Vikan - 24.01.1952, Blaðsíða 4
4
VIKAN, nr. 4, 1952
hvarf í vatnið. Sekúndu síðar var hún komin
upp á yfirborðið og stökk út úr kerinu við óp
og lófatak gestanna. Cotman vafði um hana
Sloppnum. Hún hneigði sig aftur og aftur og
lófatakið hélt áfram. Hljómsveitin byrjaði að
spila. Stella veifaði í kveðjuskyni og hljóp milli
borðanna fram að dyrunum. Það var kveikt á
Ijósunum og þjónarnir tóku aftur til starfa.
Sandy Westcott andvarpaði, en hann vissi ekki
hvort það var af feginleik eða vonbrigðum.
„Stórkostlegt," sagði enski lávarðurinn.
„Þetta eru brögð," sagði ofurstinn af sinni
brezku þrákelkni.
„Þetta er svo fljótt búið,“ sagði kona lávarð-
arins. „Maður fær svo lítið fyrir peningana sína.“
Það voru raunar ekki hennar eigin peningar sem
hún var að eyða nú frekar en endranær. Italska
greifafrúin hallaði sér áfram. Hún talaði ensku
reiprennandi, en með sterkum útlendingshreim.
„Eva, hvað skrítna fólk er þarna við borðið
hjá dyrunum undir svölunum?"
„Skringilegt par,“ sagði Sandy. „Ég hef ekki
getað haft augun af því.“
Eva Barrett leit til dyranna og prinsinn, sem
sneri baki að þeim, leit um öxl.
„Þau eru stórkostleg," hrópaði Eva. „Ég verð
að spyrja Angelo hver þau séu.“
Angelo var yfirþjónninn og frú Barrett þekkti
alla yfirþjóna að fornafni í öllum helztu veitinga-
stöðum Evrópu. Hún bað þjóninn um skilaboð
til Angelo.
Þetta var vissulega skringilegt par. Þau sátu
ein við lítið borð. Þau voru fjörgöihul. Maður-
inn var stór og feitur með mikið, hvítt hár, loðn-
ar hvítar augabrýr og geysimikið, hvítt yfir-
skegg. Yfirbragð hans var konunglegt. Hann sat
teinréttur í sætinu, klæddur I samkvæmisföt með
hvíta slaufu og flibba sem hafði verið í tízku
fyrir þrjátíu árum. Lagskona hans var lágvaxin
í svört'um samkvæmiskjól, mikið flegnum og
þröngum í mittið. Um hálsinn hafði hún marg-
falda festi úr mislitum perlum. Hún var ber-
sýnilega með hárkollu, sem fór illa, hárið var
hrafnsvart og mikið skrýft. Andlit hennar var
ofboðslega farðað, skærbláir baugar undir aug-
unum og á augnalokunum, augabrýrnar kol-
svartar, stórir rósrauðir blettir á hvorri kinn og
varirnar skarlatsrauðar. Húðin hékk í lausum
fellingum á andliti hennar. Augun voru stór og
djarfleg og flögruðu áköf borð frá borði. Ekk-
ert fór framhjá henni og hún var sífellt að draga
athygli mannsins að einu eða öðru. Þar sem þau
sátu þarna við borðið voru þau eins og furðu-
sýn I þessum tízkuklædda hópi, enda varð mörg-
um starsýnt á þau. En athyglin sem þau vöktu
virtist ekki raska jafnvægi gömlu konunnar.
Þegar hún varð þess vís að einhver horfði á
hana, lyfti hún augabrúnunum, brosti og renndi
til augunum. Það var eins og hún byggist til
að þakka fyrir lófatak.
Angelo skundaði til frú Barrett. „Vilduð þér
tala við mig frú?“
„Ó, Angelo, okkur leikur svo mikil forvitni
á að vita hver þessi dásamlegu hjón eru þarna
við dyrnar."
Angelo leit á þau. „Þér verðið að láta sem
þér sjáið þau ekki, frú,“ sagði hann og brosti
afsakandi. „Þau þrábáðu mig um borð af því
að þau langaði til að sjú frú Stellu stökkva. Þau
voru einu sinni sjálf í faginu. Ég veit að þau eru
ekki af sama sauðahúsi og það fólk sem hingað
venur komur sínar, en þeim var þetta svo mikið
áhugamál, að ég hafði ekki brjóst í mér til að
neita þeim."
„Mér finnst þau stórkostleg. Ég dáist að þeim.“
„Ég hef þekkt þau í mörg ár. Maðurinn er
samlandi minn.“ Yfirþjónninn brosti litillátur.
„Ég sagðist skyldi láta þau fá borð, ef þau lof-
uðu að dansa ekki. Ég vildi ekki eiga neitt á
hættu, frú.“
„Ég hefði haft unun af að sjá þau dansa."
„Einhversstaðar verður að draga markalín-
una, frú,“ sagði Angelo alvarlegur. Hann brosti,
hneigði sig aftur og hvarf á braut.
„Sjáið," hrópaði Sandy, „þau eru að fara."
Gömlu hjónin voru að borga reikninginn sinn.
Gamli maðurinn stóð upp og lagði stóran, hvít-
an fiðurkraga um herðar henni. Hún stóð upp.
Hann bauð henni arminn og þau gengu af stað,
hann beinn og mikill að vallarsýn, en hún smá-
vaxin og trítlandi við hlið hans. Svarti silki-
kjóllinn var með löngum slóða og Eva Barrett
(sem var komin yfir fimmtugt) æpti af fögnuði.
„Ég man eftir mömmu í svona kjól þegar ég
var I skóla.“
Gömlu hjónin leiddust gegnum stóra salina
unz þau komu að útgöngudyrunum. Gamli mað-
urinn ávarpaði dyravörðinn. „Viljið þér gjöra
svo vel að vísa okkur á búningsklefa fjölleika-
fólksins. Okkur langar til að votta frú Stellu
virðingu okkar."
Dyravörðurinn leit á þau rannsakandi. Þau voru
ekki þessleg að hann þyrfti að sýna þeim kurt-
eisi. „Þér hittið hana ekki þar núna."
„Hún er ekki farin? Ég hélt hún hefði aðra
sýningu."
„Já. Þau eru kannski í barnum."
„Við getum litið þangað, Carlo," sagði gamla
konan.
„Ræt-ó,“ sagði gamli maðurinn og rúllaði á
errinu.
Þegar þau komu inn í barinn var þar aðeins
tvennt, sem sat í armstólum úti í horni. Gamla
konan sleppti handlegg gamla mannsins og trítl-
aði áfram með útréttar hendur.
„Sælar, góða. Ég mátti til með að óska yður
til hamingju af því ég er ensk eins og þér. Og
auk þess í faginu. Þetta er stórkostlegt sýning-
aratriði." Hún sneri sér að Cotman. „Og er þetta
maðurinn yðar?“
Stella stóð upp af stólnum og brosti feimnis-
lega. „Já, þetta er Syd."
„Og þetta er minn,“ sagði gamla konan og
benti með oinboganum í áttina til gamla manns-
ins. „Penezzi. Hann er raunverulega greifi og
ég er greifafrú Penezzi, en þegar við hættum
að sýna, lögðum við niður titlana."
„Má bjóða ykkur glas af vini?“ spurði Cot-
man.
„Nei, við bjóðum," sagði frú Penezzi og sett-
ist. „Carlo, panta þú.“
! VEIZTU -7
1 1. I byrjun 13. aldar, kom arabiski rit- I
höfundurinn Abdul Hassan á skiptingu =
tímans í klukkustundir. Hvernig skipti i
hann sólarhringnum niður i klukku- i
i stundir ?
i 2. Hvaðan eru þessi vísuorð og eftir |
hvern eru þau: §
„Svo eru ágjörn augu
i auðugs manns og brjóst |
sem grimt helvítis gin, |
dofin sem drukkin í laugu
draga til leynt og ljóst
auð, sinn æðsta vin;“. i
| 3. Síðastliðið haust var minnzt aldar- i
afmælis Þorgils gjallanda. Hvað gaf i
Þorgils út margar bækur, og hvað hétu E
i þær ? =
| 4. Hvers lenzk er Carmen Miranda? |
Hvað heitir hún fullu nafni?
i 5. Hver eru helztu atriðin í heimspeki- \
skoðun Arthurs Schopenhauers?
i 6. Hvenær gáfust Japanir upp í síðasta i
stríði? • |
i 7. Hvenær hóf brezka útvarpið sjónvarps- \
| þjónustu ? i
| 8. Hvað er 1 ounce mörg grömm?
i 9. Hver var César Franck?
i 10. Hvenær var fyrst settur biskupsstóll i
á Hólum ? i
i Sjá svör á bls. 14. i
*<iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiii«iiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiii,iiiiii'^>
Mannlýsing úr íslenzku fornriti:
„Svo er sagt, að..........væri lítill
kvennamaður. Sagði hann það vera sví-
virðing síns krafts að hokra að konum.
Sjaldan hló hann. Óblíður var hann hvers-
dagslega við alþýðu. Mikill var hann vexti
og drengilegur í ásjónu, rammur að afli.“
Hver er þessi maður og hvar stendur
lýsingin ?
(Svar á bls. 14).
Þjónninn kom. Stella vildi ekkert þiggja og
það varð úr að pöntuð voru þrjú glös af bjór.
„Hún neytir aldrei neins fyrr en eftir síðari
sýninguna," sagði Cotman.
Stella var lítil og grönn, hálfþrítug, með ljós-
jarpt, stuttklippt, liðað hár og grá augu. Hún
hafði farðað varirnar en aðeins lítið eitt kinn-
arnar. Hún var föl yfirlitum, ekki beinlínis lag-
leg, en þó nett í andliti. Hún var í einföldum
kvöldkjól úr hvítu silki. Bjórinn kom, og Pen-
ezzi, sem var auðsjáanlega ekki skrafhreifinn,
saup drjúgan sopa.
„Hvað var ykkar grein?" spurði Cotman kurt-
eislega.
Frú Penezzi leit á hann stórum, hvikulum aug-
um og sneri sér siðan til mannsins. „Segðu hon-
um hver ég er, Carlo," sagði hún.
„Lifandi fallbyssukúlan," tilkynnti hann.
Frú Penezzi brosti og hvimaði augimum á þau
til skiptis. Þau hrofðu vandræðalega á hana.
„Flóra," sagði hún. „Hin lifandi fallbyssu-
kúla.“ Það var svo auðséð, að hún bjóst við
þeim fyndist mikið til um að heyra þetta nafn,
að þau vissu ekki hvað gera skyldi. Stella leit
vandræðalega á Syd. Hann kom henni til hjálpar.
„Það hefur verið fyrir okkar tíð.“
„Auðvitað var það fyrir ykkar tíð. Við hætt-
um árið sem veslings Viktoría drottning dó. En
þið hljótið að hafa heyrt um okkur." Hún sá
vandræðasvipinn á þeim; rödd hennar breyttist
dálítið. „Sýningaratriði mitt var meira sótt en
öll önnur í London. Allt hefðarfólkið kom til
að sjá mig, jafnvel prinsinn af Wales. Ég var
helzta umræðuefnið í borginni, er það ekki rétt,
Carlo ?“
„Hún fyllti Aquariumsalinn á hverju kvöldi L
heilt ár.“
„Hvað gerðuð þér?“ spurði Stella.
„Mér var skotið úr fallbyssu. Ég sýndi um
allan heim. Já, væna mín, nú er ég orðin gömul
kona, því neita ég ekki. Penezzi er sjötíu og
átta og sjötugsafmælið mitt er einnig liðin dýrð,
en einu sinni hékk mynd af mér á öllum aug-
lýsingaspjöldum í London. En þér vitið hvernig
fólkið er. Ef það sér eitthvað gott, þá verður
það tryllt, en svo vill það breytingu. Hversu gott
sem það er verður það leitt á því og hættir að
koma. Þér eigið eftir að reyna það, væna mín,
eins og ég. En Penezzi vissi hvað hann átti að
gera. Hann byrjaði sem barn í faginu. 1 cirkus,
Þar kynntist ég honum. Ég var í loftfimleikum.
Hann er glæsimenni enn, en þið hefðuð átt að
sjá hann þá, í rússnesku stígvélunum og reið-
buxunum og þrönga jakkanum, sveifla svipunni
þegar hestarnir hlupu í hringnum. Hann var þá
fallegasti maðurinn sem ég hef nokkurntíma.
séð.“
Herra Penezzi gerði enga athugasemd en snerl
hugsandi upp á yfirskeggið.
„Eins og ég sagði kunni hann að fara með
peninga, og þegar að kreppti um atvinnu sagði.
hann: „Við skulum hætta." Og það var rétt hjá
honum, því að eftir alla frægðina gátum við.
ekki byrjað á cirkuslífi aftur. Við fluttum svo-
hingað og keyptum matsölu- og gistihús og hér-
höfum við verið í þrjátíu og fimm ár. Okkur
hefur vegnað sæmilega, að minnsta kosti þangað
til síðustu tvö þrjú árin, eftir að kreppan kom.
Carlo, láttu þau fá nafnspjaldið. Penezzi býr-
sjálfur til matinn, og ef þið viljið koma á heim-
ilislegan stað þá komið til okkar. Við gætum
Framhald á bls. 7.