Vikan - 31.01.1952, Blaðsíða 4

4
VIKAN, nr. 5, 1952
ÓKUNN EIGINKONA
Smásaga eftir DONALD HAMMILTON.
HANN lokaði hurðinni og lagði ferða-
töskuna frá sér. Síðan sneri hann sér
við og horfði á hana. Hún stóð með bakið
að dyrunum og dró hanzkana hægt af
höndum sér; hún var frískleg, meðalhá,
í stuttum pels yfir látlausum göngu-
búningi. Þegar litið var fljótlega á
hana, vakti ljósjarpt hár hennar og fal-
legar fætur fljótt aðdáun.
I vasa hans lá litla, hvíta umslagið.
Hann hafði litið á bréfið, hlegið og kast-
að því frá sér.
Síðar höfðu efasemdirnar skotið rótum í
huga hans, og hann hafði leitað uppi
samanbögglaðan pappírssnepilinn, slétt
úr honum, lesið hann aftur og stungið
honum í vasann; þar lá hann ennþá, og
efasemdirnar voru heldur ekki ennþá
horfnar.
I rauninni vissi hann ekkert um hana
annað en það, að hann hafði kvænzt henni.
Hann hafði aðeins hitt tvo ættingja henn-
ar: frænku, sem komið hafði í flýti til
hins skjótráðna brúðkaups, og föðurbróð-
ur hennar, sem var skipsfélagi hans og
hafði kynnt þau. Þau höfðu verið heppin
og fengið meiri tíma til að hittast en
margir aðrir, en þau höfðu alltaf eytt
leyfisdögum hans langt frá heimili hans
og f jölskyldu, á ókunnum stöðum, og hann
hafði ekki kynnzt henni á þann hátt, sem
hann vildi kynnast henni, enda hafði allt
gerzt með svo miklum hraða, að það var
varla tími til að átta sig.
„Þykir þér ekki gaman að sjá mig,
Martin,“ muldraði hún.
Við þessu var aðeins eitt svar, og hann
kyssti hana og fann, að varir hennar voru
heitar og ákafar, en grunsemdirnar gerðu
aftur vart við sig, og þetta var sannar-
lega engu betra en feimnislegt faðmlag
þeirra á járnbrautarstöð að foreldrum
hans viðstöddum. Hún steig eitt skref
aftur á bak og horfði augnablik á hann,
andlit hennar var sviplaust; þá sneri hún
sér aftur við, tók af sér hattinn og lagði
hann á sófann.
„Sagði móðir þín þér, að hana langar
til að sjá okkur í kvöld,“ spurði hún
án þess að líta við.
„Já,“ sagði hann.
„Það er dansleikur í klúbbnum á morg-
un, ef þig langar þangað.“
„Ágætt,“ sagði hann.
„Ég hitti fyrrverandi unnustu þín, við
spjölluðum um þig.“
Hann leit snöggt á hana. Það snart
hann alltaf illa að heyra hana tala um
Ellen, eins og hún væri leyndarmál, sem
hann einn ætti. En hann hafði sagt henni
frá Ellen í San Francisco — hann hafði
verið svo einmana. Það hafði verið indælt |
að tala við einhvem, og hann hafði ekki
gert sér neinar vonir um að sjá hana
aftur, skip hans átti að láta úr höfn
næsta morgun.
En skipið var viku lengur, og áður en
þessi vika var liðin hafði hann skrifað
Ellen: Kœra Ellen, ég vona, aö þú getir
skiliö . . . Kæra Ellen, ég . . . Þetta var
dálítið erfitt. Kœra Ellen, ég ætla að
kvœnast á morgun.
„Ég fékk sæmilega upphæð fyrir bif-
reiðina," sagði Carol, það var eins og hún
væri að flýta sér að segja honum allt,
sem með þurfti. „Ég ætlaði að reyna að
fá hærra, en það tókst ekki.“
„Já,“ sagði hann. „Þú skrifaðir mér
„Þú nefndir það ekkert í næsta bréfi.
Ég hélt, að þú hefðir ef til vill ekki fengið
bréfið.“ Hún fór úr pelsinum. „Viltu eitt
glas ?“
Hann horfði á eftir henni, meðan hún
gekk út úr herberginu. Hún kom aftur
með bakka í hendinni. Hann fór úr frakk-
anum og settist við hlið hennar.
Hann horfði á hana, meðan hún bland-
aði vínið. Hárið, þykkt og fallegt, var
skipt í vanganum. Andlit hennar var
svipmikið og tillitslaust, og hún hnykkti
höfðinu óþolinmóðlega til, svo að hárið
kæmi niður á ennið. Hún fékk honum
glas, og þau skáluðu og drukku.
„Jæja, vinur mi‘nn,“ sagði hún. „Af
hverju ertu leiður?“
„Hvað áttu við?“ heyrði hann sjálfan
sig spyrja.
„Nei, Marty,“ saggði hún. „Ég hef nú
þegar fengið nóg af þessu hér í bænum.
Byrja þú nú ekki líka á því sama.“
Það hafði verið erfitt fyrir hana að
fara hingað ein til að útvega þeim íbúð,
þar sem hún þekkti ekki einu sinni for-
eldra hans.
„Hver hefur verið ónotalegur við þig?“
spurði hann og reyndi að brosa.
„Hættu nú,“ sagði hún. Varir hennar
skulfu. „Ég sagði við sjálfa mig, að ég
gæti sætt mig við allt þetta, meðan ég
væri neydd til þess. En þegar þú kemur
heim, kyssir þú mig, eins og ég sé
með smitandi sjúkdóm. Leystu nú frá
skjóðunni. Hvað hafa þau skrifað þér?“
Það fór hrollur um hann. „Hvað ættu
þau að hafa skrifað mér?“ spurði hann
stirðlega. Síðan sagði hann reiðilega:
„Fjandinn sjálfur, Carol, ég sagði þér, að
þetta væri lítill bær. Ég sagði, að þú
skyldir ekki taka það of hátíðlega . . .“
Hún sat hreyfingarlaus og beið. Hann
rétti henni bréfið og horfði á hana taka
það út úr óhreinu umslaginu og lesa það.
Eiginkona yöar getur vafalaust út-
skýrt fyrir yöur, hver er þessi liösforingi,
sem hún umgengst svo mikiö ög virðist
ayMIIMMMMMMMMMMMMMIMIMMMMMMMMMMMMMIM NIIMMMMIM'MMMMMMMIMWs,
I VEIZTU -? I
1. Það olli Dr. Raymond L. Ditmars, I
frægum náttúrufræðingi erfiðleikum |
að uppgötva, að þær leðurblökur, sem =
lifa á blóði eru ekki blóðsugur! Hvem- 1
ig ná þær sér þá í blóð ?
2. Hvað hét Voltaire réttu nafni?
3. Hver er talið mesta tónslcáld Finn- =
lands ? |
4. Kristófer Kolumbus hafði þrjú skip í =
för sinni, þegar hann fann Ameríku. |
.» Hvað hétu þau? \
• 5. Hvað þýðir „að gulfra í sig“?
. 6. Hvað eru barnatennurnar margar? En jj
f fullorðinstennurnar ?
; 7. Hvaða tónskáld samdi „Rhapsody in =
Blue“? |
8. Hvað þýðir „dies irae“?
9. Hvað heita kofar Eskimóa?
10. Hvað heitir stærsta eyjan í Vestur- =
indíum? sjá svör á bls. 14.
Mannlýsing úr íslenzku fornriti:
.........hét maður, er bjó í . . . .
.... Hann var vel fjáreigandi, en lítill í
þegnskap, en eirinn í skaplyndi, huglaus
í hjarta.“
Hver er þessi maður? Hvar stendur
lýsingin? (Svar á bls. 14).
jafnvel dveljast í íbúð hennar til klukkan
5 á morgnana.
Svipur hennar var breyttur, þegar hún
leit upp. „Ég þarf ekki að verja mig gegn
nafnlausum bréfum,“ hvíslaði hún.
„Nei,“ sagði hann.
Hann hafði alltaf óttast það að sjá
þennan svip á andliti hennar; þennan svip,
sem gerði alla andlitsdrættina ljóta og
auðvirðilega. Hann heyrði skrjáfa í papp-
írnum, þegar hún bögglaði bréfið saman,
og dimmur hlátur hennar var óhugnan-
legur.
„Jæja,“ spurði hún. „Hvað á svo að gera
við þessu, vinur minn?“
Hann dró andann djúpt og horfði ekki
í augu hennar. „Þetta er eitthvað til að
koma heim til eða hitt þó heldur.“
„Koma heim til?“ Hún hló aftur. „Þú
komst með það með þér, Marty.“ Papp-
írskúlan datt niður í keltu hans og það-
an niður á gólf.
„Hver var það?“ spurði hann.
„Þú þekkir hann ekki.“
„Hversvegna gerðir þú þetta?“
„Skiptir það nokkni máli.“
„Ég vildi gjarna vita það,“ sagði hann
án þess að líta á hana. Þá heyrði hann,
að hún fór að gráta. Hann gat ekki þol-
að að horfa á hana gráta og hann gat
ekki hugsað sér að snerta við henni.
Hann stóð á fætur og gekk út úr her-
berginu og því næst inn í svefnherbergi
hennar. Það kvaldi hann að þekkja þar
aftur þessa kvenlegu óreglusemi, sem allt-
af einkenndi herbergin, sem hún bjó í.
Hinumegin við ganginn var minna
herbergi. Þar var legubekkur. Hann
heyrði grát hennar úr dagstofunni. Hann
fór úr jakka og buxum og lagðist á legu-
bekkinn. I stríðinu lærði hermaðurinn
fljótt að nota hvert tækifæri, sem gafst
til að hvíla sig.
Þegar hann vaknaði, var dimmt í her-
berginu. Klukkima vantaði fimm mínút-
ur í hálf tvö. Hann settist upp og kveikti
sér í vindlingi. Dyrnar opnuðust.
„Hvernig líður þér, Marty?“
„Vel,“ sagði hann. „Kveiktu.“
Hún kveikti. „Þú ætlar að fara í föt,
svo að þú fáir ekki lungnabólgu."
Hann sá, að hún mundi ekki hafa sofið.
„Ef þú stendur upp, skal ég búa um
þig,“ sagði hún. „Ég hringdi til móður
þinnar, og hún sagði mér að vekja þig.“
Hann fann náttfötin sín og fór í þau.
Hann horfði á hana búa upp rúm á legu-
bekknum. Bak hennar var grannvaxið
eins og á dreng, en mjaðmir hennar voru
fallega ávalar.
„Carol,“ sagði hann.
Hún strauk hægt koddann og sneri sér
við. „Já, Marty.“
„Hversvegna?“ spurði hann.
Sársaukinn í augum hennar snart hann
illa. Hún svaraði ekki.
„Varstu bara . . . einmana?“ spurði
hann.
Hún hló allt í einu. „Vinur minn, ég hef
verið einmana allt mitt líf. Pabbi og
mamma dóu, þegar ég var tíu ára.“
„Voru það foreldrar mínir, sem . . .“
Hún hristi höfuðið. „Móðir þín er
engill. Framhald á bls. 7.