Vikan - 17.01.1952, Page 6

6
VIKAN, nr. 3, 1952.
Kamilla hljóðaði. Fitz leit til Sue — og brosti
biturlega, en samt háðskt. Hann lét hnefann siga.
Jed var mikið hissa:
„Hva, ætlaðir þú að berja mig?“
„Það varð ekki af,“ sagði Fitz kuldalega.
„Hvernig gaztu reiðzt því, sem ég sagði, Fitz ?
Ég sagði ekki annað en ég ætlaði að ganga að
eiga, Sue — ef hún vill.“
Fitz svaraði snögglega:
„Þér sést yfir tvö mikilsverð atriði. 1 fyrsta
lagi er hugsanlegt hún hafi enga löngun til að
giftast þér, og . . .“
Kamilla greip fram í:
„Sue, í þínum sporum mundi ég verða himin-
glöð, ef hann vildi giftast mér.“
Svo sagði Jed glaðlega: „Ja, hún getur bein-
linis ekki annað. Og auðvitað gerir hún það, ekki
satt, Sue? Að öðrum kosti hefðir þú ekki reynzt
mér svona vel, og auk þess . . .“
„Og í öðru lagi hefur þú knúið hana út á
hættulegar brautir, Jed, og þér ber skylda til
að hjálpa henni út úr ógöngunum. Lögreglan er
ekkert spaug."
„Nei, þú gerir of mikið úr þessu, Fitz,“ sagði
Kamilla og horfði án afláts á Sue: Hún hafði
ljósblá augu, skær. 1 þeim sást ekki votta fyrir
neinum geðhrifum. „Segðu honum þér finnist það,
Sue, annars verðum við hin ekki i rónni. Enginn
getur gert þér neitt. til miska. Það er óhætt að
segja ákveðið, að þeir láti málið lognast út af.
Og hættið þið svo að rífast. Við, sem ættum
að vera svo glöð . . .“
Jed reis á fætur og gekk til Sue. „Ertu nokkuð
hrædd, vina mín? Þú lætur þó ekki skelfast af
orðum Fitz. Ég skal reyna að þagga niður í
honum.“
„Hver heldur þú, að hafi myrt konu þína?"
spurði Fitz.
Jed hnyklaði brúnirnar, og Kamilla veinaði
lágt.
Þá sá Sue undarlega sýn: Fitz hafði ekki fyrr
lokið við setninguna, en Ernestína stóð henni
ljóslifandi fyrir hugskotsjónum, hið ljósa hár
hennar, sem var enn ljósara en hár Kamillu,
augun, sem voru skærari, varir hennar, sem voru
enn rauðari en varir Kamillu, alt far hennar, sem
var öruggaa og fastmótaðra. Svo hvarf sýnin,
og Kamilla stóð þarna aftur. Jed tók til máls,
rödd hans var reiðiþrungin:
„Ernestína framdi sjálfsmorð. Það hef ég alltaf
sagt. Það er nærtækasta skýringin."
En margvísleg rök höfðu verið færð gegn
sjálfsmorðstilgátunni fyrir réttinum. Sue mundi
það allt út i æsar. Fitz sagði það, sem bezt við
átti:
„Lögreglan segir, að þetta hafi verið morð.“
„Fitz, hvers vegna hættirðu ekki þessu bulli?
Ég hef þolað harðar raunir í vetur. Og nú lang-
ar mig til að létta mér upp . . .“
„Veturinn hefur verið erfiður fyrir okkur öll.“
„Ef þú hefur Sue í huga, þá lýsi ég því yfir,
að ég elska hana. Hún . . . ég mun reyna að
bæta það, sem hún hefur liðið mín vegna. Ef við
giftumst, þá . . .“
Skyndilega birtist Jason í dyrunum. Andlit hans
var breitt, en vingjarnlegt, hárið hvítt. Hann
var í regnkápu og hélt á hatti i hendinni. Jason
hafði fyrir eina tíð verið mikilsmetinn á heimili
Poore-hjónanna. Þá var faðir Sue og Woodys
enn á lífi og sendi reglulega peninga til Karólínu,
sem annaðist uppeldi barnanna. A seinni árum
hafði Karólína ekki haft efni á að hafa þjón, en
engu að síður þóttist Jason standa henni og
Sue og Woodly nær, en aðrir.
„Karólína vill,“ sagði Jason, „að ungfrú Sue
fari að koma heim. Það bíður bíll hérna úti.“
„Ég kem líka,“ saggði Jed og greip um hand-
legg Sue og leiddi hana í átt til dyra.
Kamilla reis á fætur þvermóðskuleg á svip.
„En Jed -— hvað verður um allt fólkið, sem bíður
í klúbbnum?"
Jed herpti varir stundarkorn. „Ég ætla með
Sue. Við höfum ekkert getað talað saman. Hin
geta beðið."
Sue tók eftir, að Fitz virti þau íhugandi fyrir
sér. Völskuhundurinn reis snögglega á lappir til
að fylgja fólkinu til dyra, í skyndi varð honum
litið á kringlurnar á borðinu.
Orð Kamillu stældu kjarkinn i Sue. Hún sagði:
„Nei, nei, Jed. Þau bíða þín, ég — ég vil helzt
vera ein núna, ég segi það alveg satt.“
Hann virtist hryggur og hissa. „Viltu þá ekki,
að ég komi með þér?“
Jason stóð úti við dyr og sneri hattinum milli
handa sér í sífellu. „Það eru tveir menn heima
hjá yður, Sue,“ sagði hann. „Þeir vilja tala við
yður.“ Karólina var mjög kvíðin.
Það varð stundar þögn.
„Tveir menn?“ sagði Fitz.
„Já,“ sagði Jason og sneri hattinum. „Það ér-
lögreglan."
Kamilla stóð upp. Teskeið féll á gólfið með
hávaða. Fitz tók hatt Sue og greip um handlegg
hennar.
„Nei, bíðið þið — bíðið þið —- ég fer með henni,"
sagði Jed. Hann tók undir sig stökk.
„Nei, það mátt þú ekki,“ sagði Fitz. „Það
mundi aðeins gera illt miklu verra. Ég fer með
Sue. Svo skrepp ég niður á klúbbinn til ykkar
seinna i kvöld . . . Jason, munduð þér ekki vilja.
greiða götu Kamillu og Jeds . . . Það er stytt
upp, Sue. Þú þarft ekki að setja á þig hattinn."
Hundarnir hlupu á eftir þeim. Jed kom líka
með glasið í hendinni. Sue heyrði, að hann sagði
eitthvað. Kamilla stóð við hlið hans á tröppum
hússins. Um líkt leyti sat hún i bíl Karólínu og
Fitz við stýrið. Húsið fór í hvarf að baki þeim.
Vegurinn var rennvotur og glampaði. Það var
stytt upp.
„Hallaðu þér aftur, Sue,“ sagði hann og hélt.
síðan áfram hálf hlæjandi. „Jed átti bágt með
að átta sig á orðum mínum, samt held ég hann
hafi þótzt skilja minna en hann skildi. Þú mátt
ekki bera hann svona ákaft fyrir brjósti, Sue.
Hann sér um sig sjálfur. Þú' ættir að vinda niður
hliðarrúðuna, svo að við getum þurrkað af fram-
glugganum."
„Vinnukonan er stoppuð," sagði Sue, um leið
og hún vatt niður hliðarrúðuna. Þessi hvers-
dagslega athöfn sefaði hana ótrúlega mikið.
„Ekki hélt ég þeir mundu koma svona fljótlega
. . .“ sagði hann.
„Það hélt ég heldur ekki. Benna gamla hefur
verið mikið niðri fyrir."
Benni gamli var sama sem Róbert Lee Benja-
mín, sýslumaður þorpsins. Hann var hár maður
vexti og grannur, um sextugt, gráhærður, og hin
ljómandi, bláu augu hans voru skörp og sting-
andi. Sue þótti vænt um hann og virti hann mik-
ils. Hún mundi eftir honum frá því hún var smá-
stelpa og gekk með fléttur. Og hún óttaðist hann
Blessað
barnið!
Teikning eftir
George McManus.
Mamma: Hvenær ætlarðu að gróðursetja tréð, sem þú varst
að tala um?
Pabbinn: Það er gott, að þú minntir mig á það, það er
bezt að byrja strax.
Lilli: Get ég hjálpað til, pabbi?
Pabbinn: Svona eiga drengir að vera. Tæmdu nú fötuna
einhversstaðar, en ekki í garðinum og flýttu þér til baka
af tur!
Lilli: Láttu mig alveg um þetta, pabbi! Nú er gaman!
Pabbinn: Ein fata cnn. Heldurðu nú ekki,
að þetta sé of þungt fyrir þig?
Lilli: Nei, ég er sterkur!
Pabbinn: Jæja, þá er þessu lokið. Pabbinn: Hamingjan góða! Hvað hefurðu gert?
Vel tókst það! Lilli: Ég fór með moldina hingað inn, þú sagðir, að ég mætti
ekki skilja hana eftir úti í garði!