Tímarit iðnaðarmanna - 01.10.1992, Blaðsíða 41

o
Með reynslu íslenskra iðnaðar-
manna og bætta menntun þeirra tel
ég raunhæfa möguleika á auknum
útflutningi iðnaðarvara og jafnvel
verkefna til nálægari landa.
Islensk iðnfyrirtæki verða að
halda vöku sinni, svo ýmsir þættir
verði þeim eklci um of í óhag. Á ég
þar sérstaklega við nýjungar, s.s.
tísku, nýja tækni og gæðakröfur,
sem evrópskir staðlar gera kröfur
um. Dæmi um þetta eru t.d. staðlar
og gæðakröfur á sviði þjónustu,
málmiðnaðar og byggingariðnaðar.
í þessum efnum gegnir ýmiss konar
endurmenntun og tengsl tækni-
stofnana, atvinnulífs og skóla mikil-
vægu hlutverki. Náum við góðum
tökum á þessu bætum við sam-
keppnisaðstöðuna, höldum verkefn-
um í höndum innlendra aðila og
jafnvel aukum möguleika á útflutn-
ingi.
Eg hef mikla tiltrú á hæfni ís-
lenskra iðnaðarmanna. Menntun
þeirra stendur til bóta þar sem þeir
eru veikastir fyrir, þ.e. með nýju
meistaranámi og aukinni áherslu á
endurmenntun. Ég tel að íslensk
iðnfyrirtæki, með vel menntaða iðn-
aðarmenn á mörgum sviðum, hafi
mikið að bjóða og standist oftar en
ekki samanburð við sambærileg fyr-
irtæki í nágrannalöndunum. Ef svo
ber undir, þá tel ég að þau séu vel
samkeppnisfær bæði hvað varðar
þjónustugreinarnar og hvarvetna
þar sem mildar kröfur eru gerðar til
mannvirkja. Ég lít því björtum aug-
um á framtíðina.
Ingvar flsmundsson,
skolameistari Iðnskólans í Reykja-
vík:
arkmið iðnmenntunar eru að
mínu viti annars vegar að
gera nemendur sem hæfasta
til starfa í sinni atvinnugrein, hins
vegar sem best til þess fallna að lifa
hamingjuríku og ábyrgu menning-
arlífi í lýðræðisþjóðfélagi. Auk þess
þarf að stuðla að því að nemendur
verði sem hæfastir til þess að bregð-
ast við nýjum aðstæðum, skipta um
starf og starfsgrein, jafnvel oft á lífs-
leiðinni.
Til þess að ná þessum markmiðum
þarf:
1. Skólatíma
2. Námskrár
3. Skipulag
4. Aðstöðu,
húsnæði og
tækjabúnað
5. Kennslu-
gögn
6. Kennara
7. Stjórnun
8. Eftirlit
Svarið við spurningunni hér að ofan
hlýtur að miðast fýrst og fremst við
þá þekkingu sem ég hef á íslenskri
iðnmenntun en hún er að sjálfsögðu
lang mest á Iðnskólanum í Reykja-
vík. Auk þess verð ég að byggja á
yfirborðskenndri þekkingu á ann-
arri iðnmenntun á Islandi og enn
minni þekkingu á iðnmenntun í
öðrum löndum, sem er að mestu
leyti bundin við nágrannalöndin.
Skólatími í iðngreinum á íslandi
er ýmist lengri eða skemmri en
meðaltími í hliðstæðum greinum
erlendis. Hann er þó að mínum
dómi of stuttur hér á landi í allt of
mörgum greinum. Sumar iðngrein-
ar njóta lítillar sem engrar þjónustu
frá skólakerfinu.
Miklu minna er lagt í námskrár
hér á landi en í nágrannalöndunum.
Þær hafa hér milda tilhneigingu til
að úreldast því erfitt er að ná fram
breytingum á þeim.
Of lítil áhersla er lögð á almennar
undirstöðugreinar, móðurmálið,
a.m.k. eitt erlent
mál og stærðfræð-
ina. Þetta er þó
enn verra á Norð-
urlöndum, en þar
eru menn nú á
allra síðustu árum
að reyna að lag-
færa það. Mönn-
um er sem betur
fer, þar sem hér,
orðið það ljóst að
í tækniþjóðfélagi
nútímans eru flestir iðnaðarmenn
þeim mun betri, sem þeir eru betur
læsir á móðurmálið, a.m.k. eitt er-
lent mál og tölulegan texta.
Skipulag gæti vissulega verið
betra, en er þó að ýmsu leyti betra
hér en í mágrannalöndunum.
Áfangakerfið í íslenskri iðn-
menntun hefur t.d. yfirburði yfir
bekkjakerfi Norðurlanda, bæði