Vikan - 10.01.1952, Page 4
4
VIKAN, nr. 2, 1952
Sá á kvölina,
Smásaga eftir
MARlA opnaði, þegar dyrabjöllunni
var hringt. Þorsteinn kom inn. Hann
leit á hana dökkum, alvarlegum augum
og veitti því þegar athygli, að hún var
óróleg. Svipur hennar lýsti innri baráttu,
og kinnar hennar voru fölar.
„Hvað er að, María?“
Hún vætti varirnar, horfði á hendur
sínar og fitlaði eirðarleysislega við trú-
lofunarhringinn, sem blikaði á vinstra
baugfingri.
,,Eg var að fá bréf. Knútur er að koma
aftur. Aðstoðarkennarastarfinu er lokið.“
Þorsteini brá í brún.
„Hvað ætlar þú að gera?“ spurði hann
snöggt.
Hún leit upp og mætti augum hans
biðjandi á svip.
„Þorsteinn. Hvað get ég gert?“
Hann gekk alveg fast að henni og tók
um axlir hennar.
„Ég elska þig. Elskar þú mig?“
„Ég veit það ekki — ef til vill. Eða er
þetta aðeins smáskot?“
„Þú getur ekki elskað okkur báða jafn
mikið,“ svaraði hann. „Þú hefur sagt, að
þú elskir mig. Þá getur þú ekki líka elsk-
að Knút — eða hvað?“
„Ég vildi óska, að ég gæti svarað neit-
andi! En Knútur treystir mér, og hann
elskar mig . . .“
„Hann finnur fljótt aðra.“
Hún reif sig fljótt lausa með ofsalegu
viðbragði og sneri sér frá honum.
„Ég hef hegðað mér eins og hugsunar-
laust, eigingjarnt fífl gagnvart honum,“
hrópaði hún.
Þorsteini varð mikið um þetta svar
hennar, og karlmannlegt andlit hans varð
harðneskjulegt.
„María.“
Rödd hans var bitur og harðleg, þegar
hann nefndi nafn hennar.
Hún svaraði ekki, en gekk að gluggan-
um, þar sem hún stóð þögul, niðursokkin
í hugsanir sínar og augu hennar hvörfl-
uðu ráðleysislega yfir umhverfið. Svipur
Þorsteins varð mildari, þegar hann virti
fyrir sér grannan, liðlega vaxinn líkama
hennar. Hann gekk til hennar, en gætti
þess, að snerta hana ekki.
„María,“ sagði hann lágum rómi. „Þú
getur staðið augliti til auglitis við hann án
þess að blygðast þín. Þú hefur ekki svik-
ið hann né brugðizt honum á nokkurn
hátt. Ekki í eitt einasta skipti hefur þú
leyft mér að kyssa þig. En þú verður að
taka tillit til þinna breyttu tilfinninga!
Litla stúlkan mín! Skilur þú ekki, að þú
verður að slíta öllu sambandi við hann!
Þú elskar mig, ekki hann.“
Hún sneri sér að honum, og á ungu and-
liti hennar var alvöru svipur.
„Þú hefur rétt fyrir þér . . .“
„Ástin mín!“
Unga stúlkan hélt höndunum fyrir
framan sig og gekk nokkur skref til hlið-
ar, þegar hann ætlaði að taka hana í
faðm sér. Hann hristi höfuðið, ringlaður
og undrandi, og hrópaði: „Hvað meinar
þú, María?“
„Þorsteinn, hlustaðu á mig,“ svaraði
hún rólega. „Þú greipst fram í fyrir mér.
Þú hefur rétt fyrir þér í því, að ég hef
ekki svikið hann; en hvað hef ég gert í
hjarta mínu?“
Þorsteinn forðaðist að mæta augum
hennar.
sem á völina.
Holger Lindh.
„Þú hefur sagt, að þú elskaðir mig. Mér
er sama um allt annað. Þú átt líka ekkert
meira að gefa Knúti. Þess vegna verður þú
að slíta trúlofun ykkar.“
„Er þér alveg sama um það, að Knútur
er einn af vinum þínum?“
„Vináttan verður að víkja fyrir ástinni,“
svaraði hann.
Hún dró andann djúpt og lagði hönd-
ina á handlegg hans.
„Þorsteinn: Ég get ekki talað meira um
þetta núna. Ég — ég þoli það ekki. Viltu
vera svo góður að lofa mér að vera í næði.
Ég þarfnast einveru.“
Þorsteinn beit á vör og varð að stilla
sig til að halda aftur af orðunum, sem
láu á vörum hans.
Hann hneigði sig þögull, sneri sér við
til að fara, þá greip hún skyndilega í hand-
legg hans, og hann sneri sér að henni. Nú
var hún í faðmi hans og þrýsti andliti
sínu að brjósti hans í djúpri örvilnun, og
hendur hennar héldu í axlir hans krampa-
kenndu taki. Þorsteinn stóð grafkyrr, þó
að hann þráði ekkert heitar en að kyssa
hana — kyssa burtu leifarnar af mót-
stöðu hennar og sýna henni, hvað hún
ætti að gera.
Hann hafði orðið hrifinn af Maríu við
fyrstu sýn. En þá var hún sjálf ástfangin
af Knút, sem var aðlaðandi, ungur mað-
ur, mjög glæsilegur, og hafði tök á að
hrífa flesta, sem hann kynntist, vegna
þess hve hann var skemmtilegur, fjörleg-
ur og félagslyndur. Þorsteinn var einn af
þeim fáu, sem þekkti Knút fullkomlega,
og hann vissi, að Knútur var bak við skel
glæsimennzkunnar, fremur eigingjarn,
sjálfsánægður og óáreiðanlegur. Hann
hafði álitið, að tilfinningar Knúts gagn-
vart Maríu yrðu eins hverfular og öll
önnur skot hans, en honum til undrunar
trúlofuðust þau, svo að um tíma leit svo
út, að Knútur hefði orðið raunverulega
ástfanginn.
Þorsteinn hafði unnið vináttu Maríu, en
hann sýndi hvorki í orðum né gjörðum,
hvernig tilfinningum hans var háttað.
Ótal sinnum reyndist honum það erfitt að
láta sem ekkert væri, þegar hún kom til
hans í fullri vinsemd og stakk hendinni
undir handlegg hans. Hann reyndi að fá
| VEIZTU -7
= 1. Hákarlinn er beinlaus. lír hverju er 5
beinagrind hákarlanna ?
I 2. Hver sagði þessi orð: „Allillt er slíkt |
að vita um svo göfgan mann, að slíkt |
illmenni skal hafa honum að bana \
orðið ..." 1 hvaða tilefni eru þau |
sögð, og hvar standa þau?
| 3. Hver er eðlisþyngd blýs?
| 4. Hvenær var kvikmyndin upp fundin og |
hverjir gerðu það?
| 5. Hvað eru margir þumlungar í fetinu? §
= 6. Hvað heitir Stalin fullu nafni?
= 7. Hvað er langt frá Reykjavík til Akur- |
eyrar ? |
i 8. Hvað er vindur?
I 9. Hvar fæddist Jóhanna frá örk?
i 10. Hvaða ríki liggja að Frakklandi?
Sjá svör á bls. 14.
Mannlýsing úr íslenzku fornriti:
„Sá sveinn var snemma vænn og gervi-
legur, stilltur vel, orðvís, langsær, vin-
fastur og hófsmaður um allt hluti.“
Hver var þessi maður og hvar er lýs-
ingin ?
(Sjá svar á bls. 14).
áhuga fyrir öðrum stúlkum, verða ást-
fanginn í þeim og gleyma Maríu, en ekk-
ert dugði.
Þá hafði Knútur, sem var kennari,
fengið aðstoðarkennarastöðu í smábæ úti
á landi. Það var aðeins fyrir nokkurra
mánaða tíma, en hann var samt sem
áður hræddur um, að Maríu mundi
leiðast í Kaupmannahöfn. Hvað var þá
eðlilegra, en að það kæmi í hlut Þor-
steins, sem var vinur beggja, að sjá
um, að María sæti ekki alltof mikið
heima og léti sér leiðast. Það byrjaði
með því, að þau fóru í kvikmynda-
hús saman. Síðan drukku þau te heima
hjá henni, spjölluðu ofurlítið saman,
reyktu og höfðu bæði ánægju af. Smám
saman fundu þau hjá sér þörf til að hitt-
ast. Stundum fóru þau saman á dansleiki.
Og án þess að þau gerðu sér það fyllilega
ljóst, breyttist afstaða þeirra hvors til
annars, þangað til þeim varð það ljóst, að
þau voru orðin ástfangin hvort af öðru.
María viðurkenndi strax fyrir sjálfri sér
og Þorsteini, að þannig væri málunum
komið, en hún hélt honum samt í hæfi-
legri fjarlægð og vildi ekki láta kyssa sig.
— Og hún vildi ekki halda áfram að fara
út á kvöldin með honum. Þorsteinn lofaði
henni að vera í friði í heila viku, til þess
að hún fengi næði til að átta sig.
Þegar hann að lokum heimsótti hana,
tók hún honum sem vini ekki sem unn-
usta. Auðvitað gat hann ekki þolað þetta
og reyndi að faðma hana og kyssa til að
eyða mótþróa hennar, en hún var föst fyr-
ir. En hann mat tryggð hennar þrátt, fyrir
allt, og skildi það vel, að hún gat ekki
gleymt því, að hún væri trúlofuð Knút.
Hún setti þau skilyrði, ef þau ættu að
geta umgengist hvort annað framvegis,
að þau væru vinir og ekkert annað. Hann
var neyddur til að fallast á þetta, þegar
honum skildist, að ákvörðun hennar var
óhagganleg. Eftir það forðaðist hann að
fylgja henni upp í íbúðina og flýtti sér
að kveðja við hliðið.
I heila viku hafði hann ekki haft geð
í sér til að síma til hennar og hafði held-
ur ekki á neinn, annan hátt reynt að hitta
hana. Mörgum sinnum hafði hann lagt
höndina á símtólið, og hann hafði verið
ákveðinn í að síma til hennar, þegar hon-
um fannst, að hann gæti ekki þolað leng-
ur einveruna, en alltaf skipti hann um
skoðun.
í hvert skipti, sem síminn hringdi, hélt
hann, að nú væri María að hringja, og
hjarta hans barðist ótt, þegar hann svar-
aði. En alltaf varð hann fyrir vonbrigð-
um. Það var aldrei mjúk, þægileg rödd
Maríu, sem hljómaði gegnum símann, því
miður. En að lokum hringdi hún. Hann
heyrði það á raddblæ hennar, að hún var
í æstu skapi. Þegar hún bað hann að hafa
tal af sér, hikaði hann ofurlítið, áður en.
hann svaraði: ,,Já, auðvitað, það vil ég
gjama.“
Og nú stóð hann þama og vafði hana
örmum. Hún þrýsti sér að honum, en fól
allan tímann anditið. En svo sleppti hún
skyndilega og sneri sér frá honum.
Framhald á bls. 7.