Tímarit iðnaðarmanna - 01.10.1992, Blaðsíða 40

Ingvar Guðmundsson,
formaður fræðslunefndar Lands-
sambands iðnaðarmanna:
starfi Landssambands iðnað-
armanna hefur alla tíð mikil
áhersla verið lögð á iðn-
menntun og vill Landssambandið
veg hennar sem mestan. Til
skamms tíma gerði þenslan í þjóðfé-
laginu það að verkum að atvinnu-
lífið var ekki í aðstöðu til að gera
miklar kröfur til þeirra sem sóttust
eftir vinnu. Nemendur gátu gengið
í vinnu jafnvel þótt námi væri ekki
lokið. Þetta er að breytast með erf-
iðari tímum. Kröfurnar um hæfni
starfsmanna eru meiri, nemendur
verða að svara
þeim kröfum og
skólarnir verða að
bregðast við. Til
þess að skólarnir
geti brugðist rétt
við þurfa þeir í
auknum mæli að
leita til atvinnu-
lífsins og hafa
samstarf við það
um hvað nem-
endurnir þurfi að
kunna. Það veltur svo aftur á hæfni
starfsmanna hversu samkeppnishæf
iðnfyrirtækin eru.
Við viljum að iðnmenntun
standist samanburð við það besta,
sem gerist erlendis og setjum við
markmiðin í samræmi við það. Eg
tel að í dag vanti mikið til þess að
við stöndumst þennan samanburð,
aðallega á ýmsum tæknisviðum og
vegna ófullnægjandi námsgagna. Þó
stendur ýmislegt til bóta. Ég bind
miklar vonir við upptöku vinnubóka,
sem hluta af iðnnámi, kennslueftirlit
í skólum og síðast en ekki síst bættu
meistaranámi án blindgatna, sem
Landssambandið hefur lengi barist
fyrir. Þá tel ég að auknar áherslur á
markaðsmál, gæðastjórnun og rekstur
fyrirtækja, auk meiri krafna til
meistaranámsins almennt, séu mjög
mikilvægar í því skyni að bæta rekst-
ur iðnfyrirtækja og gera þau sam-
keppnishæfari. Takist vel til með
þessar nýjungar höfum við stigið
skrefið fram á við.
Ég hef ekki miklar né nákvæmar
upplýsingar um
iðnmenntun í ná-
lægum löndum
og mótast svar
mitt nokkuð af
því. Auk þess hef
ég vitneskju um
að flest aðildarríki
EES hafa eða eru
að endurbæta
verkmennun í
löndum sínum til
að gera hana sam-
keppnishæfari innan EES. Það gerir
samanburð enn erfiðari, þar sem
augljóslega er ekki komin reynsla á
endurbæturnar.
Hins vegar hef ég nokkra þekk-
ingu og upplýsingar um störf ís-
lenskra iðnaðarmanna í nágranna-
löndunum og e.t.v. gefur það
nokkra hugmynd um gæði íslenska
iðnnámsins. Reynsla þeirra er ekki
síður þung á metunum vegna
smæðar markaðarins og allrar þeirr-
ar margbreytilegu kunnáttu, sem
þeir þurfa að hafa á valdi sínu, sem í
stærri þjóðfélögum er leyst með sér-
hæfni iðnaðarmanna. Islenskir iðn-
aðarmenn hafa staðið sig vel í ná-
grannalöndunum, í samkeppni við
þarlenda starfsbræður. Þess er kraf-
ist af íslenskum byggingarmönnum,
málmiðnaðarmönnum og fleiri
greinum iðnaðarmanna, að byggja
vönduð mannvirki, sem standast ís-
lenskt veðurfar og annað álag frá
náttúrunnar hendi. Allt þetta gerir
það að verkum að íslenskir iðnaðar-
menn verða að standast margbreyti-
legar kröfur til iðnmenntunar, hér
eftir sem hingað til.
ú er EES í sjónmáli. Ég óttast
í sjálfu sér ekki mikla sam-
keppni frá verktökum suð-
lægari EES-ríkja hér innanlands í
þeim iðngreinum, þar sem aðstæður
frá náttúrunnar hendi gera miklar
kröfur til mannvirkja. Ég tel ís-
lenska verkmenntun og -menningu
hafa alla burði til að vera sam-
keppnisfæra í alþjóðlegu samhengi.
Meira svigrúm er fyrir erlenda aðila
að hasla sér völl hérlendis í iðn-
greinum, sem starfa að þjónustu. Þó
getur það verið erfitt fyrir ýmsa út-
lenda verktaka og þjónustuaðila
vegna tungumálaerfiðleika og ólíkr-
ar menningar. Ef til samkeppni
kemur frá fyrirtækjum frá norðlæg-
ari slóðum, geri ég ráð fyrir að hún
verði á sviði verðlags. Á hinn bóg-
inn tel ég möguleikana á útfiutningi
íslenskra verktakaþjónustu og iðn-
aðarvara ekki síður áhugaverða.