Vikan - 17.01.1952, Qupperneq 4

4
VIKAN, nr. 3, 1952
LIÐHLAUPINN.
Eftir RUDOLPH STRATZ.
TjÉR vitið, hvernig aprílmánuður er í
Algier,“ sagði herra Miiri við mig.
Þessi atburður kom fyrir í byrjun aldar-
innar. Apríl í Afríku boðar rigningu,
storma og verkföll sjómannanna á Mar-
seille-gufuskipunum, en einmitt á þessum
tíma eru skipin yfirfull af Evrópumönn-
rnn, sem flýja sólarhitann.
Ég hafði mína einkakáetu og fór ánægð-
ur um borð á eitt gufuskipið. Ferðinni
var heitið til Marseille, þar sem ég þurfti
að sinna ýmsum viðskiptaerindum.
Ég tók eftir Odile meðal hinna mörgu
farþega á þilfarinu — hún er ekki lengur
Odile Lenardmand, heldur frú Odile Cacci-
ara, gift fyrir hálfu ári.
Yfir ljósu hárinu bar hún bláa far-
mannshúfu, klædd stuttum, gráum loð-
jakka úr geitarskinni til að verjast skyndi-
legum hitabreytingum. Ég gekk til þess-
arar yndislegu, ungu konu, glaður yfir
því að fá tækifæri til að hitta hana. Ég
hafði þekkt hana frá því, að hún var smá-
telpa. Faðir hennar var skipstjóri, sem
sigldi milli Marseille og Norður-Afríku.
Á unga aldri hafði hann siglt víðar og
kvænzt enskri konu frá Kap.
Þaðan hafði Odile sinn bjarta hörunds-
lit, ljósa hár og bláu augu :— þó að hún
væri frönsk. Bæði frönsk og ensk ein-
kenni blönduðust í fínlegum andlitsdrátt-
um hennar, hún var tæplega meðalhá. Hún
var mjög hrífandi.
„Yður líður vel, Odile, er ekki svo?“
„0, jú, jú!“ Hún hafði nú í missiri ver-
ið gift Korsíkumanninum, Filiberto Cacci-
ara, sem var í fyrstu frönsku útlendinga-
herdeildinni — og var kapteinn einhvers
staðar í útjaðri Sahara þar, sem sjakalar
og hýenur góla um nætur. En nú — andlit
hennar ljómaði — nú voru þau í fríi —
maðurinn hennar og hún! Nú ætluðu þau
í brúðkaupsferðina, sem hafði farizt fyrir
á sínum tíma — til Parísar! Þau ætluðu
að koma við í Monte Carlo og hætta nokkr-
um frönkum. Lífið var sannarlega bikar
barmafullur af dásemdum.
„Þér eruð þá hamingjusöm, Odile?“
„Hvort ég er það!“ Það var ekki til
nokkurt ský á hamingjuhimni þeirra.
„Hvar er hann?“
„Inn í borginni. Ég vona að hann komi
bráðlega. Þessir þrjótar hérna hafa stíað
okkur í sundur. Eg á að vera í káetu með
þremur fyrirferðarmiklum kaupmanns-
konum, og hann á að vera með nokkrum
liðsforingjum. Það er ekki beinlínis
skemmtilegt ?“
Einmitt þá vék einn af yfirmönnum
skipsins sér að okkur. „Þetta er allt komið
í lag, frú mín góð! Þessi maður var svo
vingjarnlegur að eftirláta yður og manni
yðar káetuna sína og ætlar sjálfur að
flytja inn til liðsforingjanna.“
Ungur, velklæddur maður hneigði sig
brosandi.
Magurt, brúnleitt andlit hans var glað-
legt, augun voru grá og blíðleg, hann var
nauðrakaður, stutt, ljóst hárið virtist
næstum hvítt við sólbrennt andlit hans.
„Þér eruð mjög vingjarnlegur, herra
minn!“
„Það gleður mig að geta gert yður
greiða, frú.“
Hann brosti aftur næstum bamalega og
og þagði, en fór ekki. Odile var dálítið
vandræðaleg. Ég reyndi að halda uppi
samræðum og lét í ljós þá skoðun, að þetta
yrði erfið sjóferð, en það var Odile alveg
sama um. Hún var dóttir skipstjóra og
þaulvön sjóferðum frá barnæsku. Nei, hún
var ekki sjóveik. En maðurinn hennar,
veslings Filiberto — hún brosti, svo að
skein í hvítar tennurnar — hann var ekki
öfundsverður af allri sinni sjóveiki.
„Jæja, þá er allt í lagi,“ sagði ég við
unga manninn og fór niður í káetuna
mína, sem ég hefði annars orðið að eftir-
láta ungu hjónunum. Ungi maðurinn varð
eftir hjá Odile. Hún spurði hann -— eftir
því sem hún síðar sagði mér — af ein-
skærri kurteisi :
„Þér eruð ekki Frakki, herra minn?“
„Nei, frú. Ég er Ameríkumaður.“
Hann talaði frönsku reiprennandi með
ofurlítið erlendum hreim. Þau hefðu þess-
vegna auðveldlega getað talazt við á
frönsku, en Odile vildi vera vinsamleg við
Ameríkumanninn og tók brátt upp ensk-
una. En eftir nokkur orðaskipti starði hún
undrandi á hann.
„Er langt síðan þér hafið verið í Banda-
ríkjunum ?“
„Hversvegna spyrjið þér?“
„Það veldur yður bersýnilega erfiðleik-
um að tala móðurmál yðar.“
„Það er nú eiginlega ekki móðurmál
mitt,“ sagði ungi maðurinn hikandi. „Fað-
ir minn er Dani! Ég fór með honum á unga
aldri til Ameríku, heima töluðum við
alltaf dönsku.“
„Jæja!“ Odile rétti honum hendina í
kveðjuskyni. „Ég þakka yður kærlega
I VEIZTU -7 |
l 1. Helen Jepson, sem hefur sungiS við 1
Metropolitan-óperuna á stærsta safn af =
gömlum olíulömpum, sem til er. Hvern- i
I ig lærði hún að syngja? I
\ 2. Úr hvaða kvæði er þessi visa:
— Margur grær sem grenitrén
i gusti vetrar strokin:
starir í botnlaus fúafen
fólks um andann lokin. i
Kjálkagulur yfir er.
oddborgara hrokinn.
= 3. Hvað þýðir orðið „höllkn".
i 4. Eftir hvern er óperan „Benevenuto É
Cellini" ?
| 5. Hver átti mestan þátt í sköpun norska H
landsmálsins (nýnorsku) íupphafi?
i 6. Hver er talinn aðalhöfundur funkis- i
stilsins ? |
1 7. Hvaða þjóðhöfðingi tók sér nafnið E
Atatúrk, og hvað þýðir það?
i 8. Hvað heita útlimir hvalanna ? Hvað |
i afkvæmi þeirra? i
= 9. Hvað voru íbúar Reykjavíkur margir =
| árið 1890? I
i 10. Hvað er Vatnajökull mikill að stærð? i
Sjá svör á bls. 14. |
5 3
'’''MiiNiiiiiiiiii»iiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiNiiiimiitiiit»*
Mannlýsing úr fornritum:
„Hann óx upp og gerðist afreksmaður
að vexti og afli. Hann var fálátur, ómjúk-
ur og ódæll, harðúðugur og hraustur um
allt“ ?
Hver er þetta og hvar stendur lýsingin ?
(Sjá svar á bls. 14).
fyrir ennþá einu sinni! Þarna kemur mað-
urinn minn.“
Filiberto Cacciara kapteinn var Korsíku-
maður. Hann var hreinræktaður Korsíku-
búi, dökkur á brún og brá, með tindrandi
svört augu, svart yfirvaraskegg og krafta-
lega vaxinn. Hann var borgaralega klædd-
ur, því að hann var í fríi. Hann veifaði
til konu sinnar, og hún hljóp til hans hlæj-
andi, létt, grönn og yndisleg.
„Við höfum okkar eigin káetu, vinur
minn.“
Hún útskýrði þetta nánar, um leið og
hún stakk kumpánlega grönnum hand-
leggnum undir handlegg hans.
„Þú verður líka að þakka Ameríku-
manninum fyrir. Við hljótum að geta fund-
ið hann.“
Þilfar skipsins titraði ofurlítið undan
átökum vélarinnar. Það seig hægt gegn-
um hafnarmynnið. Farþegarnir sneru sér
allir í áttina til lands og dáðust að fall-
egri borginni. Yfir aragrúa siglutrjánna
í höfninni bar bogagöngin og grænar hæð-
irnar, baðaðar geislum sólarinnar.
Odile hélt í húfuna sína með vinstri
hendinni og benti með hinni á farþega-
hópinn.
„Sjáðu, þama er hann með hendur í
vösum, þetta er velgerðarmaður okkar.“
Cacciara kapteinn var fús til að þakka
unga manninum, sem reykti kæruleysis-
lega vindling og horfði í áttina til Algier.
Hann gekk hikandi í áttina til Ameríku-
mannsins, en nam skyndilega staðar, og
það dimmdi yfir svip hans. Hann horfði
vantrúaður á Ameríkumanninn og leit því
næst á konu sína.
„Odíle — góða mín — veiztu, hver þetta
er?“
„Ég var að segja þér það, Ameríku-
maður eða eiginlega Dani . . .“
„Manst þú eftir því, að fyrir hálfum
mánuði strauk hermaður úr herdeildinni
minni ?“
„Mjög óljóst, það kemur svo oft fyr-
ir . . .“
„ . . . en það er sjaldgæft, að ekki sé
hægt að hafa hendur í hári hans af því, að
hann hefur til umráða talsverða pen-
inga!“
„Þú ætlar þó ekki að segja mér, að . . .“
„Hann hefur látið raka af sér skeggið,
en hann er samt auðþekktur. Charles
Hecklé heitir hann — eða svo sagði hann
að minnsta kosti — hann er Þjóðverji —
úr herflokknum mínum.“
Það var stutt þögn. Odile yppti öxlum:
„Jæja, hvað þá!“
„Jæja, já!“ Þetta var einkennilegt. Þau
störðu undrandi hvort á annað.
„Hvert ætlar þú, Filibert?“
„ . . . ég ætla að heilsa herra Hecklé.“
„Þú mátt ekki þakka honum fyrir!
Ferðin tekur skamman tíma. Á morgun
um hádegi erum við 1 Marseille. Þið þurf-
ið ekki að hittast á skipinu!“
„Ég skil þig ekki.“
Ungi maðurinn hallaði sér skeytingar-
laus og dreyminn upp að borðstokknum.
Hann hafði tekið bita af hveitibrauði upp
úr vasa sínum og henti molum til máv-
anna, sem flögruðu kringum skipið. Cacci-
Framhald á bls. 10.