Vikan - 17.01.1952, Síða 10

10
VIKAN, nr. 3, 1952
*
• HEVl\lILIÐ •
— ..........
Matseðillinn
Steikt kjöt í brauði:
y2 kg. kjöt, 1 1. vatn, 2 tesk.
salt, 3% matsk. hveiti, % dl.
vatn, brauðmylsna, 1 tesk. salt,
2 matsk. smjörlíki, steinselja.
Kjötið er soðið i saltvatni, kaelt og
skorið í þunnar sneiðar. Einnig má
nota soðnar kjötleifar. Hveitið er
hrært með vatninu. Smjörlíkið brún-
að. Kjötsneiðunum snúið upp úr
hveitijafningnum og brauðmylsnunni.
Steikt brúnt á báðum hliðum. Rað-
að á fat og grænmetisjafningur sett-
ur öðrumegin.
Grænmetis jaf ningur:
M kg. gulrætur eða gulrófur,
y± kg. kartöflur, vatn og sait,
50 gr. smjörlíki, 40 gr. hveiti,
grænmetisroð, % tesk. salt, V,
tesk. pipar, 1 tesk. sykur, 1
matsk. söxuð steinselja, %, kg.
niðursoðnar grænar baunir.
Grænmetið hreinsað og soðið í
saltvatni, þar til það er meyrt. Skor-
ið í bita. Smjörið eða feitin er brædd
i potti. Þegar það er orðið vel heitt,
er allt hveitið í einu látið út í og
hrært í með þeytara þar til þetta er
orðið samfeilt. Þá er soðinu hellt út
í smátt og smátt, og verður jafn-
ingurinn að sjóða milli þess, sem
vökvinn er settur í. Soðið 5—10 mín.
Kryddið látið í eftir smekk, því næst
grænmetið (má nota hvaða græn-
meti sem er) og einnig grænu baun-
irnar, sem eru siaðar. Seinast er sax-
aða steinseljan látin út i.
Tízkumynd
Þetta er bæði fallegur og hentug-
ur ferðabúningur. Pilsið er brúnt,
það er þröngt, en á því eru faldar
fellingar, sem opnast að neðan og
gera það að verkum, að þægilegt er
að ganga í því. Jakkinn, sem er köfl-
óttur, er í brúnum og bláum lit. Yf-
irfrakkinn er úr þykku brúnu ullar-
efni með víðum ermum og vösum
stönguðum utan á. Húfan er úr fílti.
LIÐHLAUPINN.
Framhald af bls. 4.
ara kapteinn hafði tekið vasabók sína
fram og blaðaði í henni.
„Að hverju ertu að leita, Filibert?“
„Skilríkjum mínum úr hernum — ég
þarf að sýna kapteininum þau, svo að
hægt sé að handtaka Hecklé!“
„Og hvað verður um hann?“
„Hann verður dreginn fyrir herrétt í
Libibel—Abbís! Hann verður skotinn,“
sagði Cacciara kapteinn. „Þegar hann
strauk, sló hann varðmanninn í rot, —
og það eitt nægir!“
„Þú vilt láta drepa hann?“
„Ekki ég! Frakkland drepur óhlýðinn
hermann! Hann er líka útlendingur! Þjóð-
verji!“
Ungi maðurinn með sólbrennda, glaðlega
andlitið virti fyrir sér mávana, sem flugu
í hringjum yfir brauðmolunum, ánægður
á svip.
Odile greip hendi fyrir augu og tók mn
handlegg manns síns.
„Komdu með mér niður í káetuna,"
sagði hún. „Hérna á skipinu hleypur hann
ekki frá þér.“
„Það er rétt hjá þér. Það er bezt að
fara varlega í sakirnar. Sennilega er hann
vopnaður. Það er vænlegast að vera við
öllu búinn.“
„Jæja — káeta Cacciara-hjónanna,“
hélt gamli hr. Miiri áfram, „var við hlið-
ina á minni káetu, og veggurinn var svo
þunnur, að milli þess, sem öldurnar skullu
á skipshliðinni, mátti heyra hvert orð
gegnum vegginn. Og því miður gat ég ekki
dregið mig í hlé upp á þilfarið, þegar hjón-
in komu niður, því að ég sat á nærfötun-
um á rúminu mínu og var að klæðast hlýrri
fötum, sem hæfðu betur röku sjávarloft-
inu en þunn sumarfötin, sem ég hafði ver-
ið í. Fyrir utan lamdi vindurinn kýraugað.
Síðan heyrði ég rödd hinu megin við
vegginn:
„Filibert, ég bið þig innilega: Vertu
hér! Lofaðu honum að sleppa! Þyrmdu lífi
hans! Ég grátbið þig!“
„Ástin mín, þetta kemur mér einum
við!“
„Filibert! Hann er maður eins og þú.
Hvað hefur hann gert þér?“
„Nú er ég ekki fyrst og fremst maður,
heldur hermaður í þjónustu Frakklands!"
„ . . . og ég er konan þín, sem elskar
þig innilega. Eg sver þér: Það er aðeins
meðaumkunin, sem knýr mig til að tala
þannig. Vertu nú miskunnsamur.“
„Ég þori það ekki!“ Rödd Cacciara kap-
teins var einkennilega hás.
Skipið var nú komið út á rúmsjó, ofur-
selt storminum. Stundum sökk framstafn-
inn svo djúpt, að skrúfan 1 skutnum sner-
ist í lausu lofti. Allur þessi hávaði yfir-
gnæfði andartak blíðlega rödd konunnar.
Nú heyrði ég hana aftur biðjandi, mjúka
kvenrödd:
„Filibert! Vertu ekki grimmlyndur!
Úthelltu ekki blóði að óþörfu! Eyðileggðu
ekki myndina, sem ég ber af þér í hjarta
mínu!“
„Þú hefur . . .“ Korsíkumaðurinn átti
erfitt um mál, „ . . . gifzt hermanni . . .
væna mín.“
„Mér hefur alltaf fundizt þú svo göfug-
lyndur! Ég lít upp til þín . . . vertu mann-
úðlegur!“
„ . . . skylda mín ?“ stundi kapteinninn.
„Ef þetta hefði skeð í Afríku . . . í
herbúðunum . . . Það gegndi allt öðru
máli. En hér! Á leið til Evrópu! Þú ert
borgaralega klæddur og í fríi! Við elsk-
um hvort annað svo mikið og erum svo
hamingjusöm! Við erum svo ánægð! Heim-
ur okkar er fullur af sólskini. Láttu ekki
dauðann varpa skugga sínum millum okk-
ar!“
Millum okkar . . . ég heyrði þessi orð . . .
þessa sennu . . . hún var sannarlega ólík
þeim, sem leikritahöfundar í París eru
vanir að setja á svið. Þar er oftast um elsk-
huga að ræða. Hér hafði líka komið
þriðji maður milli manns og konu; en ekki
sem elskhugi. Þessi léttlynda, laglega
landeyða, sem stóð á þilfarinu og gaf máv-
unum mat, kom eins og sendur af örlög-
unum og sýndi ungri, elskandi konu mann
hennar í réttu ljósi.
„Filibert, ég grátbið þig, aðeins af með-
aumkun, af ótta við að sjá þig svo breytt-
an af ótta við hörku þína . . .“
„Ég verð að fara ... til skipstjór-
ans . . .“
„Ég óttast þig . . . ég óttast framtíð-
ina við hlið þér . . .“
„Ég verð að fara . . .“
Én Cacciara kapteinn virtist ekki fara.
Aftur á móti rak unga konan upp óp —
Odile hafði sýnilega stokkið á fætur í ká-
etunni, sem hallaðist mjög með hreyfing-
um skipsins.
„Filibert, hvað er að þér? Hversvegna
kastar þú þér upp í rúmið?“
Stuna var eina svarið, sem hún fékk.
„Ertu veikur, Filibert — ástin mín?“
Aftur heyrðist stuna.
Rödd Odile lýsti feginleik: „Guði sé lof!
Hann er orðinn sjóveikur!“
„Já, þessi kraftalegi, dökki Korsíku-
maður kastaði upp alla leiðina,“ sagði
gamli hr. Miiri. „Ég heyrði það. Hann
gat ekki hreyft sig. Hann skammaðist
sín fyrir að láta skipstjórann koma að
kvalabeði sínum, og skipstjórinn hefði
heldur ekki yfirgefið stjórnpallinn í ofsa-
roki til að sinna einum farþega. Þannig
fékk þessi áhyggjulausi, greiðvikni lið-
hlaupi Hecklé gálgafrest, þangað til skipið
sigldi inn á höfn Marseille-borgar. Það,
sem skeði þar á milli,“ sagði Odile mér
sjálf.“
„Já, hún var ekki sjóveik, sú litla. Hún
skildi manninn sinn eftir og fór sjálf nið-
ur í borðsalinn. Það var fámennt við borð-
ið, og hengilamparnir yfir því sveifluðust
stöðugt fram og aftur. Fáeinir farþegar
reyndu að fá sér matarbita.
Það var hægt að setjast, hvar sem fólk
vildi, og Odile settist beint á móti hinum
sólbrennda, vingjarnlega liðhlaupa, ■ sem
var eins ungur, ljóshærður, bláeygur og
lífsglaður og hún sjálf.
Skipið valt. Borðið hallaðist sitt á hvað
svo mikið, að Odile horfði næstum niður á
unga manninn, þegar hún spurði: „Hvað
heitið þér, herra minn?“
„Frederik Kidd!“ Ungi maðurinn brosti,
og nú horfði hann niður til hennar, þegar
skipið hallaðist á hina hliðina.
„Er það yðar rétta nafn?“
„Já, fni!“
„Hafið þér vegabréf með þessu nafni.“
Svarið var áhyggjulaust.
„Nei! Þess þarf ekki!“
Odile hikaði. Síðan sagði hún í flýti:
„Góða nótt, herra minn!“ og fór til káetu
sinnar.
Næsta morgun var stormurinn ofsalegii
en nokkru sinni fyrr. Ennþá færri far-
þegar komu til morgunverðar en daginn
áður. Odile og ungi maðurinn sátu hvort
á móti öðru eins og tvö böm, sem eru
að vega salt. Hann spurði samúðarfullur:
„Hvernig líður manni yðar . . . Hann sést
ekki.“
„Ég hef siglt með föður mínum, sem
var skipstjóri, til Vestur-Indía! Til Brazi-
líu, til Kanada,“ sagði Odile, „en ég hef
aldrei séð nokkurn mann eins sjóveikan og
manninn minn! Hann hrærir hvorki legg
né lið, veslingurinn! En vonandi nær hann
sér, þegar við komum til Marseille.“