Vikan - 17.01.1952, Síða 12

t
12
yður hér.“ Dagstofukurteisi Babílons fylgdi hon-
um hvert sem hann fór.
„Mætti ég spyrja, hvað þú ert að gera i vín-
kjallaranum mínum, Nella?“ sagði milljónamær-
ingurinn strangur á svip. Honum gramdist mjög
að hafa tekið dóttur sína fyrir bófa, ennfremur
var honum illa við að verða hissa, og í þetta
skiþti varð hann meir en, lítið hissa; að endingu
kunni hann því illa, að Nella skyldi ganga svona
illa búin fyrir ókunna.
,,Ég skal segja þér það,“ sagði Nella. ,,Ég las
aálítið fram eftir í gærkvöldi. Ég heyrði svo, að
Biggbenklukkan sló hálf eitt, og þá lagði ég frá
mér bókina og gekk út á svalirnar til að fá mér
frískt loft undir svefninn. Ég laut mjög hljóð-
lega út yfir svalirnar — þú manst, ég er á þriðju
hæð núna — og horfði yfir niðurgrafna húsa-
garðinn, sem liggur frá hótelinu út að Salisborg-
argötu. Þá sá ég, að maður var að læðast yfir
garðinn. Ég vissi, að þarna var enginn inngang-
ur inn í hótelið og auk þess liggur garðurinn
fimmtán eða tuttugu fetum neðar en gatan. Þess
vegna gaf ég manninum nánar gætur. Hann hélt
rakleitt upp að hótelinu og hvarf. Ég teygði mig
eins langt og ég þorði, en kom samt ekki auga
á hann. En ég heyrði til hans.“
„Hvað heyrðirðu?" spurði Rakksoll hvass.
„Það var eins og verið væri að saga eitthvað,“
sagði Nella; ,,og það varaði langa stund — lik-
lega svona kortér.“
„Af hverju í dauðanum fórstu ekki strax og
sagðir mér eða einhverjum frá þessu?" sagði
Rakksoll.
„Æ, ég veit ekki, pabbi,“ sagði hún blíðmálug.
„Mér þótti þetta sjálfri mjög fróðlegt og vildi
grafast fyrir það upp á eigin spýtur. Já, og eins
og ég sagði áðan, herra Babílon,“ hélt hún áfram
og sneri sér nú að Felix með elskulegu brosi,
,,þá varaði sarghljóðið nokkuð lengi. Að endingu
hætti það, og maðurinn kom aftur í ljós út und-
an veggnum, hélt yfir garðinn, komst einhvern
veginn upp vegginn á móti, tildraðist síðan yfir
járngirðinguna og út á Salisborgargötu. Þá létti
mér dálítið, því að nú vissi ég, að hann hafði
fckki brotizt inn í hótelið. Hann gekk í hægðurn
sínum niður eftir Salisborgargötu. Lögregluþjónn
kom á móti honum. „Gott kvöld,“ heyrði ég mann-
inn segja við lögregluþjóninn og bað hann síðan
um eldspýtur. Lögregluþjónninn fékk honum
eldspýtur, og hinn maðurinn kveikti sér í sígar-
ettu, gekk síðan áfram niður eftir götunni. Ég
get séð yfir nokkurn hluta Temsárbakka úr
glugganum minum með því að teygja mig vel.
Ég sá, að maðurinn gekk alveg fram á bakkann
og laut ffam yfir bakkann, eins og hann væri
að tala við einhvern. Síðan gekk hann áfram
eftir bakkanum í átt til Vestminster, og það sá
ég síðast til hans. Ég dokaði við stundarkorn
til að vita, hvort hann mundi koma aftur, en
hann kom ekki aftur, og þá þótti mér tími til
kominn til að fara á stjá. Ég hljóp niður stig-
ana og út úr hótelinu, yfir á Salisborgargötu og
leit yfir járngirðinguna. Það lá stigi upp við
vegginn og ekkert auðveldara en að fara eftir
honum niður í garðinn, þegar maður hafði tildr-
ast yfir járngirðinguna. Ég var dauðhrædd um,
að einhver mundi koma upp Salisborgargötu og
handtaka mig fyrir að klifrast yfir járngirðing-
una í óleyfi, en enginn kom, og ég vippaði mér
yfir garðinn og sá þá, að beint undir gluggan-
um mínum var litill rimlagluggi fast niður við
jörð. Ég þóttist vita, að þarna hefði maðurinn
verið að saga og tók I rimlana og var ekki vit-
und hissa, þegar miðhlutinn losnaði með öllu.
Gatið var rétt mátulegt fyrir mann að skríða
inn um. Ég ákvað strax að fara inn, þó að ég
iðrist þess núna. Hafið þér, herra Babílon, nokk-
urn tíma troðið yður í pilsi gegnum þrönga
rifu ?“
„Mér hefur aldrei veizt sú ánægja,“ sagði
Felix og hneigði sig, fór síðan að fitla við flösku,
sem var rétt hjá honum.
„Þar eruð þér heppinn," sagði Nella og lét
sem ekkert væri. „1 þrjár heljarlangar mínútur
VIKAN, nr. 3, 1952
hélt ég, að ég mundi deyja þarna pabbi, efri
búkurinn var kominn inn fyrir, en hitt var fyrir
utan. Samt gat ég að endingu troðið mér í gegn
með miklum herkjum og ægilegum umbrotum,
og þá datt ég niður á kjallaragólfið nær dauða
en lífi. Nú vissi ég ekki, hvað skyldi taka til
bragðs. Átti ég að bíða eftir, að maðurinn kæmi
aftur og reka hann í gegn með vasaskærunum
mínum eða reyna að kalla á einhvern til hjálpar?
Fyrst af öllu kom ég burtsöguðu rimlunum fyrir
aftur, kveikti síðan á eldspýtu, og þá sá ég allt
i kringum mig urmul af flöskum. Eldspýtan fuðr-
aði upp á svipstundu, og ég hafði ekki fleiri. Þá
settist ég út í horn til að hugsa. Ég var rétt
búin að taka þá ákvörðun að láta þar yið sitja
og bíða bófans, þegar ég heyrði fótatak og manna-
mál. Svo komuð þið inn. Ég verð að játa, að
mér brá ónotalega í brún, þegar ég þekkti rödd
yðar, Babílon. Mig langaði ekkert' til að gera
yður bilt við. Þér hefðuð hrokkið i kút, ef ég
hefði allt i einu stokkið út úr flöskuhlaðanum
og æpt: hæ! Mig langaði til að 'koma stillilega
fram fyrir yður. En þú komst í veg fyrir það,
pabbi. Andaði ég virkilega svo hátt, að þið heyrð-
uð til mín?“
Þar með lauk stúlkan frásögninni, og það varð
stundarþögn í kjallaranum. Rakksoll kinkaði
einungis kolli til svars við siðustu spurningunni.
„Jæja, Nella min,“ sagði hann, að síðustu. „Við
erum þér mikið þakklátir fyrir þessar líkams-
æfingar þínar. En nú held ég sé réttast, að þú
komir þér til kojs. Nú er eitthvað stórfengilegt
í aðsigi."
„En ef á að fara að fremja innbrot og mig
skyldi langa til að horfa á, pabbi?“ sagði Nella
þrákelknislega. „Ég hef aldrei séð innbrotsþjóf
tekinn fastan.“
„Þetta er ekki innbrotsþjófur, væna min. Ég
býst við þetta sé eitthvað miklu verra en inn-
brotsþjófur."
„Hvað?“ skríkti Nella. „Morðingi? Brennu-
vargur? Sprengjusamsæri ? En hvað það verður
dásamlegt!"
„Babílon tjáði mér áðan, að Sjúls væri kominn
til Lundúna," sagði Rakksoll alvarlegur.
„Sjúls!“ hrópaði hún og varð samstundis and-
stuttari. Allur gáski hvarf á augabragði. „Slökkv-
ið þið ljósin, fIjótt! “ Hún tók undir sig stökk
að rofanum og slökkti, svo að niðamyrkur varð
í kjallaranum.
„Því gerirðu þetta?“ sagði faðir hennar.
„Ef hann skyldi koma aftur, þá sér hann ljós-
ið og leggur á flótta," sagði Nella. „Og það má
ekki koma fyrir.“
„Það er satt, ungfrú Rakksoll," sagði Babílon,
og það var aðdáunarhreimur á rödd hans, svo að
Rakksoll fylltist föðurlegu stolti.
„Heyrðu mig, Nella," sagði hann og dró dóttur
sína að sér. „Við höldum, að Sjúls ætli að reyna
að koma eitri í vínflösku, sem honum þykir lík-
legt, að Áki prins eigi eftir að drekka. Væri
hugsanlegt, að maðurinn, sem þú sást, sé Sjúls?“
„Áðan kom mér ekki í hug, að það væri Sjúls,
en strax og þú nefndir nafnið, þá vissi ég, að það
var hann. Já, ég er viss um, að það var Sjúls."
„Jæja, hlustaðu þá á mig. Við megum engán
tíma missa. Hann hlýtur að koma mjög fljót-
lega aftur, ef hann ætlar sér það á annað borð —
og þá getur þú liðsinnt okkur.“ Síðan sagði hann
henni, hvaöa aðferðir hann héldi Sjúls mundi við
hafa. Hann sagði, að bezt væri Sjúls fengi að
fara sínu fram, en samt yrðu þau að hafa gát
á honum gegnum glerdyrnar."
„Þér ætlið þá að fanga Sjúls lifandi ?“ sagði
Babílon og var flemt við að heyra að beita ætti
þeirri óvenjulegu aðferð við harðsvíraðan glæpa-
mann. „Að vísu,“ hélt hann svo áfram, „mundi
það gera yður auðveldara fyrir, þvi að þér gæt-
uð afhent lögreglunni manninn og látið hana svo
um afganginn."
„Minn góði vin,“ sagði Rakksoll, „við erum
þegar komnir of langt án hjálpar lögreglunnar,
til að við getum leitað aðstoðar hennar núna. Auk
þess brenn ég i skinninu af löngun til að taka
bófann fastan með eigin höndum. Ég skil ykkur
Nellu eftir hérna, úr þvi að Nella vill ekki fara,
Ofan til hægri: Konunglegir hraðboðar í hinni fornu Persíu tóku hver við af öðrum á hlaupum
eftir veginum milli Susa og Sardis og fóru yfir 1.500 mílur á sex dögum. —• Til vinstri: Þegar
gler brotnar, þeytast brotin burt með 3.000 mílna hraða á klukkustund. — Neðan til hægri;1,
Hvernig getur venjulegur bifreiðastjóri bezt sparað benzínið? Með réttri ökutækni.