Tímarit iðnaðarmanna - 01.06.1947, Blaðsíða 4

Iðnaðarritið 5.-6. XX. 1947
Nærfatagerðin s.f.
í Reykjavík
10 ára
Forstöðukonan, Ingibjörg
\ Bjarnadóttir, við skrifborðið.
Þeim iðnfyrirtækjum fjölgar óðum i land-
inu, sem eiga 10 ára afmæli. Að vísu er það
ekki langur starfstími en þá eru þó byrjunar-
örðugleikarnir yfirstignir.
Eitt þessara fyrirtækja er Nærfatagerðin, sem
þær Ingibjörg Bjarnadóttir, Ásta Þorsteins-
dóttir og Ivristjana Blöndal slofnsetlu 1036
og tók til starfa 11. júní 1937. Ingibjörg full-
komnaði sig í fatasaum á Tilskærerakademí-
inu i Kaupmannahöfn og tók „diploni" það-
an en lærði svo sérstaklega nærfatasaum hjá
K. Hansen í Höfn.
Á afmælisdaginn gerðum við Kristján Jóh.
formaður F.Í.I. ferð til að kynnast þessii ein-
stæða fvrirtæki. Það hefur frá byrjun verið
ágætur félagi í F.Í.I. og forstöðukonan, Irigi-
björg Bjarnadóttir, látið sig félagsmálin
miklu skipta.
Ingibjörg liefur verið lifið og sálin í þessu
íyrirtæki frá byrjun. Verksmiðjan framleiðir
nærfatnað úr gervisilki en einnig blússur og
dragtir. Fyrst liafði Nærfatagerðin 8 starfs-
stúlkur. Síðan urðu þær 15, nú aðeins 5
vegna efnisskörts. Hæst komst framleiðslan
1943 og ’44. Þá voru framleidd 1200 nærfáta-
sett á mánuði hverjum. Og svo segja sumir
ráðamenn þjóðarinnar að saumaskapur úr
erlendu efni eigi engan rétt á sér í landinu.
Fyrirtækið selur sjálft framleiðslu sína í
verzlanir i Reykjavík, en heildsali annast
50
dreifinguna utan bæjarins. Þegar samkeppn-
in bar á góma brosir Ingibjörg eins og sá
sem valdið hefur. Hún hefur ætið baft nægi-
lega marga kaupendur en oft skort efni til að
vinna úr.
Vörumerkið A.I.K. er saumað inn í liverja
flik. Eitt sinn áttu þær þó lítið af merkjum og
láta varð ómerkt i búðirnar dálítið af bolum úr
ítölsku efní, sem kostaði 1.70 kr. Hótfindinn
kaupandi, en ekki alveg eins íslenzkur i anda,
sagði um skyrtur þessar: „Sjá má að þessai'
eru ekki íslenzkar, þá væru þær ekki svona
ódýrar“. Kristján Jóli. skýtur því þá inn í að
vérzlun hér i bænum hafi einu sinni farið
fram á að verksmiðja tæki merki sitt af vör-
unni, ef hún ætti að seljast. En svo veit mað-
ur mörg dæmi þess að útlendingarnir hafa
oft kosið frekar íslenzka vöru i biiðunum en
útlenda.
„Já, margt héfur maður fengið að reyna á
þessum 10 árum“, segir IngibjÖrg, „en ásetn-
ingur okkar hefur alllaf verið að framleiða
vandaða vöru. Við óttumst ekki sam-
keppnina við erlendan varning, bara að við
fáum leyfi til að kaupa góða efnivöru til að
sauma úr. Og áreiðanlega höfum við sparað
50% gjaldeyris við starfsemi okkar og vonum
að gera það framvegis“.
Ég minnist þess að lokum að Landssam-
band iðnaðarmanna átti hlut að því að Nær-