Tímarit iðnaðarmanna - 01.10.1992, Blaðsíða 24

með trésmiðum. Síðan æxlaðist það
þannig að maður fór að leika með
og taka virkan þátt í starfinu.
Hlutverkin voru mörg, maður
man þau ekki öll. Ég man eftir
tveim einþáttungum sem voru vin-
sælir: Apakötturinn og Neiið.
Guðmundur
Jónsson, óperu-
söngvari, sem
þá var rétt kom-
inn á skrið, var
fenginn í hlut-
verk og söng alveg stórkostlega. I
Neiinu lék ég á móti Herdísi Þor-
valdsdóttur. Önnur leikrit voru t.d.
Ævintýri á gönguför, Kinnarhvols-
systur, Afbrýðisöm eiginkona,
Nóttin langa, Hreppstjórinn á
Hraunhamri og fleiri. Ráðskona
Bakkabræðra var sýnt einum 86
sinnum, sló alveg í gegn. Þetta var
bráðskemmtilegt leikrit en þykir
ekki gáfulegt á nokkurn hátt. Efni
þess er eiginlega sænskar molbúa-
sögur. Miðasalan var aldrei opin
lengur en 20 mínútur því þá voru
miðarnir búnir. Gamli salurinn í
„Gúttó“ tók ekki nema 200 manns
í sæti. Fyrir kom að menn komu úr
Reykjavík og keyptu 20-30 miða í
einu, fyrir heilu fyrirtækin. Óhætt
er að fullyrða að ekkert leikrit hafi
gengið jafn vel á þessum tíma nema
ef vera skyldi Elsku Rut í Iðnó. A
þessum tíma las Helgi Hjörvar Bör
Börsson í útvarp, svo þú sérð að við
máttum vel við una. Sum leikritin
gengu svo vel að við vorum beðin að
koma með þau út á land.“
Jæja? Segðu meira frá því.
„Ein eftirminnilegasta leikförin,
sem ég tók þátt í, var þegar við fór-
um í yfirreið yfir Austfirði. Þetta var
sumarið 1957. Við sendum búninga
og leikgögn með Ríkisskipum til
Seyðisfjarðar en flugum sjálf til
Egilsstaða. Síðan lékum við á Eski-
firði, Neskaupsst-
að, Reyðarfirði
og Breiðdalsvík.
A öllum stöðum
lékum við fyrir
fúllu húsi.
Nema hvað, rétt áður en við fór-
um að sýna á Seyðisfirði var hringt í
mig frá Stöðvarfirði. í símanum var
Guðmundur Björnsson og spurði
einfaldlega: „Hvers vegna ætlið þið
að skilja Stöðvarfjörð eftir?“ Ég
sagði honum eins og var að við ef-
uðumst um að það væru nægir
áhorfendur til staðar. Hann sagðist
ekki hlusta á svona útskýringar
heldur léti hann sækja okkur á báti
til Stöðvarfjarðar.
Það varð úr að við sýndum á
Stöðvarfirði - og sannleikurinn er
sá að við sáum alls ekki eftir því.
Þau báru okkur á höndum sér, allir
lögðu sitt af mörkum. Fyrst var
okkur færður þessi fíni matur, sann-
kölluð veisla. Síðan var farið að
undirbúa sýningu og þá lögðust allir
á eitt. Menn, konur og börn báru
að allt sem til þurfti. Teppi voru
notuð sem fortjöld á sviðinu. Stól-
ana kom fólk með heiman frá sér,
allt frá eldhúskollum upp í fínar
mublur. Þetta var óneitanlega dálít-
ið undarlegt, sérstaklega að vera
selja fólki aðgang að eigin húsgögn-
um! Og sýningin tókst vel. Þakklát-
ari áhorfendur fengum við held ég
aldrei.“
Það hlýtur að hafa verið snúið aO
koma því heim og saman að vera
í vandasömum trúnaöarstörfum
og í leiklist samtímis?
„Ég læt það vera. Sérstaklega ef haft
er í huga að ég tók líka þátt í karla-
kórnum Þröstum. Við sungum,
ásamt fleiri kórum, á Lýðveldis-
hátíðinni á Þingvöllum 1944. Það
var eftirminnilegt. Síðan var ég líka
lengi í lúðrasveitinni Svan, lék þar á
túbu. En svona eftir á að hyggja
hefði þetta auðvitað ekki átt að vera
hægt. Líklega er samt allt hægt sé
nægur vilji fyrir hendi.“
Víkjum í lokin að Landssambandi
iðnaðarmanna. Nú eru töluverðar
breytingar í aðsigi sem munu hafa
ófyrirsjáanleg áhrif á íslenskan
iðnað. Hvernig lýst þér, manni
tveggja tíma, á framtíðina?
„Islenskur iðnaður mun spjara sig,
hvort sem við göngum í EES eða
ekki. Tímarnir núna eru óhagstæðir
íslenskum iðnaði. Ef við hins vegar
tökum af alhug þátt í samkeppninni
sem er hörð og verður harðari - og
ef við gerum kröfur til aukinnar
menntunar og færni í handverki og
iðnaði þá hef ég engar áhyggjur. ís-
lenskir iðnaðarmenn hafa staðið sig
með sóma bæði hér heima og er-
lendis. Og munu gera það áfram.“