Vikan - 10.01.1952, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 2, 1952
og skipti henni milli þeirra. Um leið hættu þeir
ærslunum. Völskuhundurinn gleypti sinn bita eins
og örskot og horfði síðan illilegur á hina, þar til
þeir höfðu einnig komið sinum niður. Því næst
lögðust þeir allir og létu lítið fyrir sér fara.
Það var glórulaust af henni að gera þetta.
Seinna mundi hana iðrast þess. Auðvitað hafði
hún yndi af að sitja hér, þó að hún vissi undir
niðri það yrði aldrei nema skammgóður vermir
— arineldurinn, hundarnir ■— og karlmaðurinn,
sem sat gegnt henni og teygði fæturna í átt til
eldsins.
Lengi sátu þau þögul -— og það ríkti þögn í
stofunni, þó að enn niðaði regnið á glugganum
og þó að annar veiðihundurinn tæki til við að
klóra sér í ákafa bak við eyrað. Völskuhundur-
inn lá fram á loppur sínar og leit græðgislega
af bollufatinu og á Sue. — Fitz kveikti sér í
sígarettu, reis á fætur, hallaði sér upp að arn-
inum og sagði eins og þetta væri framhald af
fyrri viðræðum þeirra: „Sue, nú skulum við reyna
að leiða okkur þetta fyrir sjónir eins og það er,
en ekki eins og þér virðist það vera.“
„Öllum finnst það sama og mér . . .“
„Sjáðu nú til. Það var óneitanlegt djarflegt
af þér að liggja ekki á liði þinu. Með þvi færðir
þú fórn.“
„Það var skylda min!“
„Þannig hefðu ekki allar konur hugsað.“
„Hann myrti hana ekki.“
„Og einmitt vegna dirfsku þinnar hlaut ýmis-
konar angur að bitna á þér, enda hefur þú ekki
verið öfundsverð á síðkastið.“
Hún snöggleit upp. Þau horfðust í augu. Hún
brosti. „Elsku Sue, heldurðu mér hafi nokkurn
tíma flogið í hug, að eitthvað hafi verið milli
ykkar Jeds.“
Hún þagði litla hríð, síðan sagði hún og dró
seiminn: „En hváð um vitnin . . .?“
„Elsku Sue,“ sagði Fitz. „Ég hefði ekki trúað
þér, þó að þú hefðir sjálf sagt mér, að þú værir
ástfangin af manni, sem átti aldavinu þína fyrir
eiginkonu. Láttu nú ekki eins og kjáni, Sue. Ég
hef kynnzt þér vel í vetur. Það eru eintómar
grillur, að þú sért brennimerkt, að þú getir aldrei
máð burt úr huga þínum atburði siðustu daga.“
Hann sneri sér undan og horfði í eldinn. Síðan
sneri hann sér aftur að henni og sagði: „Þú skalt
giftast mér, Sue.“
„Víst er ég brennimerkt! Það verður aldrei
af mér skafið. Og ekki get ég lagt þann klafa
á þinar herðar líka.“ (En hvað það mundi verða
yndislega auðvelt að segja allt þveröfugt þessu.)
Hún greip um arma stólsins. „Og nú verð ég
að fara. Karolína frænka hlýtur að vera komin
heim, og . . ."
„Þú verður að hlusta á mig, Sue. Ég elska
þig. Ég vil giftast þér. Mér mundi þykja mikið
til þess koma, ef þú vildir bera nafn mitt. Þú
verður að treysta mér.“
Hún svaraði engu, af því henni var það um
megn. Hann starði á hana. Hún sat ósköp kyrr-
lát í bakháum stólnum, og virtist ósköp lítil.
Hakan, sem hún hóf svo hátt í vitnastóinum, að
hún virtist tákn örvilnunar hennar, var nú hröp-
uð, og andlit hennar sýndist barnslegt og veik-
fellt í bjarmanum frá eldinum, sem lék um þunn-
an vanga hennav og mótaði sjúklega skugga
undir augunum. Völskuhundurinn hafði aftur lagt
höfuð í keltu hennar, og hún strauk hendi hugs-
unarlaust yfir koll hans. Gullnum ljóma sló á hið
bjarta hár hennar. Um hálsinn bar hún festi úr
gömlum perlum. Fitz virti festina fyrir sér. Ef
til vill hafði Sue fengið hana frá móður sinni
eða frænku. Þá flaug honum í hug, að efalaust
hefði örvilnun síðustu vikna, réttarhöld og auð-
mýkingar æ ofan í æ, ef til vill hefði allt þetta
fært hana nær sökunaut sínum, Jed. Var Jed þess
yerður? hugsaði hún beisklega.
„Jed . . .“ hóf hún máls, en þagnaði síðan.
„Hefurðu heitið Jed að giftast honum?“
„Nei. Við minntumst aldrei á hjónaband, fyrr
en þarna um kvöldið, en ég veit hann væntir mín
. . . hann trúir . . .“
Fitz baðaði óþolinmóður út hendinni, en stillti
sig þó.
„Þykir þér þú skuldbundin honum á einhvern
hátt?“
„Hann treystir mér. Það hefur hann sagt. 1
allan vetur . . .“
„En elskar þú hann?“
„Ég hélt ég elskaði hann. Ég hélt . . .“ hún
þagnaði, því að nú varð henni hugsað til dag-
anna fyrir dauða Ernestínu. Þá hafði hún aldrei
litið glaða stund. Efinn og örvæntingin hafði
þjakað hana sýknt og heilagt, og að lokum hafði
hún ákveðið að láta skríða til skarar.
„Svikul ertu ekki, Sue, ef það skyldi valda
þér einhverju hugarangri."
„Þá hélt ég ekki, að ég gæti breytzt," sagði
hún.
„Ef til vill hefurðu heldur ekki breytzt. Ef til
vill hefurðu ætíð hugsað til hans eins og þú hugs-
ar núna. Mundirðu vilja giftast mér, Sue?“
„Já, já,“ sagði hún, en bætti síðan við í ákefð-
arskyni: „En ég get það ekki, Fitz. Ég get það
ekki . . .“
Fitz færði sig nær henni, en hélt samt aftur
af sér. Hann varð að fara varlega út í þessa
sálma. Bara hann hefði haft meiri tíma til um-
ráða.
En tíminn var naumur.
Hann hafði ekki ætlað sér að impra á giftingu
við hana núna. Hann hafði hugsað sér, að henni
væri fyrir beztu að geta verið í friði um tima.
Og nú heyrði hann óljóst, að dyrabjallan hringdi.
Hundarnir könnuðust við hljóðið og spruttu á
fætur. Hjarta hans herptist af angist. Skyldu þau
öll vera komin?
Sue heyrði ekki dyrahringinguna. Hún sat kyrr.
Hann horfði án afláts á hana, en lagði jafn-
framt eyrun að fótataki Mamiear frammi á gang-
inum. Hann heyrði, að hún nam staðar, eins og
hún væri í vafa, hvort lykja skyldi upp
dyrunum. Þá opnuðust þær skyndilega, og hund-
arnir geystust út úr stofunni. Það var kallað:
„Fitz —- Mamie, er herra Fitz heima! Halló Fitz,
hvar ertu?“
Sue leit upp. Fitz dró andann djúpt og sagði
hraðmæltur: „Sue, ég verð að segja þér nokk-
uð nú þegar. Kviðdómendurnir sýknuðu Jed —
en ekki heldur meir.“
Blá augu hennar fylltust myrkri og hryggð.
„Kviðdómendurnir vísuðu málinu ■ frá sér og
til iögreglunnar og kröfðust þess, að hún hæfi
nú þegar rannsókn í málinu. Þeir lögðu áherzlu
á, að allir, sem verið höfðu í námunda, þegar
morðið var framið, yrðu teknir til yfirheyrzlu."
„Jæja, þarna ert þú þá, Fitz.“ Kamilla stóð í
dyrunum. 1 skininu frá arineldinum svipaði henni
óhugnanlega til Ernestinu. Jed kom í ljós að baki
Blessað
barnið!
Teikning eftir
George McManus.
Pabbinn: Óh! Þarna koma þá vindlarnir, sem
Georg var búinn að lofa mér!
Sendisveinn: Hann sagðist vona, að yður lílcaði
þeir!
Pabbinn: Líkaði þeir, það -er nú
svo, ég þyrfti þá að geta kveikt mér
í einum. Þetta eru allt notaðar eld-
spýtur.
Pabbinn: Og slökkt á gas-
lampanum.
Pabbinn: Hvað er orðið af vindlingakveikj-
aranum okkar, góða mín?
Mamma: Ég fór með hann í viðgerð, hann
stóð á sér.
Lilli: Ég skal kveikja í vindlinum Lilli: Ég lærði þetta af skátadrengjum, sem búa hérna í göt-
fyrir þig, pabbi. Komdu með mér! unni!
Pabbinn: Já? Látum okkur sjá! Pabbinn: Fyrirtak, Lilli! Haltu bara áfram, þetta er alveg að
koma!