Vikan - 31.01.1952, Blaðsíða 10

10
VTKAN, nr. 5, 1952
/----------------
• HEIIVIILie •
Matseðillinn
Rúsínubollur:
% kg. hveiti, 3% dl. mjólk, 60
gr. ger, 125 gr. sykur, % tesk.
kardimommur, 50 gr. rúsínur, 1
tesk. hjartasalt, 120 gr. smjör.
Gerið er leyst upp í saltinu, sykri
og mjólk. Sykri og hveiti blandað
saman. Voig mjólkin og gerið hrært
út í ásamt kryddi og bræddu
smjöri. Þetta er látið standa í
hálfa klukkustund og því næst hnoð-
að vel. tír deiginu eru búnar til litl-
ar bollur og 2—3 rúsínur settar í
hverja boilu. Þær eru svo látnar á
smurða pönnu og látnar lyfta sér í
15 mínútur. Þá er egg borið ofan á
og þær bakaðar í heitum ofni í 20
mínútur.
Af mæliskringla:
750 gr hveiti, 150 gr. smjör, 125
gr, sykur, 1 tesk. kardimommur,
80 gr. ger, 100 gr. rúsínur, 100
gr. súkkat, % 1. mjólk, 2 egg.
Gerið er hrært saman við eina
skeið af sykri, % dl. af volgri mjólk
hrært út í ásamt einni skeið af hveiti.
Hveiti, helming af smjöri, sykri
og kryddi er blandað saman í
skál. Mjólkin er velgd og sett
saman við ásamt eggjum. Deig-
ið er svo hrært og slegið og ger-
ið látið saman við. Látið standa í 20
minútur til lyftingar. Þá er rúsín-
unum og súkkatinu hnoðað upp í
það og búinn til mjór stöngull, sem
er lagður á vel smurða plötu og lag-
aður þannig, að hann verði eins og
kringla i laginu. Egg er borið ofan
á, því næst settar saxaðar möndlur
og saxaðar rúsínur á eggjalagið.
Kringlan er bökuð við góðan hita í
% klst.
Doktorskaka:
6 egg, 250 gr. sykur, 200 gr.
hveiti, möndludropar, % tesk.
lyftiduft.
Egg og sykur er hrært í klukku-
tíma, alltaf til sömu handar. Þá
eru möndludroparnir látnir út í
og síðast hveitið blandað lyftiduft-
inu. Kakan er bökuð í vel smurðu
og sykurstráðu móti í eina klukku-
stund við góðan hita.
Foreldrar geta átt drjúgan
þátt í að hjálpa barni, sem
stamar.
Eftir G. C. Myers, Ph. D.
Flest börn á aldrinum tveggja til
þriggja ára endurtaka atkvæði eða
stundum heil orð — sum stama. Fá
börn stama alvarlega. Þar sem flest
börn, sem stama, komast yfir það,
eru aðeins fá, sem halda því áfram
allt sitt líf.
Hvert barn sem byrjar að stama
getur í raun og veru læknazt, ef
réttilega er að farið. Oftast eru það
foreldrarnir, sem hafa mest áhrif á
það, hvort barnið læknast eða ekki.
Sérfræðingar, sem hjálpa hinu stam-
andi barni hafa náð beztum árangri
með því að vinna með foreldrum,
kennurum og öðru fullorðnu fólk:
eða börnum, sem umgangast barnið
mest; og þessir sérfræðingar vinna
meir og meir í þessa átt.
IJvað véldur stami.
Barnið byrjar oft að stama eftir
að það hefur verið veikt, orðið hrætt
eða orðið að þola einhverja aðra and-
lega áreynslu. Það er gott að vinna
að heilsu barnsins í samráði við lækn-
inn. Varðveita það fyrir ótta, þreytu
og áreynslu, sem gera það tauga-
veiklað. Sjá svo um, að þvi sé sýnd
ástúð og umönnun og að andrúms-
loft heimilisins sé óþvingað og
ánægjulegt. Allt hjálpar þetta til,
bæði að forða barni frá þvi að stama
og eins að lækna það.
Þér skulið ekki verða óttaslegin,
ef barnið yðar byrjar á því að stama.
Heynið að fá ættingja yðar og vini
til þess að láta sem ekkert sé, hvorki
gera eða segja nokkuð til þess að
vekja athygli barnsins á málhelti
þess.
Að umgangast barnið.
Þvi skynsamari sem foreldrarnir
eru og því meiri stjórn sem þeir
hafa á sér því auðveldar veitist barn-
inu að tala. Fyrir alla muni horfið
ekki á munninn á þvi á meðan það
stamar og sýnið ekki á yður nein
merki óþolinmæði eða kvíða. Biðjið
það ekki að tala hægar, hætta eða
endurtaka, það sem þér segið. Látið
sem þér veitið því enga athygli, að
það stami. Ef það á mjög örðugt með
að segja eitthvað orð og stamar mik-
ið á þvi, þá getið þér auðvitað hjálp-
að barninu með því að segja það
kæruleysislega. Skapið þannig and-
rúmsloft, að barnið finni ekki annatí
en allt sé eins og það eigi að vera.
Þér og faðirinn ættuð að athuga
í sameiningu, þegar barnið er fjar-
verandi, hvernig bezt er fyrir ykkur
að umgangast það í því skyni að ná
betra samstárfi við það og hjálpa
þvi út úr örðugleikum án þess að
það hafi þau áhrif, að barnið fyllist
þvermóðsku og taki fjandsamlega
afstöðu til ykkar. Hælið þvi þegar
tækifæri gefst. Reynið að venja það
við reglusemi. Látið það sofa á hverj-
um( degi þangað til það fer að ganga
í skóla.
Alúðlegt viðmót.
Verið álúðleg í viðmóti, eink-
um með þvi að brosa við því og
vera blíðar í málrómnum. Sýnið
áhuga á því, sem það vill segja yð-
ur, og látið það finna, að þér metið
viðleitni þess. Reynið að skapa því
tækifæri til þess að leika sér við
önnur börn á sama reki og sjáið um,
að það verði ekki þreytt eða æst að
óþörfu.
Reynið sjálf að vera stillt og
róleg og hafið ætíð vald yfir rödd
yðar. Hafið útvarpið aldrei í gangi
meðan barnið er vakandi nema þegar
falleg músik er í því. Lesið eitthvað
fyrir það dag hvern.
Væntið ekki skjótra framfara, e»
sjáið þér engan árangur eftir nokkr-
ar vikur, ættuð þér að leita til sér-
fræðings.
Tízkumynd.
Dragt úr mjúku silkiblönduðu ull-
arefni, svörtu að lit. Kraginn, barm-
arnir og vasarnir eru bryddaðir með
mjóum satinborða. Pilsið er slétt.
Hatturinn er úr svörtu fílti.
ÓKUNN EIGINKONA
Framhald af bls. 7.
það var ekki ég,“ sagði hún. „Janet skrif-
aði það. Hún sagði, að þú ættir með
réttu . . .“
,,Þú komst ekki í veg fyrir þetta?“
Ég vissi . . . það ekki fyrr en á eftir,“
skrökvaði hún.
„Það hefði verið hreinlegra, ef þú hefð-
ir skrifað það sjálf og sett nafnið þitt
undir,“ sagði hann hranalega.
Hún hló. „Martin,“ sagði hún. „Vertu
nú ekki kjánalegur? Skiptir það nokkru
máli, hver skrifaði það, ef það er satt?
Þetta er ekkert, sem Janet datt í hug.“
„Ekki það?“ sagði hann og hélt reiði
sinni í skef jum.
Hún hristi höfuðið. „Mér þykir þetta
leitt þín vegna, en þetta er sannleikur.
Þú skalt spyrja Harald, Jim Connors. Við
ókum fram hjá af tilviljun . . . Auðvitað
geta allir sagt þér, að hún var með hon-
um. Hún kom hingað með hann þetta
sama kvöld.“
„Hver var hann?“ Hann sá eftir að
hafa spurt hana, um leið og hann sleppti
síðasta orðinu. Hann hafði enga löngun
til að ræða þetta við hana.
„Ég veit það ekki. Hann kom frá Boston,
held ég. Hann var ungur og mjög lagleg-
ur . . .“ Hún snart handlegg hans. „Mér
þykir þetta leitt, ég vil ekki særa þig, en
þú hlýtur að sjá, að þetta eru mistök. Þú
varst einmana, og hún var yndisleg. Þú
hefur vafalaust sagt henni allt um mig,
er ekki svo ?“ Hún brosti, en hann kveink-
aði sér eins og undan höggi. „Mér þykir
þetta leitt, Martin! Ég særi þig, af því að
þú særðir mig. Þetta eru mistök hjá þér,
sérðu það ekki? Bara það að sjá hana
ganga niður götuna . . .“
Hann horfði á grannvaxinn líkama
hennar og ofurlítið hoknar herðar, fölt,
dálítið sjálfbyrgingslegt andlitið; og hann
sá fyrir sér gistihúsherbergin og leiðin-
legu íbúðirnar;, pakka niður og taka upp,
standa í biðröð úti í hellirigningu eða
steikjandi sólarhita. Af öllu þessu var
Ellen ósnortin, hún hafði komizt hjá þessu
öllu.
„Mér finnst hún hafa fallegt göngulag,“
sagði hann. „Við skulum fara inn.“
Ellen hló þvinguðum hlátri.
Þegar þau komu inn í íbúðina var klukk-
an orðin tvö, og Carol sagði; „Þú hefðir
að minnsta kostti átt að þurrka varalit-
inn af þér.“
Hann opnaði dyrnar og kveikti ljósið.
„Ég gerði það líka,“ svaraði hann.
Hún hló, gekk fram hjá honum inn í
stofuna, fékk sér vindling og kveikti í
honum.
„Ertu búinn að koma öllu í lag?“
„Já,“ sagði hann. „Það er allt í lagi.“
„Ágætt,“ sagði Carol. „Þá er bezt, að
ég hverfi af leiksviðinu.“
Allt í einu fannst honum hann skilja
hana svo vel, og hann langaði til að grípa
um axlir hennar og hrista hana, svo að
allt kæruleysið hrindi af henni. Kæruleys-
ið, sem alltaf gerði henni sjálfri mein.
„Hvað gerðu þau þér, Carol?“ spurði
hann þurrlega. „Voru þau andstyggileg
við þig?“
Hún sagði þurrlega: „Allir aðrir en
foreldrar þínir hafa verið viðbjóðslegir.“
Hún yppti öxlum.
„Jæja, ég ætla að pakka niður,“ sagði
hún.
„Janet Mc Greger skrifaði bréfið, með
Framhald á bls. 14. '