Vikan - 17.01.1952, Síða 5
VIKAN, nr. 3, 1952
5
Æ veiöwwm
SAKAMALASAGA
Ný framhaldssaga:
eftir MIGNON G. EBERKART
3
hennar og ýtti henni inn í stofuna — hann var
snotur maður og brosti breitt, andlit hans lítið,
hárið svart — hann ólgaði af lífsfjöri og sigur-
gleði. ,,Sue,“ sagði hann, „ég hef leitað þín hvar-
vetna — hvað hefur komið fyrir?“
Fitz steig til Sue, svo að hann stóð á milli
þeirra.
„Ég var að segja Sue frá tilvísun kviðdóm-
endanna," sagði hann.
Það varð stutt þögn. Hundarnir hlupu um stof-
una. Kamilla gekk til þeirra og brá regnkápunni
af öxlum sér.
„Það breytir engu,“ sagði hún.
Dökk augu Jeds skutu gneistum. Hann hló.
-,,Það breytir engu, Fitz,“ sagði hann. „Niður-
staðan verður sú sama."
Fitz þagði. Sue leit upp til hans og skildi rök
þeirra svipleiftra, sem fóru um andlit hans.
Hann brosti sefandi til hennar. Hann sá, að
friðsældin, sem áður hafði ríkt í andliti hennar,
hafði nú vikið fyrir örvæntingunni. Hann hvessti
augun á Jed.
„Ég skil,“ sagði Sue allt í einu skærum rómi,
„við hvað kviðdómendurnir eiga. Nú hefur grun-
urinn faliið . . .“ hún dró röddina lítið eitt nið-
ur . . . ,,á mig.“
3. KAFLI.
Jed steig í átt til hennar og hrópaði: „Sue,
hvernig geturðu sagt slíkan þvætting? Hver hef-
ur blásið þessu í brjóst þér . . .“ hann leit ill-
úðlega til Fitz. „Þú hefur gert það,“ sagði hann.
„Þú hefur gert hana hrædda."
Sue heyrði orð hans, en heyrði þau þó ekki.
Dökkur skuggi færðist yfir augu Fitz, svipur
hans var kvíðinn. „Já, þú blést því mér í brjóst,"
sagði hún og orðin þvældust fyrir henni. „Þú
reyndir að sanna mér það.“
Og um leið fann hún innra með sér, að þessi
maður hefði reynzt henni betri hlíf í skruggu-
veðrum undanfarinna daga en nokkur annar.
Hann hafði óljóst grunað það, sem nú var orð-
ið. Hversvegna hafði hún sjálf ekki eygt hætt-
una ? Enn skyldu málaferli hafin og kærunni
beint gegn henni, hún skyldi kærð fyrir að hafa
myrt konu, sem í augum dómsvaldsins virt-
ist hafa verið elja hennar.
Skyndilega varð albjart í stofunni. Kamilla
hafði 'gengið að teborðinu. Hún hlaut að hafa
kveikt ljósið. Hendur hennar voru stuttar og hvít-
ar, með hárrauðum nöglum: hún færði til boll-
ana á teborðinu. Hár hennar var ljóst og mikið
(Ernestína hafði þó verið enn hárprúðari). Varir
hennar voru rjóðar. Hún sagði stillilega:
„Eins og Jed segir, hlutu kviðdómendurnir að
láta orð sín falla í þessa átt. Ekki gátu þeir
sagt málinu lokið, þó að einn hinna grunuðu
reyndist saklaus. Heyrðu Fitz — ég ætla að biðja
Mamie að koma með meira te.“ Fitz kinkaði
kolli.
Það heyrðist skrjáf í silki, þegar Kamilla gekk
yfir gólfið. Ef frá voru talin þau fáu skipti, sem
hún settist á hestbak (hún trúði því statt og stöð-
ugt, að fjörlegur reiðtúr hefði holl áhrif), hafði
hún undanfarið gengið í svörtum kjólum allt frá
því Ernestína lézt, og þá kjóla hafði Jed, mágur
hennar, orðið að greiða. Ernestína var vita félaus,
þegar hún gekk að eiga Jed. Kamilla var einnig
lítið fjáð, og nú hafði hún ékki öðrum peningum
til að dreifa en þeim, sem Jed gaf henni. Hún
var grönn og kvikleg og aðlaðandi kona. Kjóll
hennar var aðskorinn, viðhafnarlegur og fór vel.
FORSAGA: Fyrir rétti i smábænum
Bedford stendur Jed Baily, kærður fyrir
morð á konu sinni, sem benti á hann sem
morðingja sinn á dauðastund. Að þrem
dögum liðnum er kveðinn upp dómur fyr-
ir réttinum. Ákærandi heldur ræðu, seg-
ist álíta fornvinu hinnar myrtu, Sue, með-
seka, og staðhæfir, að Jed hafi viljað
taka hana sér fyrir konu. Fitz, trúr vin-
ur Sue, ekur henni heim til sín frá rétt-
, arhöldunum, skömmu áður en dómur var
kveöinn upp. Þar biður hann hennar.
En Sue segir óljósum orðum hún sé bund-
in Jed . . . Jed er sýknaður og nokkru
síðar kemur hann til þeirra ásamt Kam-
illu, systur Ernstinu.
Hún vissi, hvað við átti. Hún gekk að hnappnum
og þrýsti á hann. 1 fasi hennar rikti jafnvægi og
sjálfsstjórn.
Jed stóð með hendur í vösum, hreyfingarlaus
og beindi þungbúnum augum til Fitz. Hann
var í fötunum, sem hann hafði verið í, meðan á
stóð málaferlunum, — þau virtust falla illa við
vöxt hans, því að vanalega gekk hann í reiðföt-
um. Ekki varð séð hann hefði neitt breytzt -—
annað hafði Sue sýnzt, þegar henni varð litið til
hans í réttarsalnum, þar sem hann sat, hljóður,
en íhugull, karlmannlegur. Áður hafði hann
reyndar ætíð verið útitekinn, en nú var andlit
hans fölt eftir langa inniveru — i tugthúsinu.
Svo gekk hann til Sue: það var eins og hann
hefði tekið nýja ákvörðun. Hann tók skemil, bar
til hennar og settist í hann.
„Engum skal leyfast að ákæra þig, Sue. Þú
hlýtur að skilja, að þá er mér að mæta. Fitz
hefur komið þessari flugu í koll þér. Hann lang-
ar til að gera þig hrædda. Þú ert meir en lítið
ófyrirleitinn, Fitz. Mér þykir þetta heldur ill-
gjarnt af þér.“
„Viljið þér færa okkur meira te, Mamie," sag'ði
Fitz við Mamie, sem opnaði dyrnar rétt í þessu.
Kamilla hafði lokið upp munni til að biðja
Mamie þess sama, en nú lokaði hún honum aftur
og stóð kyrr stutta stund lítið eitt ráðvillt —
síðan gekk hún að teborðinu.
,,Ég leitaði þín hvarvetna, Sue,“ sagði Jed.
„Ég skyggndist um eftir þér í réttarsalnum, þeg-
ar sýknunin var birt. Ég þóttist viss um þú vær-
ir þar.“
„Ég bauð henni heim með mér,“ sagði Fitz
þurrlega. Hann stóð við arinhornið.
Nú sneri Jed höfðinu: hann var svartur að
yfirsýn:
„Hversvegna gerðir þú það?“
„Mér þótti Sue hafa fengið nóg.“
„Nóg — nóg af hverju?"
„Af að vera notuð sem verkfæri til lausnar
þér,“ hugsaði Fitz, og minnstu munaði hann segði
það. „Mér þótti hún hafa fengið nóg af réttar-
höldunum og öllu, sem þeim fylgdi," sagði hann
í glaðlegri tón. „Svo vissi ég þarna myndu koma
ljósmyndarar.og blaðamenn, og hugsaði með mér
henni yrði það einungis til leiðinda."
Kamilla strauk hendi upp hnakka sér: hár
hennar var uppsett og vafið í fléttu á kollinum.
Sue flaug I hug, að aldrei hefði Kamilla greitt
sér svona, fyrr en eftir lát Ernestinu: svona hefði
Ernestína nefnílega ávallt greitt sér, og henni fór
það afburða vel, sem og Kamillu núna: hún dró
gyllta nál út og stakk henni aftur í hárið.
„Já, ég hafði reglulega gaman að öllu umstang-
inu. Það líktist einna helzt uppþoti. Allir þyrpt-
ust um Jed og föðmuðu hann að sér, slógu á
axlir hans og kysstu hann. Ég held allir héraðs-
búar hafi verið þarna. Svo voru myndir teknar.
Blússljósin ætluðu hreint að blinda mig. Þeir
báðu hann fyrst að standa svona, síðan hinsegin
•—- sumir vildu ég væri með honum á myndinni
. . .“ hún hristi höfuðið og brosti. Rödd hennar
var skær.
„En það gat ég auðvitað ekki, þar sem Erne-
stína var systir mín,“ sagði Kamilla raunalega.
Fitz leit til Kamillu. Úr svip hans varð ekkert
lesið. Jed laut að Sue: „Sue, enn hefur þú ekki
sýnt, að þú gleddist með mér. Allir aðrir hafa
gert það. Samt langaði mig fyrst og fremst til
að hitta þig.“
„Teið er tilbúið," sagði Fitz.
„Ég held að Jed þurfi að fá sér einn lítinn,"
sagði Kamilla ísmeygilega. „Auminginn sá arni
hefur ekki bragðað það síðan . . .“ hún beit í
vör sér og leit til Mamiear. „Ég held þér ættuð
að færa honum vinglas."
Mamie leit til Fitz spurnaraugum, og Fitz
kinkaði kolli. Þá lagði hún frá sér tebakkann
og gekk út. Kamilla hellti í bollanna. „Viltu ekki
te, Fitz? Hérna, gerðu svo vel. Hvar varstu ann-
ars, þegar ég hringdi? Við Jed litum inn til þess
að biðja þig að koma með okkur, hin fóru strax
niður í klúbbinn. Þetta verður auðvitað ekki nein
veizla, við sitjum þarna bara í ró og röbbum
saman. Veslings Jed! Ekki getum við vakið Erne-
stínu til lifsins, og ótrúlegt þykir mér, að hún
vilji hann syrgi það, sem hann hefur ekki gert.“
Henni flaug í hug, að ef til vill væri einmitt
það vilji Ernestínu. En þögnin var óbærileg og
hún hélt áfram: „Aumingja Ernestina! En
búið er það, sem búið er, segi ég alltaf. Og
við verðum þó að lifa áfram, hvað sem öðru líð-
ur. Héma hefurðu sjússinn, Jed.“
Mamie kom inn í stofuna. Hún bar bakka, sem
hún lagði hjá Fitz. Hann hellti í glas handa Jed
og í annað handa sjálfum sér. Jed tók við glas-
inu, hóf það upp og sagði með sigurbrosi á vör
og leit til Sue: „Skál fyrir þér, ástin mín! og
dirfsku þinni!"
Fitz skellti glasinu niður á borðplötuna.
„Jed, þú ættir að hætta að hugsa um sjálfan
þig, og hugsa í staðinn um Sue, þó ekki væri
nema stutta stund."
Kamilla leit hann óttaaugum. Það dimmdi
yfir Jed.
„Hvaða grillur gengur þú eiginlega með í koll-
inum, Fitz? Er það ætlun þín að spilla gleði
minni ? Ég hef undanfarna mánuði setið I tugt-
húsinu, og er nýsloppinn út, sýknaður. Ég — ég
vil fá að tala við Sue. Ég vil fá að tala við hana
eina. Undanfarna mánuði hef ég aldrei getað tal-
að við Sue í einrúmi. Ég kæri mig ekkert um
vín, Fitz, og því síður um nærveru þina . . .“
,,Má ég benda þér á, að þú ert undir minu
þaki,“ sagði Fitz skyndilega. Rödd hans var hörð,
en þó háðsk. Jed lét sem hann heyrði það ekki.
Hann stóð á fætur. Allt í einu bar hann glasið
upp að vörunum og saup drjúgum á.
„Ég verð að fá að tala við Sue í næði,“ sagði
hann, „og nú fer ég með hana heim til mín, þar
getum við verið í friði.“
„Hversvegna verðurðu að tala við hana?“
spurði Fitz.
„Hversvegna?" Jed leit á hann stórum aug-
um. „Kemur þér annað í hug en ég ætli að gift-
ast Sue eftir allt, sem á hana hefur dunið min
vegna?"
„Fitz, stilltu þig!“ Hundarnir spruttu á fætur.