellur.
— Leið lians lá gegnum stóran trjágarð með
mörgum líkneskjum og myndastyttum. Stökkti
liann vatni á þær allar. Þær urðu óðara lifandi
og fóru ofan af pöllunum. Sumar fóru að dansa,
aðrar að glíma og enn aðrar að biðjast fyrir,
allt eftir eðli og náttúruhvötum þeirrar veru,
er hver um sig álti að tákna. Skamma stund
hafði Dindill gaman af þessu, þerraði hann því
vatnið af þeim og urðu þær þá jafnskjótt að
málmi eða steini aftur. Þessu næst stökkti hann
vatni á riddaralíkneski og reið nú fyrir aftan
riddarann fram og aftur um hæinn. Loks varð
hann leiður á þessu, setti riddaralíkneskið á
sinn stað og liélt áfram með nýlt glens.
Hann nam slaðar fyrir framan húð með ým-
iskonar leikfangi og barnaglingri. Iionum leizt
mætavel á það, sem hann sá þarna, og smaug
liann því gegnum skráargatið, inn í húðina. Þar
var margt að skoða og vissi djöfsi litli varla
á liverju liann átti að hyrja. Fyrst stökkti liann
töfra-vatninu sínu á tindáta og lét þá leika lier-
æfingar, síðan lét hann eldabuskurnar í brúðu-
eldhúsunum steikja og haka, svo að sauð úl úr
öllum pottunum, og í stuttu máli, hann skemmti
sér svo vel, að hann gleymdi alveg að fara
48