Vikan - 07.02.1952, Page 4

4
VIKAN, nr. 6, 1952
Enginn veit sína ævina fyrr en öli er.
ÞÝDD SMÁSAGA
KVÖLDBLÆRINN var mildur, klukk-
an var tíu. Lou Stevens, klædd vel
sniðnum, skraddarasaumuðum kjól, sat í
djúpum hægindastól og íhugaði vandlega
réttarskjöl, sem lágu í keltu hennar. Hún
var ung, grannvaxin kona, um þrítugt,
brún augun undir björtu, gáfulegu enni
voru skær; þykkur, hvítur hárlokkur var
í stuttu, svörtu hári hennar. Dagstofan
var stór, björt og þægileg, og glugga-
tjöldin bærðust í blænum, sem fyllti stof-
una ferskum svala.
Lou leit á Roger Turner, sem sat á
móti henni með kvöldblaðið fyrir framan
sig,’ vindil í munninum og vínglas á hlið-
arborði við sófann. Hann hallaði sér
makindalega aftur á bak í stólinn, og hann
'var sannarlega dæmigerð ímynd vellíð-
unar. Lou brosti ástúðlega til hans. Hún
naut þessara kyrrlátu kvölda, sem hún
átti með Roger. Hann var hávaxinn mað-
ur með þykkt, grátt hár og festulegan
munn, sem samt brosti oft blíðlega. Hann
var opinber ákærandi og hafði hjálpáð
Lou á ýmsan hátt, eftir að hún fluttist
til New York fyrir sex árum, þá ungur
óþekktur lögfræðingur. Hann var pipar-
sveinn, og Lou fannst, að hann mundi
helzt vilja vera það framvegis ...
Roger fann augnaráð hennar hvíla á
sér og leit upp frá blaðinu.
„Hef ég nokkurn tíma sagt þér, að auk
þess sem þú ert góður lögfræðingur, þá
býrðu til framúrskarandi góðan mat?“
spurði hann. „Þessi miðdegisverður þinn
var hreint og beint dásamlegur.“ Það
vottaði ofurlítið fyrir kímni í augnakrók-
unum, þegar hann bætti við: „Og það
verð ég að segja — þú kannt líka að búa
til fyrirtaks vínblöndu.“
„Þetta segir þú bara af því, að það er
satt!“ sagði Lou hlæjandi. „En svo að ég
snúi mér að alvöru lífsins, Roger, ég hef
áhyggjur út af þessu Arnold-máli á morg-
un. Eg hef svo fáar sannanir, en samt
sem áður er ég sannfærð um, að þessi
ungi maður er saklaus.“
„Vertu róleg, væna mín, þú vinnur
málið! Er það ekki alltaf svo ? Ef ég væri
þú, mundi ég hætta að hugsa um þetta.
Bíddu bara — þetta lagast. Sjáðu til!“
„En ég get ekki annað en hugsað um
þetta,“ sagði Lou. Hún tók aftur til við
skjölin, og Roger hélt áfram að lesa í
blaðinu. Ofurlitla stund sátu þau þannig
þögul, þá var hringt dyrabjöllunni mjög
harkalega.
„Já, það var ekki við öðru að búast,“
sagði Lou gremjulega. „Þama vorum við
óheppin. Og það er svo margt, sem ég ætl-
aði að gera. Mig langar mest til að opna
ekki.“ Hún hallaði sér betur aftur á bak
í stólinn og hleypti í brýnnar, meðan bjall-
an hringdi stöðugt. „Hinsvegar gæti þetta
verið símskeyti,“ sagði hún dálítið óróleg.
Hún stóð treglega á fætur og lagði skjöl-
in til hliðar: „Ég mundi ekki geta sofn-
að í nótt af umhugsuninni um, hver þetta
hefði verið. Ég verð víst að opna!“
Hún gekk fram í forstofuna og opnaði.
Steve Garrison, ungur lögfræðingur —
hávaxinn, brúnhærður — stóð á þröskuld-
inum og studdi fingri á hnappinn.
Það var skelfing í augum hans, og andlit
hans var náfölt.
„Hvað er að Steve?“ spurði Lou skelfd.
„Hvað hefur komið fyrir?“ Hún tók hönd
hans af bjöllunni. Fingur hans vor ískald-
ir. í gær hafði hún borðað hádegisverð
með honum, og þá var hann himinlifandi
yfir nýju stöðinni hjá lögfræðingunum
White & Hardesty og einnig yfir væntan-
legu brúðkaupi með Evelyn Grant, sem
var ung og fögur söngkóna.
„Hvað hefur komið fyrir?“ spurði Lou
aftur. Hún greip óþolinmóðlega í hand-
legg hans, skelfd yfir svipnum í gráum
augum hans. Tómleiki og óendanleg ör-
vænting spegluðust í þeim. „Það hefur
eitthvað komið fyrir Evelyn,“ hugsaði
Lou, „eitthvað hræðilegt!“
Þegar Steve að lokum fór að tala,
þekkti hún alls ekki rödd hans. — „Komdu
út með mér,“ bað hann. „Ég verð að tala
við þig, Lou. Ég verð brjálaður, ef ég get
ekki talað við einhvern. Það er um
Evelyn-------“
Lou opnaði munninn til að spyrja, en
Steve tók fram í fyrir henni, áður en hún
gat nokkuð sagt. „Nei, hún er hvorki
meidd eða dauð. Þetta er miklu verra, Lou.
Það er miklu, miklu verra!“ Rödd hans
var hás, og hann hallaði sér upp að dyra-
stafnum vonleysislegur á svip.
„Mér þykir það mjög leitt, Steve, en ég
get ekki farið núna,“ sagði Lou. „Viltu
ekki koma inn?“ Hún leit inn í dagstof-
una. Roger hafði vafalaust heyrt til þeirra,
því að hann stóð á fætur og kom til þeirra.
„Það er allt í lagi, Lou. Ég hefði þegar
átt að vera farinn.“ Hann gekk fram í
forstofuna og tók hattinn sinn. „Ég
skrepp í klúbbinn og spila bridge.“
„Roger,“ sagði Lou, „þetta er Steve
Garrison. Steve, þú hefur heyrt mig tala
um Roger Turner — opinbera ákærand-
ann. Þú átt eftir að eiga viðskipti við
hann hjá White & Hardesty.“
Þeir heilsuðust, og Steve hvíslaði hásri
röddu: „Ég bið afsökunar, Lou. Ég vissi
| VEIZTU -?
| 1. Þó að jörðin væri eingöngu úr stáli í
væri hún litið þyngri, en hún er nú, [
samt svífur hún í himingeyminum! i
Er hægt að ákveða nokkurn veginn, i
hvað hún er þung?
1 2. Eftir hvern er þessi visa:
Barnatrúin bilar mín,
burt er flúin kæti!
f feginn snúa vatni í vín 1
i vildi ég nú éf gæti. É
= 3. Hvað þýðir orðið „aðbristi"?
i 4. Hvenær lifði Offenbach, höfundur i
óperúnnar „Ævintýri Hoffmanns?
i 5. Hver er Marcus Lauesen ?
i 6. Hvaða andartegund / er stærst hér- i
i lendis ? I
: 7. Hvað þýðir: Te deum laudamus?
i 8. Hverjar voru helztu heimspekikenn- i
i ingar Sókratess? f
| 9. Hvað er Tindastóll hár?
f 10. Hverjir flugu fyrst umhverfis jörðina, f
hve lengi voru þeir og hvað voru i
áfangarnir margir ?
Sjá svör á bls. 14. f
Mannlýsing úr íslenzku fornriti:
því að..........var mestur höfðingi í
Vestfirðingafjórðungi. Hann var svo mik-
ill þegnskaparmaður, að hann gaf hverj-
um frjálsum manni mat, svo lengi sem
þiggja vildi. Hafði.........rausn mikla
af búnaði sínum. Hann var góðgjarn
maður og forvitri.
Hvaða maður er þetta og hvar stendur
lýsingin? Svar á bls. 14.
ekki, að gestur væri hjá þér. Ég skal
fara.“
En Roger var þegar kominn hálfa leið
út og bauð vingjarnlega góða nótt.
„Það er allt í lagi, Steve,“ sagði Lou
blíðlega. „Komdu inn.“
„Nei,“ stundi hann. „Ég verð að fara.
Alveg sama hvert, Lou. Bara eitthvað.“
Hún sá, að taugar hans voru þandar til
hins ýtrasta, og hún skildi of vel mann-
legar tilfinningar til að segja meira. Hún
tók töskuna af borðinu í forstofunni, fór
út og læsti dyrunum. Síðan tók hún und-
ir handlegg Stephen og leiddi hann eins
og barn eftir malbornum garðstígnum út
á götuna.
Þau gengu hverja götuna á fætur ann-
arri. Það leið nokkur stund, áður en Steve
tók að segja frá. En þegar hann var byrj-
aður, streymdu orðin viðstöðulaust af
vörum hans: — „Ég var hjá Natalie í
kvöld. Þú veizt, hvernig samkvæmin henn-
ar eru. Þau eru hávaðasöm og mjög
skemmtileg. Evelyn kom snöggvast, áður
en hún átti að syngja í seinna skiptið. Ég
þurfti að hitta mann mjög seint, svo að
ég bað Taylor Bradley að sækja Evelyn..
Þú hefur hitt Taylor, er ekki svo? Hann
er bezti vinur minn — —“ Steve hætti
snögglega og nam staðar við ljósastaur.
Hann leit á Lou, þjáningin speglað-
ist í augum hans, og munnur hans herpt-
ist beizkjulega saman: — „Við stóðum
þrjú saman úti á svölunum, Lou. Við
hlógum og spjölluðum, og ég fór inn til
að sækja okkur vínglös. Ég var ekki lengi
burtu. Þegar ég kom aftur voru þau í
faðmlögum og kysstust. Hún kyssti hann
. . .“ Rödd Steve brast, og hann gat ekki
varizt því, að ofurlítið kjökur brytist
fram milli samanbitinna varanna. „Hún
kyssti hann, eins og hún hefur aldrei kysst
mig, Lou. Hún sneri sér við, þegar hún
heyrði mig koma. Augu hennar ljómuðu,
og um hálfopnar varir hennar lék blíð-
legt bros. Hún reyndi að útskýra þetta,
en ég vildi ekki hlusta á hana. Mig lang-
aði til að drepa hana! Og mig langaði til
að drepa Taylor líka. Einhvern veginn
komst ég burt þaðan og til þín! Ég veit
ekki hvernig. Ég hlýt að hafa gengið al-
veg ósjálfrátt.“
Steve þagði og starði beint fram undan
sér. Þau héldu glltaf áfram. Hann hélt
alltaf fast um hendi hennar svo fast, að
hana kenndi til. Loks sagði hún: —
„Heyrðu nú, Steve, ég er nú ekki á góð-
um gönguskóm — getum við ekki hægt
ofurlítið á okkur? Ég er hræðilega þreytt
í fótunum!" Hún haltraði að bekk, sem
stóð við vegginn á Central Park, og þau
-settust.
Steve tók vindlinga upp úr vasanum,
þegar eldspýtan lýsti, gat hún séð andlit
hans. Hann hafði náð nokkru jafnvægi og
brosti nú ofurlítið glettnislega eins og
hans var vandi: „Kærar bakkir, Lou, fyr-
ir að þú komst með mér. Mér líður bet-
ur núna, það va.r hressandi að ganga."
Lou reykti ofurlítið, síðan sagði hún:
Pramhald á bls. 7.