Tímarit iðnaðarmanna - 01.04.1947, Blaðsíða 26

Iðnaðarritið 3.-4. XX. 1947
Andinn til iðnaðarins
Stuttu eftir að Iðnaðarmannafélagið í Reykja-
vik liélt iiátíðlegt 80 ára afmæli sitt og um
það leiti sem upplýst varð að allur erlendur
gjaldeyrir frá stríðsárunum var uppétinn flulti
Vísir ritstjórnargrein sem liél „Afturför“ og
byrjar svona:
„íslenzkur iðnaður hefur um margt verið
frekar þjóðarböl en þjóðargæfa“. Að vísu á
þetta ekki að eiga við allar iðngreinar, ónei,
en blaðinu finnst að síðustu árin „bafi keyi t
um þverbak i þessu efni í flestum iðngreinum‘!.
Verkstjórarnir Iiafi fengið prósentur af verka-
laununum bjá setuliðinu og freistast. —
„Iiafa hreiriíæktaðir fúskarar lialdið innreið
sína i liverri iðngrein, þannig að engin trygg-
ing hefur verið fyrir kunnáttu né vandvirkni“.
----„Nú er svo komið, að ýms iðnaður ramb-
ar á heljarþröm, sumpart sökum verðþennsl-
unnar, en að öðru leyti sökum vantrausts, sem
menn bera til islenzks iðnaðar".-
Gefur þetta ekki tilefni til alvarlegra bugleið-
inga ef áminningin á j)á að teljast vinsamleg?
Nokkru síðar skrifa ritstjórar sama blaðs
um Fjárbagsráð. í lok þeirrar greinar segir:
„Sýnist augljóst að fyrst og fremsl verði
unnið að nýbyggingum, sem aukið geta út-
aðarritið um Samband vefnaðarvöruinnflytj-
enda (S.V.Í.), sem margir munu kannast við
frá fornu fari. Fæðing þess varð með skjótum
bætti, og því gengur illa að deyja. Mundu þó
margir „gráta þurrum tárum“ við gröf jiess.
Maður befði mátt búast við afturhvarfi hjá
j)vi i andarslitrunum, til þess að framhaldslif-
ið yrði bærilegra, og að forkólfarnir liefðu ekki
látið allt prjönsilkið í hendur þeirra er stærsta
höfðu kvótana. Eiginlega finns manni að þcir
minni hefðu eitthvað mátt fá. Nefni ég liér sem
dæmi Nærfatagerðina í Hafnarstr. 11, en eigandi
hennar, Ingibjörg Bjarnadóttir, var alveg setl
bjá við úthlutunina. Hér er þó um elzta fyrir-
tækið að ræða i jiessari grein, og famleiðsluvar-
an er mjög vönduð. En þetta mun ekki vera
einsdæmi, þó að ég láti nægja að nefna þetta
42
flutningsverðmætin, én jafnframt öðrum fram-
kvæmdum innanlands, sem geta orðið atvinnu-
lífinu lil tryggingar, að jiví er viðbald fram-
leiðslulækjanna varðar og endurnýjun þeirra.
Vegna verðþennslu er iðnaðurinn nú frekar
baggi á framleiðslunni, en stoð liennar, svo
sem ætti að vera. Eann slílvt ekki góðri lukku
að stýra og hefnir sin cr um liægist í heim-
inum, nema því aðeins að tekisl hal'i að skapa
hér önnur og betri skilyði, cn nú eru fyrir
liendi.“
Hvernig á að laka jielta ?
Iðnaðurinn framleiðir ekki! Hann er „baggi
á framleiðslunni!“ Iðnaðurinn má lialda fram-
leiðslutækjunum við og auka framleiðsluverð-
mætin, cn bann má ekki framleiða vörur, að
minnsta kosti ekki þær, sem liægt er að kaupa
frá útlöridumJ
Iðjuhöldar og iðnaðarmenn þurfa að luigsa
vel jiessa röksemdafærslu ritstjóranna. Hún
minnir óneitanlega á skoðun atvinnumálaráð-
herrans 1943, j)egar hann sagði i ræðu til þús-
unda Reylcvíkinga, að jiær stéttir, sem stund-
uðu landbúnað og sjávarútveg framleiddu
raunverulega öll verðmæti þjóðarinnar.
„Bagginn á framleiðslunni“ er stór. Fimmti
bluti allrar þjóðarinnar og þriðjungur Reyk-
víkinga lifir af iðnaðarstörfum ! S. J.
eina. En ekkert cr Haraldi ómögulegt, og svo
völdu þeir liinn kostinn, blessaðir. En greinin
um þetta mál verður að biða betri tíma.
Félagið okkar.
Að lokum vil ég jiakka stjórn F.Í.I og þó sér-
staklega formanni þess ásamt framkvæmda-
stjóra, fyrir ötult starl' á liðnu ári. Útgáfa Iðn-
aðarritsins í félagi við Landsamband iðnaðar-
maima og lieimboð alþingismanna í verksmiðj-
urnar eru sannarlega þakldætisverðar nýj-
ungar i ])á átt að lcynna þingi og þjóð íslenzk-
an iðnað. Vona ég að samstarfið milli L.í.
og F.Í.I. eigi eflir að verða enn meira en var
á síðasta ári. Mlm það verða atvinnuvegi okk-
ar, iðnaðinum, mikill og góður stvrkur.
Halldóra Björnsdóttir.