Vikan - 10.01.1952, Blaðsíða 14

14
VIKAN, nr. 2, 1952
Sá á kvölina, sem á völina.
Framhald af bls. 7.
Hann hló hjartanlega og sneri henni í
kringum sig.
„Litli kjáninn þinn! Hvernig dettur þér
í hug að spyrja svona? Þú ert einasta
kvenveran á jarðríki, sem ég sé, ástin mín!
Þú ert sú indælasta og dásamlegasta
stúlka, sem hrærist á allri jörðinni!“
Hann hætti að snúa henni, dró hana til
sín og kyssti hana.
„Er þér það nú ljóst, að ég elska þig?“
spurði hann.
Þegar hún leit í augu hans, var hún
næstum viss um, að Þorsteinn var henni
einskis virði, og að í hjarta hennar hafði
alltaf lifað ástin til Knúts, sem nú hélt
henni í faðmi sér.
„Ó, Knútur, þú veizt ekki, hvað það er
mikilsvert fyrir mig, að þú ert kominn
aftur.“
„Ég vona sannarlega, að svo sé,“ svar-
aði hann brosandi og kleip glettnislega í
kinn hennar.
„Jæja, ætlar þú ekkert að bjóða mér
annað en kossa þína? Kaffibolla eða vín-
glas?“
María tók fram vínflösku og glas. Hún
hellti í glösin og rétti Knút annað glasið
og sagði með stillilegum hátíðleik:
„Við tvö drukkum síðast af þessu víni;
síðan hefur það staðið óhreyft allan tím-
ann. Skál fyrir hamingju okkar!“
Þau tæmdu glösin. Knútur settist í hæg-
indastól og dró hana í fang sér.
„Þú gætir nú vel hafa boðið Þorsteini
eitt glas,“ sagði hann og lagði handlegg-
inn utan um hana. „Eða drukkuð þið bara
te? Það er eftirlætisdrykkurinn hans, ef
ég man rétt. Jæja, reyndi hann aldrei að
kyssa þig?“
María gat ekki annað en roðnað, en
Knútur gat ekki stillt sig um að ógna henni
glettnislega með steyttum hnefa.
„Sjáum til! Þú roðnar,“ hélt hann áfram
hlæjandi. „Þú þarft ekki að vera svo
vandræðaleg þess vegna! Vissir þú ekki,
að hann hefur í langan tíma verið ástfang-
inn af þér ? Og ef hann hefur kysst þig, þá
get ég sannarlega ekki áfellzt hann fyrir
að nota tækifærið og láta yndislegan munn
þinn freista sín . . .“
„Hann hefur ekki kysst mig,“ hrópaði
hún ofsalega. „Ég leyfi alls ekki slíkt. . . .“
„Vertu nú ekki reið, ástin mín! Ég var
aðeins að stríða þér! Ég held líka, að
Þorsteinn geti ekki komið sér að því að
kyssa stúlku, hann er svo feiminn og hlé-
drægur við konur.“
Hann kyssti hana og hélt áfram:
„Manstu eftir gamla leiknum okkar?
Gefðu mér nú hringinn þinn! Hérna,
taktu minn!“
Maria gerði eins og hann sagði og
brosti að uppátæki hans. Knútur hennar
var eins og drengur, kátur og indæll
drengur.
Hún rétti fram vinstri höndina, granna,
brúna hönd, á baugfingrinum var hvít
rönd, sem sýndi, hvar hringurinn hafði
verið. Hann kyssti fingurinn og setti síð-
an hringinn á aftur. Síðan rétti hann fram
sína hönd til að fá sinn hring aftur.
Maríu brá, hún greip andann á lofti.
Hún starði á brúna, sterklega hönd hans
og kraftalega fingur.
„Hvað er að, ástin mín?“ spurði hann.
„Er nokkuð athugavert við höndina á
mér?“
Hún leit af hönd hans og í augu hans
og sagði rólega:
605.
KROSSGÁTA
VIKUNNAR
Lárétt skýring:
1. ílát. — 4. mynd.' —
10. leyfi. — 13. iðn. —
15. við árósa. — 16.
þóknun. — 17. fjölda. —
19. elska. — 20. himin-
tungl. — 21. röðin. —
23. líffæri. — 25. viðun-
andi. — 29. tré. —• 31.
tveir samhljóðar. — 32.
,,patentlyf“ — 33. frum-
efnistákn. — 34. skamm-
stöfun. — 35. manns-
nafn, þf. — 37. jurt. —
39. skuld. — 41. sæmd.
— 42. dráttarvél. — 43.
óráðin. — 44. gubba. —
45. fornafn. — 47. hef í
huga. — 48. greinir. —
49. skammstöfun. — 50.
fæði. 51. smádýr. — 53.
frumefnistákn. •— 55.
tvíhljóði. — 56. hátíðar-
lokin. — 60. gælunafn.
— 61. ekki þessi. — 63.
táldraga. — 64. mál. —■
66. lek. — 68. dugleg.
— 69. op. — 71. finna
leið. — 72. sjaldgæfur.
— 73. unaðskenndir. —
74. forskeyti.
LóSrétt skýrincj:
1. kvenmannsnafn, þf. — 2. hljóð. — 3. vesæl-
um. — 5. rennu. — 6. biblíunafn. — 7. vel liðin.
— 8. frísk. — 9. sólguð. — 10. bandingi. — 11.
gælunafn. — 12. gælunafn. — 14. miðar. — 16.
fugl. — 18. yfrið nóg. — 20. réttnefni. •— 22.
tveir eins. — 23. tón. •—• 24. aðskilnaður.
— 26. biblíunafn. -— 27. forskeyti. — 28. nær-
ingarsnauður. — 30. bæn. — 34. sæmdina. —
36. fugla. — 38. drykk. — 40. bráðlynda. — 41.
hlass. — 46. eftirlit. — 47. hjálparsögn. — 50.
ys. — 52. hryggjast. — 54. störf. — 56. lykt. —
57. umbúðir. — 58. skammstöfun. — 59. þefar.
— 60. álasa. — 62. skrá. — 63. ferðalag. — 64.
efni. — 65. mjúk. — 67. forskeyti. — 69. frum-
efnistákn. — 70. beygingarending.
Lausn á 604. krossgátu Vikunnar.
Lárétt: 1. hámessu. — 7. kynsmáa. •—• 14.
aka. — 15. útsæ. — 17. yrking. — 18. mæla. —
20. Álsey. — 22. aðan. — 23. Frigg. — 25. aki.
— 26. flá. — 27. au. —- 28. nöf. —• 30. urmul.
— 32. l.o. — 33. rrs. — 35. framsýn. — 36. hæf.
— 37. taui. — 39. arga. — 40. langlundargeð. —
42. Mári. — 43. reim. — 45. orf. — 46. aum-
ingi. — 48. mók. — 50. Ra. — 51. ögrun. —
52. aða. — 54. la. — 55. org. — 56. ggg. — 58.
aumur. -— 60. setu. — 62. ögurs. — 64. Sókn.
— 65. öfugar. — 67. maul. — 69. aki. •—- 70.
karginn. — 71. smokrað.
Lóðrétt: 1. hamfara. — 2. ákærur. — 3. mali.
— 4. sú. — 5. stá. — 6. usla. — 8. yyy. — 9.
nr. — 10. skall. — 11. Miðá. — 12. ána. — 13.
agndofa. — 16. æskuminningum. — 19. agn. —
21. eirs. — 24. göfug. — 26. fun- — 29. frill-
ur. -— 31. mýmarga. — 32. lægð. — 34. starf.
— 36. hremm. — 38. ani. — 39. agi. — 40. Lára.
— 41. reiða. — 42. morðsök. — 44. skarnið. —
46. agg. — 47. Mugg. — 49. ólukka. -— 51. örugg.
— 53. aus. — 55. otur. — 57. gras. — 59. móar.
— 61. efa. — 62. örn. — 63. sum. — 66. ai. —
68. l.o.
„Sagðir þú „númer tvö“, að þú værir
trúlofaður ?“
Hann leit undan til að komast hjá spyrj-
andi, fyrirlitlegu augnaráði hennar, og
hann roðnaði ofurlítið.
„Ég skil ekki, hvað þú ert að tala um,“
byrjaði hann gramur. „Númer tvö?“
Hverskonar vitleysa er nú komin inn í
kollinn á þér?“
„Þú hefur ekkert sagt henni um trúlof-
un þína,“ hélt hún áfram ósnortin. „Þú
hefur ef til vill talið henni trú um, að þú
værir ástfanginn af henni.“
„Hvaðan hefur þú frétt þetta? Ég hef
aldrei heyrt neitt heimskulegra. Ætti
ég . . .“
Hann þagnaði skyndilega, þegar hún tók
hringinn af sér og rétti fram höndina við
hliðina á framréttri hönd hans. Blóðið
hljóp fram í kinnar hans.
„Á fingrinum á mér er hvít rönd, en
engin á fingrinum á þér,“ sagði hún ró-
lega. „Hvað það merkir, þarf ég sennilega
ekki að segja. Þessu hefði ég ekki trúað
um þig, Knútur."
„María, hlustaðu nú á mig! Það var
stúlka, en ég sver . . .“
„Segðu ekki meira. Það er engin ástæða
til að sverja. En mér þætti vænt um, ef
þú vildir fara núna.“
Hann skildi, að ákvörðun hennar var
óhagganleg og fór án þess að malda í mó-
inn. En nú fyrst varð honum ljóst, hvað
hann var ástfanginn af henni, honum hafði
aldrei fundizt hún eins heillandi og nú,
þegar hann hafði misst hana að eilífu.
Þegar hann var farinn, reyndi María að
skilja, að þessum kapítula lífs hennar var
lokið, því að það, sem henni var óljóst
áður, varð henni vel ljóst, og í hjarta
hennar ríkti nú ró og friður. Og með eftir-
væntingarfullu brosi gekk hún að síman-
um og símaði til Þorsteins.
Svar við mannlýsingu á bls. 4:
Þorsteinn Ingimundarson. 1 Vatnsdælu.
Svör við „Yeiztu —?“ á bls. 4:
1. Beingrind hákarlanna er úr brjóski.
2. Jökull Ingimundarson sagði þetta, er hann
kom að föður sínum dauðum í öndveginu.
Frá því er sagt í Vatnsdælu.
3. 11.35.
4. 1895. Bræður að nafni Lumiére.
5. 12.
6. Jósef Vissarinovitch Stalin.
7. 459 km.
8. Loft á hreyfingu.
9. í Domrémy, Frakklandi.
10. Belgía, Þýzkaland, Sviss, Spánn, Andorra
og Jtalía. ,