Vikan - 07.02.1952, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 6, 1952
5
Æ weiBum
SAKAMÁLASAGA
Framhaldssaga:
efiir MIGNON G. EBERHART
6
„Fyrst stóð ég hreyfingarlaus. Ég hélt . . .
mér kom auðvitað ekki til hugar, að það væri
svona alvarlegt . . .“ Tungan var þurr í munni
hennar. „Ég hélt, að einhver hefði verið að
hreinsa byssu og skotið hefði hlaupið af í ógáti.
Ég . . . en svo heyrði ég óp, og ég opnaði dyrn-
ar og hljóp inn. Hún var í stofunni garðsmegin,
og hún . . .“
Enda þótt hún hafði oftsinnis orðið að endur-
taka þessi orð í réttarsalnum með eftirvænting-
arfulla þögn umhverfis og rispið í pennum blaða-
mannanna, þá varð hún að þvinga orðin fram
á varir sínar: „Ernestína stóð þarna. Hún hélt
höndum um hrygg sér, svo lyfti hún upp annarri,
leit á hana og sagði: ,,Ég hef fengið skot í
hrygginn." Ég hljóp til hennar."
Wilkins stóð á fætur. Hinn myrki, háðski
svipur hans var horfinn. Hann var alvarlegur
og óttasleginn, eins og hann hefði staðið við
hlið Sue í stofunni, þessu fallega herbergi, þar
sem blöstu hvarvetna við fagurlitir stólar og
sóffar, og dyr út í garðinn, þar sem þokan hjúfr-
aði sér að trjánum. Og Ernestína í gulum kjól,
með Duval-gimsteinana á fingrunum. ,,Ég hef
fengið skot í bakið,“ sagði hún, og í rödd hennar
tvinnaðist undrun og æði. Það var enginn ótti
í rödd hennar — bara reiði. Hún hugsaði ekkert
um dauðann. Henni hafði ekki ennþá komið það
í hug.
„Hvað gerðuð þér svo?“ spurði Wilkins eftir
stutta þögn.
„Ég reyndi að hjálpa henni. Ég vissi alls ekki,
hvað ég ætti að; gera. Ég reyndi að hjálpa henni
til að setjast í stól. En hún vildi helzt vera kyrr.
Hún tók aftur. báðum höndum um bak sér og
bað mig að sækja einhverja hjálp. Ég hljóp að
bjöllunni. Hún sagði, að þjónustufólkið væri úti.
Þá kom mér Jed í hug og ég hljóp út til að kalla
í hann og hestamanninn."
„Sam Bronson," skaut Henley að.
„Hann heyrði skotið líka. Hann kom hlaupandi
frá hesthúsinu. Ég hrópaði til hans, hvað skeð
hafði, og Jed sá mig og Sam Bronson. Hann
grunaði, að eitthvað hefði komið fyrir og hljóp
stíginn heim að húsinu. Ég sagði honum, hvað
skeð hafði, og hann þaut inn í stofu. Hestamað-
urinn vár kominn þangað, og Ernestína sagði,
að við skyldum sækja lækni.
„Dr. Luddington," skaut Henley að.
,,Og ég hringdi til hans. Hann var heima, og
sagðist ætla að koma strax.“
Það var þögn. Það var eins og þau öll þrjú
væru á allt öðrum stað en í stofu Karólínu ■—
þau væru í stofunni heima hjá Jed Baily, stof-
unni, sem sneri út að garðinum — Ernestína
stæði þar í siðum kjólnum, augun innfallin, blóð
á hendi hennar.
„En skammbyssan!" sagði Wilkins allt í einu.
,,Já!“ Sue varð daprari en fyrr. Fingur hennar
struku án afláts fellingu i pilsi hennar. „Skamm-
byssan lá úti við dyrnar — á gólfinu. Ég tók
hana upp.“
„Hvers vegna?"
Hvers vegna? Allir höfðu þeir spurt hana
þess sama. Og sjálf kunni hún ekkert svar.
Skammbyssan lá þarna og skar í augun á rauðu
flísgólfinu. Hún þoldi ekki að horfa á hana. Jed
og hestamaðurinn voru að reyna að leggja Erne-
stínu út af, og andlit Ernestínu var stjarfað af
ótta. JÍún þagði og hreyfði ekki hendurnar. Sue
g;ekk út að dyrunum. Hún tók upp skammbyss-
una og lagði hana á borðið innan um skraut-
körfur og blóm. „Ég veit ekki hvers vegna,"
sagði hún.
Wilkins leit á hana, og síðan til Henleys. Þeir
horfðust lengi í augu.
„En heyrið þér mig . . .“ byrjaði Wilkins, en
Henley greip óðar fram í fyrir honum: „Auð-
vitað spurðum við hann að því. Haldið þér
áfram, ungfrú Poore. Könnuðust þér við
skammbyssuna ?“
„Nei, en ég bjóst við, að einhver í húsinu ætti
hana. Ennþá hélt ég, að þetta væri slysaskot.
Að minnsta kosti . . . hei ég trúði þvi ekki, ég
hélt það. Ernestína sagði, að hún hefði fengið
skot í hrygginn, en ég gat ekki . . .“ hún leitaði
að orðum og sagði að lokum: „Ég gat ekki
skilið það. Þetta bar svo fljótt að, og það var
svo hræðilegt ..."
„Vissuð þér, að Baily átti skammbyssuna ?"
„Nei, ég hafði ekki hugmynd um það, ég hef
ekkert vit á byssum.“
„Einn er þó til, sem hefur vit á byssum," sagði
Wilkins stuttlega.
Já, hann sjálfur var sérfræðingur. Hann
hafði lýst byssunni og fært sönnur á, að Erne-
stina gat ekki skotið sig sjálf með henni . .
Hann hafði einnig skýrt, hverra fingraför voru
á skeftinu. „En þér reynduð ekkert til að núa
burt fingraförin," sagði hann.
„Nei, hvernig átti mér að koma slíkt í hug?“
„Ah, svo saklaus getið þér ekki verið, ung-
frú Poore. Hvaða auli, sem er, veit eitthvað um
fingraför . . .“
„Nú talið þér ungfrú Poore í hag,“ sagði Hen-
ley, eins og Sue væri alls ekki hjá þeim.
„Þér hljótið að viðurkenna, að hún hefði núið
burt fingraförin, ef allt hefði verið með felldu,“
sagði Wilkins.
„Þér eigið við, að henni hefði átt að korna það í
hug?“ sagði Henley og strauk um nef sér.
„Ég rannsakaði sjálfur fingraförin, Henley,"
sagði Wilkins þóttalegur. „Ég fann fingraför
Bailys, frú Bailys og systur hennar, ungfrú Kam-
illu Dumals. Auk þess óljós fingraför ýmissa
annarra, sem þér getið komizt að, hverjir eru,
ef þér viljið.“
„Ég fer ekki að taka fingraför af öllum hér-
aðsbúum," sagði Henley þrjóskulega.
„Og svo voru þar fingraför þessarar ungu
stúlku," hélt Wilkins áfram. „Að vísu er ekkert
óeðlilegt að finna þarna fingraför annarra íbúa
hússins. Þess vegna hefur ungfrúin séð sér strax
hag að fingraförunum til að nota þau síðar til
staðfestingar frásögn sinni. Þetta atriði verður
að athuga vel. En nú skulum við halda áfram.
Ég verð að ná lestinni."
Hinar þunnu varir Henleys herptust saman.
„Hvenær kom læknirinn?" spurði hann.
„Fáeinum mínútum síðar. — Jed sótti hand-
klæði, og ég sótti ís fram í skáp, og þegar við
vorum búin að þessu, kom læknirinn. Ég hljóp
út til að segja honum, hvar hún væri. Svo geng-
um við inn, og þá . . . þá . . .“
„Þá sagði Ernestina . . .“
„Hún sagði, að . . . Jed hefði skotið sig.“
„Bíðið þér augnablik!" Wilkins krosslagði
hendur og horfði íhugandi fram fyrir sig. Svo
sagði hann: „Ég geri ráð fyrir, að ekki hafa
sést neinir aðrir þarna í stofunni — sögðuð þér
ekki áðan, að dyrnar út i garðinn hefðu verið
opnar. Ætli einhver hafi sést á ferli út í garð-
inum eða stígunum eða bara einhvers staðar
þarna í grennd?“
„Það eru jarðsvalir fyrir utan og síðan nokk-
ur þrep niður í garðinn," skaut Henley inn í.
„Garðurinn er lítill, hár múr umhverfis hann
á þrjár hliðar. Auðvitað er lítill vandi að klifra
yfir hann, en . . . svo er líka hlið bak við hús-
ið — út að hestastöðlinum, og umhverfis stöðul-
inn er hátt gerði. Það er þvi allt annað en auð-
velt að komast inn í garðinn. Annaðhvort verður
að klifra yfir gerðið eða múrinn."
„En var nokkuð sem benti til, að einhver hefði
verið þarna, ungfrú Poore?" spurði Wilkins.
Hún vissi, hvað var eina svarið við þessari
spurningu.
„Ég gáði ekkert að því. Ernestína . . . mér
datt alls ekki í hug að gá að því. En það hefði
einnig orðið of seint. Og svo var læknirinn kom-
inn, og Ernestína sagði, að . . . að . . .“ Rödd-
in brást henni.
Allt í einu sagði Henley: „Viljið þér ekki
þiggja glas af portvíninu, sem frænka yðar kom
með ?“
Portvín Villa frænda var í vínkönnu rétt hjá
Henley. „Nei, þakka! Hún . . . læknirinn fór að
búa um sárið, eða réttara sagt: hann skoðaði
það, mér varð það ekki ljóst fyrr en síðar. Kúl-
an var enn i sárinu, sagði hann. Og Ernestina
„Var það þá, að Ernestína ákærði eiginmann
sinn?“ spurði Wilkins.
Jed het'ði aldrei verið handtekinn, ef Ernestína
hefði ekki ákært hann. „Ernestina sagði, að
Baily hefði skotið á hana,“ sagði Sue. „Hún
sagði, að þau hefðu átt i deilu út af . . .“ hún
fann blóðið stíða sér til höfuðs „. . . mér.“
Henley lögregluforingi horfði niður á stígvél
sín og sneri til fótunum, eins og hann væri að
dást að ■ gljáa þeirra.
„Já, hestamaðurinn heyrði það,“ sagði hann.
„Baily og læknirinn. Frásögn þeirra ber næst-
um alveg saman. Sú myrta sagði: „Ó, herra
Luddington, hann skaut mig, Jed skaut mig.
Hann er ástfanginn af Sue — hann vill losna
við mig. Við skömmuðumst. Hann skaut mig.“
Þetta er nokkurn veginn það, sem hún sagði,
er það ekki rétt, ungfrú Poore?"
„Jú,“ sagði Sue.
,,En engu að síður sáuð þér hann sitja úti í
bíl, um leið og skotið reið af?“
„Já.“
Og Wilkins lögregluforingi spurði ismeygilegri
röddu:
„En sá hann yður?“
6. KAFLI.
Nú var hún komin út á hálan ís. Ef til vill
höfðu þeir spurt hana að þessu áður, en ef svo
var, þá hafði hún gleymt því. Ekkert var lík-
legra en þeir hefðu gert það, því að þetta var
eðlileg spurning, og i hæsta máta skarpleg. Og
nú reið á að láta ekki bugast. Hún hafði sannað
fjarveru Jeds. En mundi hann nú eins geta sann-
að fjarveru hennar? Hafði hann horft heim að
húsinu, meðan hún stóð þar og séð hana? Og
mundu þeir trúa orðum hans, þó að hann segð-
ist hafa séð hana?“
„Getið þér svarað því, ungfrú Poore?“ spurði
Henley. „Sá" Baily yður, úr því að þér segist
hafa séð hann?“
„Ég veit það ekki.“
„Svo er önnur spurning, sem ég vildi gjarnan
an leggja fyrir yður,“ sagði Wilkins. „Hugsið þér
yður að giftast Baily?"