Vikan - 07.02.1952, Qupperneq 7

VIKAN, nr. 6, 1952
7
Enginn veit sína ævina fyrr en öll er.
Framhald af bls. 4.
„Þetta lagast allt, Steve. En fyrst verður
þú að herða þig upp. Reyndu að vera ró-
legur.“
Hann hlýddi og sat grafkyrr. Vindling-
urinn glóði í myrkrinu: ,,Þú veizt, að
Taylor Bradley átti að vera svaramaður
minn, er ekki svo, Lou?“
„Jú, þú sagðir mér það í gær.“
Enn á ný sátu þau þögul, og síðan sagði
Stephen: „Fólk segir mér, að unnustinn
þinn hafi yfirgefið þig svo að segja fyrir
framan altarið. Hvað gerðir þú þá?“
„Ég vann, og þetta jafnaði sig allt
saman.“
„Hvað tók það langan tíma? Að gleyma
á ég við.“
„Ég man það ekki vel.“
En hún mundi það vel. Hún mundi það
mjög greinilega! Þó að örið væri sex ára
gamalt, olli það sífellt sársauka. Og
minningarnar vildu ekki sökkva í djúp
gleymskunnar. Á vorin þegar blómin
springa út, og á veturna þegar fyrsti
snjórinn féll mjúkur og hvítur um mið-
nætti. Þá sótti á hana umhugsunin um
Michael. Hún gat ekki annað . . .
Steve flutti sig eirðarleysislega til á
bekknum. Hann tók aftur að tala — nú
rólega en hörkulega. — „Við Taylor
Bradley vorum saman í skóla. Við vorum
saman í stríðinu. Við komum heim aftur
og lásum saman undir lögfræðipróf. Hann
var ríkari en ég, en það skipti aldrei neinu
máli. Ég varð ástfanginn af Eve strax
í fyrsta skipti, sem ég heyrði hana syngja.
Það er hálft ár síðan. Þú hefur hitt hana,
Lou! Þú veizt, hvað hún er yndisleg. Ég
verð að reyna að komast að einhvérri
niðurstöðu.“ Hann kastaði frá sér vindl-
ingnum, reis á fætur og teygði sig eftir
hendi Lou: „Komdu, við skulum fá okk-
ur glas. Ég þarf þess með.“
Lou vissi, hvað Steve þjáðist; en hún
hikaði, og hann bætti við fullur örvænt-
ingar: „Eg get ekki verið einn, Lou! Ég
get ekki afborið þessa nótt einn.“
„Að^drekka er ekki lausnin, Steve!“
„Vertu nú ekki svo barnaleg að fara að
prédika. Þú ættir framar öllum að vita,
hvernig manni líður.“
Hann fór með honum. Hann tók ber-
sýnilega ekki eftir því, að hún drakk að-
eins vatn eftir fyrsta glasið. Hann drakk
eitt glasið eftir annað. Einu sinni spurði
hann: „Er það til siðs að hringja til vina
sinna og segja þeim, að brúðkaupið hafi
farizt fyrir?“
„Fyrst skaltu tala við Evelin. Ef til vill
hefur hún aðeins fengið sér ofurlítið neð-
an í því —“
Augnaráð hans stöðvaði hana. Það var
kuldalegt og hvasst:
„Þú veizt það ef til vill ekki, en Evelyn
snertir aldrei áfengi. Það er vegna raddar-
innar, þú skilur. Mér fannst það líka dá-
samlegt — hún var hrein eins og snjórinn,
hún Evelyn mín!“ Það fór titringur um
hann, Qg hann fól andlitið í höndum sér.
„Skrifaðu bréf eða hringdu," sagði Lou.
„Síminn er auðveldasta leiðin. Ég man, að
ég notaði hann.“
„Ég elskaði rödd hennar, Lou. Ég elsk-
aði glansandi hár hennar —“
„Heldur þú ekki, að það sé ráðlegast að
halda nú heim, Steve? Þér líður betur
þegar þú hefur hvílt þig í nótt.“
Hann pantaði eitt glas enn. „Segðu mér
hvernig þér leið. Tókstu þetta mjög nærri
þér? Éf til vill læri ég af því.“
Lou hafði fallið það þungt. Hún gat
enn fundið til sársaukans, þetta var eins
og gamalt sár, sem illa greri. Hún leit af
Steve. Hún horfði á veitingaþjóninn, sem
fægði glös í hinum enda veitingastofunn-
ar. Hún virti andlit hans fyrir ser — nann
var nauðrakaður og áhyggjufullur á svip-
inn. Var hann ekki ofurlítið likur
Michael? Nei, hann var það ekki. En
svona var það, hún leitaði alltaf að ein-
hverjum, sem líktist honum — í kirkj-
um, i réttarsölum, á hverri einustu götu
leituðu augu hennar að því sama. Eyru
hennar hlustuðu eftir þýðum hljóm radd-
ar hans.
„Fyrirgefðu mér,“ sagði Steve. „Þú vilt
sennilega helzt ekki tala um þetta —“
„Því ekki það? Ef þú heldur, að það
geti hjálpað þér, þá skal ég segja þér
það. Fornafn hans var Michael. Hann var
ekki hávaxinn, alls ekki laglegur — í
venjulegum skilningi — en munnur hans
var vel lagaður, og augu hans voru fal-
leg. Hann var listamaður — ekki framúr-
skarandi. Hann varð ástfanginn af fyrir-
mynd sinni. Það var síðasta námsárið
mitt í háskólanum. Við ætluðum að gift-
ast í júní. Michael kvæntist í maí.“
„Hefur þú aldrei séð hann síðan?“ spurði
Steve.
„Nei, samsumars fór ég til New York,“
sagði Lou.
Steve lauk úr glasinu. Augu hans voru
nú blóðhlaupin og þreytuleg. Svipur-
inn á andliti hans var bitur, en
hann sagði einlæglega: „Michael hlýtur
að hafa verið flón. Mér finnst þú svo dá-
samleg. Augun þín eru svo djúp og falleg,
og hárið er svo mjúkt. Þessi hvíti lokk-
ur er svo skemmtilegur. Og svo ertu þar
að auka framúrskarandi lögfræðingur.“
Lou lét sig renna niður af stólnum.
„Klukkan er nú tvö, Steve, og ég vil fara
heim. Þú munt brátt komast að raun um,
að enginn verður óbarinn biskup.“
„Já. Klukkan er orðin margt, Lou. Nú
ek ég þér heim.“ Hann borgaði reikning-
inn, rann niður af stólnum og datt á
igólfið.
J Veitingaþjónninn hjálpaði henni að
íjkoma honum inn í leigubíl. Lou fór með
hann heim — heim til sín. Hún þekkti
móður hans! Frú Garrison mundi hafa
orðið skelfd. Bílstjórinn bar hann upp í
íbúðina og lagði hann á sófann. Lou lag-
aði svart kaffi og reyndi að vekja hann.
Þegar hún sá, að það var vonlaust, breiddi
hún teppi ofan á hann, stóð dálitla stund
og horfði á hann. Þykkt, brúnt hár hans
var úfið, og andlit hans var barnalegt og
sakleysislegt í svefninum. Hann virtist
vera yngri en 28 ára. Hún slökkti ljósið
fór inn í svefnherbergið og lokaði dyr-
unum.
Hún athugaði andlit sitt í speglinum,
það var þreytulegt og fölt. Hún flýtti sér
að hátta.
Alla nóttina bylti hún sér svefnlaus í
rúminu. Svartur blær aprílnæturinnar blés
inn um gluggann, og minningarnar sóttu
að henni. Hún minntist apríldaganna, þeg-
ar Mikael var ennþá hjá henni og elskaði
hana ennþá og þarfnaðist hennar; hún lá
og starði út í myrkrið, og hjarta hennar
var undarlega kalt og tómt. Grá dagskím-
an lýsti upp herbergið, áður en hún hafði
sofnað blund.
Vekjaraklukkan hringdi klukkan níu.
Lou fékk sér steypibað og klæddi sig, áð-
ur en hún opnaði dyrnar að dagstofunni.
Steve sat í sófanum með bolla af svörtu
kaffi í hendinni. Bros hans var glettnis-
legt að vanda, en að öðru leyti var hann
hræðilegur útlits. „Ég hitaði kaffið,
Lou. Ég hegðaði mér alveg eins og flón
í gærkvöldi.“ Hann setti frá sér kaffiboll-
ann og hélt um höfuðið. „O, þvílikir timb-
urmenn! Geturðu gefið mér asprín?“
Hun gaf honum asprín og lagaði nýtt
kaffi.
,, Viltu ekki fá þér morgunmat með
mer?“ spuði hún.
Steve nristi höfuðið og bjóst til að fara.
I dyrunum stoppaði hann: „Hvernig er
þao með nágranna þína, Lou? Á ég held-
ur að bíða og fara seinna?“
Hún hló. „Nágrannar mínir eru vanir
því, að karlmenn yfirgefi íbúð mina á
þessum tíma sólarhringsins. Hugsaðu ekki
um það. Farðu heirn og hvíldu þig, áður
en þú ferð í vinnuna.“
Það vottaði fyrir brosi í augum hans:
„Kærar þakkir,“ sagði hann. „Kærar
þakkir fyrir allt.“
Sama kvöldið borðaði Lou með Roger.
Hann hlustaði fullur samúðar, á meðan
Lou sagði honum, hvað hafði komið fyr-
ir kvöldið áður. Þau voru bæði þreytt eft-
ir erilsaman dag, og Roger sagði hlæjandi
við Lou: „Þetta góðverk hefur sannarlega
tekið á þig,“ sagði hann. „Þú ert alveg
örmagna! Nú ek ég þér heim, og þú ferð
beint í rúmið.“ Hann borgaði reikninginn,
stóð á fætur og fór í frakkann; „Ég er
að hugsa um að gera það sama,“ bætti
hann við. — „Ég spilaði bridge til klukk-
an þrjú og tapaði þar að auki.“
Þau óku þögul eftir götunum, sem voru
blautar af mildri vorrigningu. Roger rétti
fram hendina og dró höfuð Lou niður á
öxl sér. „Roger getur alltaf látið mér líða
svo vel,“ hugsaði hún.
Þau buðu hvort öðru góða nótt, og þeg-
ar hún kom inn í íbúð sína, fann hún þar
rósir og bréfspjald frá Steve. Hún lagði
skjalatöskuna frá sér, og klukkan níu var
hún háttuð. Henni fannst hún verðskulda
þetta, því að hann hafði unnið Arnold-
málið. Hún var orðin mjög syfjuð, þegar
síminn hringdi.
„Má ég koma til þín?“ spurði Steve.
„Alls ekki!“ sagði Lou. „Ég er í rúm-
inu og ligg hér svo mikindalega og les
góða bók. Og þar að auki er ég dauðþreytt
síðan í gær.“
„Ég talaði við Evelyn í dag. Ég hringdi
til hennar.“
„Já, það var rétt.“
„Hún ætlar að giftast Taylor. Þau fara
í brúðkaupsferð til Evrópu í næstu viku.
Er það ekki skemmtilegt? Hún sagði, að
hún hefði ætlað að segja mér þetta í gær-
kvöld, en þá var ég farinn. Eg hef ekki
séð Taylor. Við forðumst hvorn annan.“
„Já, auðvitað! Hvernig er það með vín-
ið í kvöld?“
„Það er eins og það á að vera! Eigum
við ekki að halda hátíð. Ég kem með
flösku og kjötbita, sem þú steikir . . .
„Nei, Steve. Góða nótt. Kærar þakkir
fyrir blómin.“
„Góða nótt, Lou. Við sjáumst bráðlega.“
Lou gleymdi alveg Steve Garrison,
þangað til hún hitti hann af tilviljun mán-
uði seinna. Hann var alltof magur, augun
voru enn tómleg, en hann gat þó brosað.
Hann bauð henni í hádegisverð. Við borð-
ið spurði hún: „Hvernig gengur?“
„Alveg ágætlega, Lou! Það er allt í lagi
með dagana. Það eru kvöldin . . .“
„Og hvernig gengur nýja atvinnan?"
„Ég reyni að gera mitt bezta.“ Hann
brosti glettnislega: „Það á að senda mig
til Cape Cod um helgina. Viltu aka þang-
að með mér. Frænka mín býr þar. Ykkur
mun geðjast vel hvor að annarri."
Lou velti þessu fyrir sér, á meðan hún
borðaði.
Framhald á bls. 10.