Tímarit iðnaðarmanna - 01.10.1992, Blaðsíða 22

virtist hins vegar lítið kunna fyrir
sér í því sem við kölluðum að mála.
Sá svissneski missti pensilinn með
alla sína breidd bæði niður fyrir og
upp fyrir línuna. Hann reyndi þetta
ekki aftur. Það varð því niðurstaða
okkar að hann væri enginn málari
heldur bara svissneskur málari.“
Þú varst ötull í ýmsum félagsmál-
um. Hvert er upphafið að því?
„Ef við tölum um félagsmálin frá
byrjun er fyrst að nefna að ég tók
sæti í stjórn Málarafélags Hafnar-
fjarðar eftir að ég varð sveinn, árið
1946. Þá var þetta blandað félag
sveina og meistara. Aðalmálin þá
eins og svo oft síðar voru kaup og
kjör. Það urðu aldrei nein læti út af
þessu. Kaupkröfur okkar voru
gjarnan afgreiddar með einföldum
hætti á félagsfundi.
Síðan gekk ég í Iðnaðarmannafé-
lag Hafnarfjarðar 1958. Þar var ég
kosinn varaformaður 1959 og svo
formaður þess um 1960. Árið 1967
segi ég af mér en kem aftur inn
1968 og er formaður frá 1970 til
1989. Ég hætti árið eftir að félagið
varð sextugt."
Hvernig hótust atskipti pín at
Landssambandi íðnaðarmanna?
g byrjaði að mæta á Iðnþing
1960 þegar Björgvin Fredrik-
sen hætti. Fyrsta þingið sat ég
sem fulltrúi Málarafélagsins í Hafn-
arfirði en önnur sem formaður Iðn-
aðarmannafélagsins. Árið 1964 var
Iðnþing haldið á Akureyri. Þar
stakk kjörnefnd upp á mér í stjórn-
ina. Við vorum fjölmennir þar
Hafnfirðingar, einir 17, bæði frá fé-
laginu og öðrum félögum. Nema
hvað, þarna var ég kosinn í vara-
stjórn Landssambands iðnaðar-
manna. Ingólfur Finnbogason fékk
34 atkvæði, ég 32 og Bjarni Einars-
son 28. Það var altalað að framboð
okkar Bjarna væri dreifbýlisfram-
boð, stefnt til höfuðs Reykjavíkur-
fulltrúanum Ingólfi. Þeir settust að
manni, landsbyggðafulltrúarnir, og
gerðu mann að nokkurs konar trún-
aðarmanni. Þeir hafa séð styrk í að
það væru ekki tómir Reykvíkingar í
stjórninni. í lögum Landssam-
bandsins á þessum tíma sagði að
menn máttu ekki vera búsettir ann-
ars staðar en í Reykjavík og Hafnar-
firði. Þótt þetta hljómi nú skringi-
lega var fyrir þessu ástæða. Með
þessu skyldi tryggt að stjórnarmenn
gætu sótt fundi. Árið 1966 var lög-
unum breytt til meira frjálsræðis
fyrir landsbyggðina. Það var svo ár-
ið 1965 að ég kom inn í aðalstjórn
Landssambands iðnaðarmanna.
Þú varst forseti Landssambands
iðnaðarmanna 1973-1985. Hvaða
málefni eru þér minnistæðust frá
þessum tíma?
„Málin voru mörg. Ef ég ætti að
draga eitthvað eitt út úr yrði það
þegar Landssambandi iðnaðar-
manna var markaður grundvöllur
sem atvinnurekendasamtök. Frá
1964 má segja að skipulagsmál L.i.
hafi meira og minna verið aðalmál-
ið. Ein meginspurningin var: Átti
L.i. að vera blönduð samtök meist-
ara og sveina eins og gömlu iðnað-
armannafélögin? Hverjir skyldu eiga
rétt á að sitja á Iðnþingum? Eitt-
hvað vafðist þetta fyrir mönnum,
kannski vegna þess að iðnaðar-
mannafélögin voru, ásamt iðnráð-
unum, aðalstofnaðilarnir. Stofnuð
var sjö manna nefnd sem átti að
koma með tillögur. Mikið var fund-
að og mikið rætt — en lítið gekk.
Fyrir Iðnþing í Hafnarfirði 1973 var
síðan lagt til að Landssambandi iðn-
aðarmanna yrði breytt í atvinnu-
rekendasamtök. Þetta var sam-
þykkt.“
Reyndi ekki mikið á þig í þessum
ábyrgðarstöðum?
„Maður varð að beita sig sjálfsaga á
mörgum sviðunt. Ég átti það t.d. til
að verða feiminn þegar ég stóð
frammi fyrir sal, fullum af fólki, og
eiga að halda ræðu. Það þótti mér
bera vott um sjálfsaga. Þó held ég
þetta hafi allt blessast, kannski ekki
síst vegna þess að maður hafði verið
í leiklist og átti þess vegna ekki í
neinum erfiðleikum með að læra
rulluna sína. Annars ganga allir
hlutir vel ef maður vinnur með
góðu fólki. Ég var heppinn með
stjórnina; hún var úrval af sam-
hentu fólki.“
í leiklist, segirðu.
„Já, já. Afskipti mín af Leikfélagi
Hafnarfjarðar byrjuðu með því að
við bræður tókum að okkur að vera
senumenn. Þetta var árið 1940. Það
þurfti auðvitað að breyta sviðinu
milli þátta og mála leiktjöld og ann-
að slíkt. I þessu vorum við bræður