Tímarit iðnaðarmanna - 01.10.1947, Qupperneq 6

Iðnaðarritið 9. - 10. XX. 1947
flestum málunum, og þessvegna vafalaust bún-
ir að undirbúa tillögur sinar um ákvarðanir eða
samþykktir um þau. Hitt vona ég að okkur tak-
ist í þetta sinn eins og undanfarið, að láta smá-
málin og áreining um aukaatriði lúta í lægra
haldi fyrir aðalatriðunum og höfuðverkefnum
þingsins.
Og það er hörð barátta framundan — og hún
hefur verið hörð undanfarið. Iðnaðarstéttin hef-
ur ekki átt vinsældum að fagna og virðist ekki
eiga upp á pallborðið hjá þjóðinni. Jafnvel blað,
sem er stéttinni frekar vinveitt,, dagblaðið Vísir,
segir í ritstjórnargrein 26. febr. 1947: „íslensk-
ur iðnaður hefur um margt verið frekar þjóðar-
böl en þjóðargæfa“. Og þessi djarflegi sleggju-
dómur er byggður á þeirri óvöndun í vinnu og
afköstum, sem skapaðist á styrjaldarárunum.
Allsstaðar kveður við öfundaróður um það, að
iðnaðarmenn hafi grætt undanfarin ár, að iðn-
aðarvinna sé dýr og framleiðsla þeirra dýr. En
er framleiðsla iðnaðarmanna dýrari en annarra
stétta? Er hún dýrari en framleiðsla bænda og
sjómanna. Eru vinnuafköst þeirra og vinnugæði
verri en annarra stétta? Eg hefi daglega undan-
farin ár haft tækifæri til þess að fylgjast með
vinnubrögðum verkamanna, iðnarmanna, skrif-
stofumanna, embættismanna o. fl. og ég get full-
vissað ykkur um það, að á móti hverju dæmi um
hátt verð og lélega vinnu úr iðnarstéttinni get
ég tilfært hliðstætt dæmi úr öllum hinum stétt-
unum. Hér er því um einhliða og ósanngjarnan
áróður að ræða. Úr mörgum áttum hefi ég feng-
ið frásagnir um það, að margt af þeirri vinnu,
sem kvartað er undan hjá iðnaðarmönnum, er
gervi-iðnaðarmönnum að kenna, þótt þeir iðn-
aðarmenn, sem neyðzt hafa til að nota þá, beri
að sjálfsögðu ábyrgð á verkum þeirra. Annars
skoða ég gervi-smiðina stríðsfyrirbrigði, sem
ég treysti iðnarmönnum til þess að iosa sig við
jafnskjótt og þeir þurfa ekki á þeim að halda,
og þess virðist ekki langt að bíða, eftir því sem
útlitið er framundan.
Þá er mönnum vafalaust í minni árásin á múr-
arana, sem byggðist á því, að þeir hafa unnið i
ákvæðisvinnu, eftir uppmælingu, hafa því af-
kastað miklu, jafnvel tvöfaldri meðalvinnu og
eiga því að bera kaup úr býtum eftir því.
Annars vil ég taka það skýrt fram, að það er
síður en svo að ég vilji bregða skildi fyrir þá,
sem hafa notað aðstöðu sína sem iðnarmenn til
þess að braska. Menn sem taka háar upphæðir
fyrir það eitt, að ljá máls á að taka að sér verk,
menn sem gera byggingu eða hlut illa en selja
hann samt með 60—100% hagnaði. Það eru
þessir menn sem koma óorði á stéttina, valda
áróðrinum á móti henni og eru samtökum iðn-
aðarmanna erfiðastir og hættulegastir. Þeir sem
ég deili á, eru þeir sem gera undantekingarnar
að reglunni, telja allan hópinn svartan af því að
þar finnast fáeinar mórauðir sauðir. Eg svara
þeim sem beita illviljuðum áróðri en ekki rétt-
mætum aðfinnslum.
Enn hættulegra en hið órökstudda nöldur al-
mennings eru árásir opinberra aðila, sem hafa
mjög farið í vöxt undanfarið. Húsameistari
ríkisins og þjóðleikhúsnefnd sýna islenzkum hús-
gagnasmiðum hina megnustu fyrirlitningu sem
iðnaðarmönnum, með því að hafa þá að leik-
soppi og fela síðan erlendum verksmiðjum að
smíða húsbúnað í þjóðleikhúsið, til þess aðeins
að spara fáeinar dýrtiðarkrónur. Hermann Jón-
asson og heill hópur þingmanna með honum
vill kenna 6 iðngreinar á 2 árum í sveitaskóla
og telja þann lærdóm jafngildan 4x6 = 24 ára
verklegu námi og 4 ára iðnskóla námi við raun-
hæfar aðstæður í atvinnulífi þjóðarinnar. Páll
Zophoníasson og fleiri vilja láta gervi-iðnaðar-
menn og lagtæka menn aðra ganga undir próf
þangað til þeir kynnu að slampast í gegn. Aðal-
atriðið hjá öllum þessum mönnum virðist vera
það, að iðnaðarmenn læri ekki iðn sína, að dekra
við fúskið en fjandskapast við raunhæft iðn-
nám og aukna tækni. Þó segir þessi síðastnefndi
þingmaður í nefndaráliti um framuvarp til laga
um brevtingar á lögum um dýralækna orðrétt
þannig:
„Frumvarpið gerir ráð fyrir því nú, að fáist
ekki lærðir dýralæknar í störfin, þá geti at-
vinnumálaráðherra, í samráði við yfirdýralækni
falið mönnum, er yfirdýralæknir telur treyst-
andi til, að gegna störfum dýralæknis, og greiða
honum þóknun úr ríkissjóði. Með þessu móti yrðu
100