Vikan - 14.06.1951, Blaðsíða 14

14
VIKAN, nr. 23, 1951
Augnatillit hans mun ætíð fylgja mér
Framhald af bls. Jf.
kröggum og varð því að láta húsið af
hendi. En þá var Eyvind lítill drengur.
Eftir heimkomuna greip hann eitt kvöld
þrá eftir því, að sjá bernskuheimili sitt.
Þessi löngun kom skyndilega.
Hann hafði dirfzt að fara inn í forgarð-
inn. Svo gekk hann að glugga á stofu
þeirri, er hann hafði leikið sér í, sem barn.
Að því loknu gekk hann að hliðinu og í
þeirri andrá heyrði hann skotið.
Þessi játning vakti undarlegar tilfinn-
ingar hjá Ullu. Henni hafði aldrei geðjazt
vel að skrauthýsi þessu. Það hafði ætíð
hvílt einhver ömurleika og leiðindablær
yfir hinum dimmu stofum hússins. Eng-
in hamingja hafði getað þrifizt þar. Að-
eins eitt hefði verið fullnægjandi á heim-
ilinu. Það voru hinar miklu tekjur. Og
mátti sjá að í húsi þessu bjó efnað fólk.
Ekkert vantaði til þess að íbúum hússins
mætti líða vel. En einhver ókyrrð var þar
viðurloða. Ekki vantaði heimboð og gildi.
Margir gestir komu, sem háværir voru, og
klingdu oft vínblönduglösum. Um nætur
rifust foreldrarnir. Þá kom skilnaðurinn.
Faðir hennar hélt heimboðunum áfram.
Hann vildi hafa fólk umhverfis sig. En
þessir gestir voru í raun og veru ekki vin-
ir hans. Hann jók vínneyzluna og tók fleiri
vindla úr kassanum. Að lokum greip hann
skammbyssuna.
Það var mjög merkilegt að Eyvind
skyldi hafa búið í þessu húsi og faðir
hans varð að fara þaðan. Eyvind kom til
þess að athuga bernskuheimili sitt. I garð-
inum hitti hann stúlku, er hann nú hafði
heitið eiginorði.
Oluf Vehring opnaði augun og leit á
dóttur sína. Ofurlítið líf kom í augu hans.
Nei. Henni hafði missýnzt. Ulla stóð á
fætur og lagði arminn um axlir hans.
Hún mælti: „Pabbi, horfðu á mig. Líður
þér ekki vel? Miklu betur?“
Hann gerði enga tilraun til þess að brosa.
Titringurinn í munnvikjunum var ekki
ánægju- eða gleðimerki. Hann benti til að
hann stafaði af ótta, óyfirstíganlegum
ótta, eða angist.
Já, líkami hans hafði yfirstigið veikind-
in. En hvað var að segja um sálina ? Hann
bar það með sér, að búast mátti við því
á hverri stundu, að hann gerði aðra sjálfs-
morðstilraun.
„Pabbi,“ sagði Ulla með hægð en þó á-
kveðin:
„Viltu ekki segja mér allt af létta? Ég
vil gjarnan hjálpa þér.“
Hann horfði lengi á hana. Svo sagði
hann:
„Jú, ég ætla að segja þér það, þrátt fyr-
ir það, að þú munt ekki trúa því. Augna-
tillit hans mun œtíö fylgja mér. Ég mun
ávallt sjá hann fyrir hugskotsaugum mín-
um.“
Ulla hugsaði: Hvað meinar hann. Það
var eins og hann skylfi af kulda. Hún sá
eftir að hafa komið honum til þess að segja
þetta.
Hann hélt áfram máli sínu:
„Ég hef aldrei trúað á neitt, Ulla. Ég
hef ætíð trúað því að aðalatriðið í þessu
lífi væri það, að sigra, vinna, græða og
miða allt við þetta líf. Ég trúði ekki á hið
ósýnilega. Ég trúði því ekki að hinir dánu
og horfnu fengju aftur líf. Ég hef spilað
á fölsk spil, vitandi vits. Ég hef grætt —
stórgrætt. En nú er hann kominn aftur
og ég fæ ekki frið fyrir honum. Þú trúir
577.
KROSSGÁTA
VIKUNNAR
Lárétt skýring:
1. tímalengd. — C>.
sýnilegur. — 9. eymd. —
10. hugur. —■ 11. á fiski.
— 13. viðræður. — 15.
deilur. — 17. þras. — 18.
engin. —- 20. aurasál. —
24. tala, þgf. — 25. vill
stjórna. — 27. leyfi. —
29. þyrluðust. — 31.
skotrar. — 32. hjálpar-
sögn. — 33. flík. — 35.
skemmd. —• 37. manns-
nafn. —- 40. fiskur. —
41. mannsnafn. — 43.
aula. -—- 46. uppskipun.
— 48. líffæri. — 49. á
fæti. —■ 50. gimsteinn. —
51. húsdýr. — 52. beint.
Lóörétt skýring: ■
1. innan sjónarsviðs.—
2. sýnir ástleitni. — 3.
op. — 4. tota. — 5.
heiti á lögun. — 6. nánd.
— 7. á bragðið. — 8.
spakir. —, 12. auðfarin.
— 14. óþokki. — 16. ófreskjur. — 19. hlíft. — nafn. — 38. þjóðarkenning. —- 39. flúruð. — 42.
21. innmatur. — 22. ögn.— 23. land. — 26. iðn- atviksorð. — 44. brúka. — 45. forskeyti. — 47.
aðarmaður. — 28. gáfu í skyn. — 29. mjög mikil. biblíunafn.
— 30. flík. — 31. dæld. — 34. dýr. — 36. manns-
Lausn á 576. krossgátu Vikunnar.
Lárétt: 1. lúka. — 4. fráfærunni. — 12. ung.
— 14. blóra. — 15. foldin. — 17. krufning. — 19
sátan. — 21. núi. — 22. skækill. — 24. hrana.
— 26. kal. — 27. naglrekna. — 30. efna. — 32.
rag. — 33. lo. — 34. yfir. — 35. argað. — 36.
róar. — 38. ti. — 39. tíu. — 41. aska. — 42.
siggharka. — 45. kag. — 46. marra. '— 47. óað-
gert. — 48. lím. — 49. krama. — 51. erfingja.
— 53. blekið. — 55. Díana. — 57. lit. — 58. karl-
anginn. —- 59. maur.
Lóðrétt: 1. loftskeyti. — 2. kulsælni. — 3. and.
— 5. rb. — 6. álka. — 7. fórn. — 8. æru. —
9. raforka. — 10. neinna. —■ 11. Ingi. — 13. gis-
in. — 16. nálarauga. — 18. núa. — 20. tlg. —
23. kaffi. —i 24. herðakamb. — 25. angra. — 28.
ligna. — 29. foragtaður. — 31. artir. — 33. lakar.
— 37. óskekkta. — 40. ígrunda. — 42. samför.
— 43. róa. — 44. aðall. — 46. MlR. — 48. leik.
— 49. kjag. — 50. rani. — 52. gín. — 54. eim.
— 56. an.
þessu ekki. Þú munt segja að taugar mín-
ar séu bilaðar. En ég veit að þetta er stað-
reynd. Allt kemur aftur. Allt hefnir sín.
Ekkert hverfur. Öll sár rifria upp og vilja
læknast af þeim, sem olli þeim.“
Ulla hlustaði og horfði á föður sinn.
Rödd hans var ólík því er hún átti að venj-
ast. Hún var nú ekki skipandi og yfirlætis-
leg. Röddin var lág og hrjúf. Hún sá að
hrukkur voru komnar í andlit hans, er var
náhvítt.
„Hvern áttu við?“ spurði Ulla með eftir-
væntingu.
Hann hreyfði höfuðið og sagði:
Þeir eru margir er ég gæti sagt frá.
Hann er ekki sá eini, sem ég hef lagt að
velli fjárhagslega. Ég lét sem ég væri vin-
ur hans. Þess vegna er hann nú kominn
aftur til þess að tala við mig, eða bara
horfa á mig. Tillit hans mun fylgja mér
— alltaf — þar til hann hefur komið mér
fyrir ættemisstapa.
Ulla mælti: „Hvað gerðirðu á hluta hans,
pabbi?“
„Féfletti hann. Tældi hann til þess að
undirrita skuldbindingar, sem urðu hon-
um ofviða. Ég tók allt af honum. Við bú-
um í húsinu hans, Ulla. Hann skaut sig.
Ég sá hann kvöldið, sem ég---------. Hann
stóð úti í garðinum og starði inn um
gluggann. Hann leit út eins og þegar hann
var ungur, og við vorum beztu vinir.“
„Pabbi! Hvað hét hann?“
„Það gildir einu.“
„Segðu mér hvað hann hét.“
„Gunnar Hald.“
Ulla hneig aftur á bak í stólnum og lok-
aði augunum. Að augnabliki liðnu laut hún
fram, og tók í hönd föður síns.“
„Það var ekki hann, sem kom um kvöld-
ið. Það var Eyvind, sonur hans. Hann kom
til þess að sjá bernskuheimili sitt. Sá
dauði kom ekki.“
„Þú lýgur þessu, Ulla, til þess að losa
mig við angistina.“
„Nei, pabbi. Eyvind Hald, situr hér
frammi. Við kynntumst þetta ógleyman-
lega kvöld, þegar þú------. Ég elska hann
og ætla að giftast honum. Má ég kalla á
hann?“
„Já, kallaðu á hann,“ svaraði faðir henn-
ar. Ulla fór og sótti Eyvind. Hún hafði
mikinn hjartslátt.
Oluf Vehring starði lengi á unga mann-
inn og dóttur sína, er stóðu frammi fyrir
honum með hönd í hönd.
Þá mælti hann: „Góði guð, viltu lofa
mér að lifa enn um stund til þess að ég
geti unnið að því, að þessir elskendur geti
orðið hamingjusamir ? Ég mun bæta fyrir
afbrot mín, og gera reikningskil.“
Svör við „Veistu —?“ á bls. 4:
1. Sem klukkuturn dómkirkjunnar í Pisa.
2. Einriði, sá sem riður eirm (Þórsheiti í fomu
máli).
3. 50 sinnum minna en jörðin.
4. Mestizar, af hvítum mönnum og' rauðum;
Múlattar, af hvítum mönnum og svörtum;
Zambóar, af rauðum mönnum og svörtum.
5. Tryggve T.ie, norskur.
6. Abessiníu.
7. Enska, töluð af 260 miljónum manna.
8. 1 Iran (gömlu Persíu).
9. Uppgötvun rafsegulmagnsins.
10. Nei.