Vikan - 07.02.1952, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 6, 1952
Sue neri saman höndum: ,,Ég, nei . . . það hef
ég aldrei hugsað mér.“
„Svo?!“ sagði Wilkins. „En um það atriði fjall-
aði þó samtal ykkar í þessum kabana, var ekki
svo?“
„Ég hef þegar sagt yður, um hvað við töluð-
um. Ég sagði honum, að ég ætlaði mér að fara
í burtu . . .“
„Nú, jæja þá, þér vilduð fara i burtu. Þér
ætluðust auðvitað ekki til, að hann kæmi með
yður? Og ekki bjuggust þér heldur við, að hann
mundi taka sér neitt fyrir hendur, þó að þér
ógnuðúð honum með . . .“
Sue reis á fætur.
„Nei, nei, nei,“ sagði hún. „Ég hef sagt yður
sannleikann, og einungis af því, að þér komið
hingað I umboði laganna. Og þetta er sannleik-
urinn!“ Hendur hennar skulfu og rómur hennar
skalf líka. Kinnar hennar voru blóðrauðar.
Henley reis lika á fætur.
„Svona, svona, ungfrú Poore,“ sagði hann. „Við
erum aðeins að gegna skyldu okkar — við hljót-
um að leggja fyrir yður spurningar."
Wilkins sat kyrr: „Og virðist yður þá líka
fráleitt, að þér skylduð taka málið í yðar hendur,
þegar hann þóttist vanbúinn að gera það? Eða
skammbyssuna, ætti ég að segja öllu frekar . . .“
Hún sneri sér frá honum og gekk út að dyr-
unum.
Henley hljóp á eftir henni. „Hvert ætlið þér
að fara?“ spurði hann, rauður i framan. „Þér
getið ekki . . .“
„Ég ætla að hringja til lögfræðingsins míns.“
Henni tókst að hafa hemil á röddinni. Reiðin
kom henni til hjálpar.
Wilkins renndi hendi gegnum þunnt hárið, dró
andann djúpt og tókst að halda stjórn á skaps-
munum sínum. Hann reis á fætur eins og hann
vitdi heilsa að hermannasið, þaninn brjóstkass-
inn virtist standa út í loftið: „Ungfrú Poore, ef
þér neitið að halda áfram frásögn yðar, þá neyð-
ist ég til að fara með yður til Bedford og yfir-
gefa yður þar.“
Ógnunin hafði sterk áhrif á Sue. Hún sá í
huganum andlit Karóiínu; þegar frænka hennar,
Sue Poore, yrði handtekin af lögreglunni.
„Ég hef ekkert meira að segja,“ sagði hún.
„Við hestamaðurinn bárum Ernestínu upp á loft.
Ég bjó um rúmið og náði í það, sem lækninum
vantaði: ís, handklæði og stærri peru í nátt-
lampann. Það var af því að hann ætlaði sér að
íeita kúlunnar, þegar hún róaðist. Svo gengum
við út úr herberginu og biðum fyrir utan dyrn-
ar, dr. Luddington, Jed, hestamaðurinn og ég.
Dr. Luddington sagði, að eitthvert okkar yrði
að hjálpa sér við að gefa henni eter, en svo . . .
andaðist hún . . . meðan við biðum.“
í huga sínum sá hún breiðan ganginn, dyrnar
að herbergi Ernstinu lokaðar! Hún sá Jed, sem
reykti eina sígarettu að annarri lokinni, hesta-
manninn í grófum reiðbuxum og peysu — lág-
vaxinn, grannan mann með lítil, árvökur, myrk
augu. Hann reykti líka án afláts, Svo kom dr.
Luddihgton út og lokaði dyrunum á eftir sér, og
af fasi hans, þegar hann lokaði dyrunum, mátti
lesa sorgartíðindin.
„Var ekkert minnzt á að aka henni í sjúkra-
hús?“ spurði Wilkins allt í einu.
„Nei, ég held dr. Luddington hafi séð strax.
að hverju dró. Ég held hann hafi verið hi’æddur
við að flytja hana. Við hin grunuðum ekki hætt-
una. Ernestina ekki heldur. Það sagði hann. Hann
sagði, að þess vegna hefði hún ákært Jed fyrir
að hafa skotið á sig: henni var alls ekki ljóst,
hve skammt hún.átti eftir. Dr. Luddington sagði
henni það ekki, hann vonaði fram á síðustu stundu
að geta bjargað henni."
Wilkins lögregluforingi sagði: „En hvei's vegna
skyldi hún ákæra Baily, ef . . .“
„Til þess að hefna sín,“ sagði Henley. „Að
minnsta kosti komst rétturinn að þeirri niður-
stöðu.“
„Þá hlýtur hún að hafa hatað hann.“
Henley leit niöur á gljáuð stígvél sín.
„Ernestína Baily var eldri en maður hennar,
ef til vill hefur hún verið afbrýðisöm, en líka
má vera, að hún hafi verið . . . orsakirnar geta
verið svo margar. Það er að minnsta kosti álit
læknisins. Hann sagði, að hún hefði ekki vitað,
hve hætt hún var komin, og að á því augna-
bliki hefði hún tæplega getað talað eða hugsað
af skynsemd. Hann sagði, að hún hefði vei’ið mjög
nasbráð. Það er greinilegt, að hún hafði ekki
hugmynd um, að Baily var ástfanginn af ung-
frú Poore. Hann sagðist álíta, að hún hefði ein-
ungis sagt þetta af illgirni og hefði efalaust tekið
orð sín aftur, ef hún hefði lifað.“
„Álit dr. Luddingtonar ? Hvaða máli skiptir
það?“ sagði Wilkins fyrirlitlega.
„Álit dr. Luddingtonar skiptir miklu máli,"
sagði Henley ákveðinn.
Og það sýndi líka úrskurður kviðdómendanna.
Wilkins hlaut að beygja sig fyrir þeii’ra stað-
reynd. Hann sagði fyrtinn við Sue:
„Og hvað gerðist svo?“
„Við — það er að segja dr. Luddington kall-
aði á lögregluna. Benjamín sýslumaður kom.
En fyrst komu þó tveir lögregluþjónar á hest-
um.“ Hún mundi þetta allt svo greinilega: það
var eins og hún sæi það núna í kvikmynd. Jed
sat samanfallinn í djúpum stólnum og þrástarði
á gólfið. Hestamaðurinn Sam hafði allan tim-
ann haldið sér burt frá þeim — smá augu hans
voi’u skörp pg hrein. Andlit dr. Luddingtonar
var grátt og áhyggjufullt.
„Og hvað er að segja af systur hinnar myrtu?
Ungfrú Duval? Senduð þér til hennar og létuð
skila því, að systir hennar hefði verið skotin til
bana?“
Sue skalf frá hvirfli til ilja.
„Nei, ekki strax,“ sagði hún. „Ég á við . . .
að okkur var alls ekki ljóst hún mundi deyja.
Dr. Luddington sagði einungis, að við skyldum
hafa hljótt.“
„En sjáið þér til: hún var þó einkasystir kon-
unnar. Það ætti þó að hafa . . .“
Það nísti Sue, að Willcins talaði um Ernestinu
sem „konuna“. „Okkur var ekki ljóst, að frú
Baily mundi deyja. Við sendum þessvegna ekki
til systur hennar. Hún kom ekki fyrr en síðar."
Enn gat hún greint raddir Fitz og Kamillu,
þegar þau komu. En það var ekki fyrr en miklu
seinna, þegar Ernestína hafði geispað golunni
og lögreglan farin að hefja sitt verk. Hún hafði
aðeins séð Fitz bregða fyrir þetta kvöld.
„Mér er ómögulegt að skilja, hvei’svegna þér
handtókuð eiginmann. hennar,“ sagði Wilkins
lögregluforingi allt í einu.
„Nei, heyrið mig nú, Wilkins. Hún ákærði
hann. Hestamaðurinn heyrði það. Þau heyrðu
það öllsömul."
,fÞið hefðuð aldrei fengið neitt um þetta að
heyra ef fjósamaðurinn hefði ekki verið nær-
ann í landskeppninni.
Pabbinn: Kastaðu honum til mín og horfðu svo á —
talctu bara vel eftir . . .
Lilli: Meiddirðu þig, pabbi?
Pabbinn: Nú, hvað heldurðu, drengur.
Mamman: Farðu nú og horfðu á sjónvarpið meðan
bý til matinn.
Lilli: Já, það eru núna fréttir frá landskeppninni.
ég Lílli: Æ —- pabbi, mig langaði til að sjá þá
skalla.
Pabbinn: Ég vil ekki heyra talað um fótbolta,
meðan ég hef þessar kvalir í höfðinu.