Vikan - 07.02.1952, Page 11

VIKAN, nr. 6, 1952 11
IFramhaldssaga: 20 Eftir ARNOLD BENNETT
ÆabíteHAkctelil
®®©©®®©©©®®®©©©©®®®®®®®©©©©®®©®®®©®©®©©®®®©©©®©&®©©®®®®©«Ö®®®©®®®©®©S«®S§©««®^©©$«««««©««SSS««««««$*««í©©©®©©
hár, þéttur á velli og grimmur eins og þaul-
æfður varðhundur. Hann bað dyravörðinn að
biða úti fyrir svefnherbergisdyrunum, meðan
hann færi inn með Sjúls. Hendur hans voru
bundnar á bak aftur. Svefnherbergið var mjög
svo sæmilegt, þó að finna mætti efalaust betri
þjónsherbergi í finustu hótelunum í Vest End.
Húsgögnin voru: rúm, lítill klæðaslcápur, litið
þvottaborö og snyrtiborð og tveir stólar. Það
voru tvær uglur bak við dyrnar, ábreiða á rúm-
inu og einhverjir skrautmunir á arinhillunni. 1
loftinu hékk ljósakróna. Glugginn var fremur
smár, hátt frá gólfi. Herbergið var á efstu hæð
— þeirri áttundu ■— og svimandi að horfa niður.
Tuttugu fetum neðar var mjó sylla, svo sem
fet á breidd; þremum fetum yfir glugganum
var önnur sylla breiðari og litlu ofar var þak-
brúnin, en hún varð samt ekki séð úr gluggan-
um. Rakksoll athugaði allar aðstæður grand-
gæfilega út um gluggann, en sagði svo við sjálf-
an sig, aö þarna kæmizt Sjúls ekki undan. Síðan
skoðaði hann reykháfinn og sá, að gegnum reyk-
opið gat enginn skriðið.
Því næst kallaði hann á dyravörðinn, og sam-
eiginlega bundu þeir Sjúls niður í rúmið, en
feyfðu honum samt að liggja þægilega. Á meðan
þagði bandinginn eins og steinn, brosti einungis
öðru hvoru sneyptur: Að endingu bar Rakksoll
út úr herberginu skrautmunina, ábreiðuna, stól-
ana og uglurnar. Þvi næst fóru þeir, hann og
dyravörðurinn. Rakksoll aflæsti dyrunum og
stakk lyklinum í rassvasann.
,,Þú skalt standa hér á verði,“ sagði hann við
dyravörðinn, ,,í alla nótt. Þú getur setið á stóln-
um þarna. Gættu þín að sofna ekki. Kallaðu
óðar á mig, ef þú heyrir minnsta þrusk inni
fyrir. Ég vil ekki, að þetta berist út meðal fólks-
ins, skilurðu það. Og ég treysti þér, eins og þú
getur treyst mér.“
„En þjónarnir sjá mig, þegar þeir koma á
fætur i fyrramálið," sagði dyravörðurinn og
brosti lítillega.. „Þá vilja þeir efalaust vita af
hverju ég sit hér. Og hvað á ég að segja þeim?“
„Hefurðu verið í hernum?" spurði Rakksoli.
„Eg hef verið í þremur herdeildum, herra,"
svaraði öldungurinn af auðsæilegu stolti og benti
á orðurnar á brjósti sér.
„Hvað varstu vanur að segja, þegar þú stóðst
á verði og einhvern óviðkomandi bar þar að?“
„Ég bað hann venjulega að hypja sig,“ svaraði
sá gamli ákveðinn.
„Það skaltu þá líka gera í fyrramálið, ef nauð-
synlegt er,“ sagði Rakksoll og fór.
Klukkan var um eittleytið. Rakksoll gekk
strax til hvílu, ekki i eigin rúmi, heldur í her-
bergi uppi á sjöttu hæð. Hann svaf ekki lengi.
Stuttu eftir dögun glaðvaknaði hann og fór að
hugsa um Sjúls. Hann hlakkaði mjög til að heyra
sögu Sjúls, og hann var áltveðinn að fá hann
til að leysa frá skjóðunni, hvað sem það kostaði.
Maður með geðslagi Rakksolls lifir ævinlega all-
ur í nútíðinni, og um sexleytið, þegar fyrstu
geislar morgunsólarinnar skinu inn um gluggann,
fór hann í fötin og hélt upp á áttundu hæð. Vörð-
urinn sat kviklegur á stólnum, og hann reis á
fætur og heilsaði, þegar hann sá herra sinn.
„Hefur nokkuð skeð?“ spurði Rakksoll.
„Ekkert, herra.“
„Hvað sögðu þjónarnir?"
„Sumir þeirra voru að koma á fætur fyrir
nokkru. Einn þeirra spurði rriig, hvað ég væri að
gera. Ég sagði honum ég væri að leita að hund-
tík, sem hefði átt að gjóta í nótt og yður væri
svo annt um.“
„Afbragð," sagði Rakksoll, opnaði dyrnar og
gekk inn í herbergið. Allt var eins og hann
hafði frá því gengið, nema að Sjúls hafði snúið
sér við og lá nú á maganum. Hann leit hljóður
upp og yggldi sig framan í milljónamæringinn.
Rakksoll kastaði á hann kveðju, tók skamm-
byssu upp úr rassvasanum og lagði hana á snyrti-
borðið. Því næst settist hann upp á snyrtiborðið
við hlið byssunnar og dinglaði fótum svo sem
tvo þumlunga frá gólfi.
„Mig langar til að tala við þig, Tommi," sagði
hann.
„Þú getur talað eins mikið og þú vilt," sagði
Sjúls. „Ekki skal ég grípa fram í.“
„Mér þætti vænt um, ef þú vildir svara nokkr-
um spurningum."
„Það er annað mál;“ sagdi Sjúls. „En ég segi
ekki orð, meðan ég er svona þræypundinn."
„Ég vona, að þú verðir ekki með neina þver-
móðsku," sagði Rakksoll.
,fÉg steinþegi, þangað til þú losar um böndin."
„Ég skal leysa böndin af fótunum,". sagði
Rakksoll, „þá getur þú setzt upp. Þú skalt ekk-
ert vera að kvarta yfir líðaninni, því að ég veit
þér hefur liðið vel. Ég hef sýnt þér mikla um-
önnun. Gerðu svo vel!“ Hann losaði um böndin
á fótum hans. „Ég endurtek, að þú skalt ekki
vera með neina þvermóðsku. Þú hlýtur að við-
urkenna, að þú hefur beðið lægri hlut. Sam-
'kvæmt því skaltu hegða þér. Ég var búinn að
einsetja mér að ná í þig sjálfur, án lögreglunn-
ax', og nú hefur mér tekizt það.“
,,Þú hefur brotið lögin," ui’raði Sjúls. „Þú
iðrast þéss áður en lýkur. Þú hefðir átt að hafa
vit til að láta mig afskiptalausan, leyfa lögregl-
unni að fást við mig. Þeir hefðu mókt yfir þessu
í eitt tvö ár og ekki gert neitt. Hver ætlar að
segja lögreglunni frá þessu? Ætlar þú að gera
það ? Ætlar þú að fara með mig til þeirra og
segja, „Hérna kem ég með þrjótinn." Og svo
getur þú ekkert sagt, þegar þeir biðja þig að
skýra frá málavöxtum. Glæpur verður aldrei af-
sakaður með öði-um glæpi, það sérð þú fyrr eða
síðar.“
Með þessu dró Sjúls einmitt fi'am veilurnar í
afstöðu Rakksolls, og sannarlega viðurkenndi
Rakksoll þessar veilur líka og í'eyndi ekki að
gera þær minni í sínum augum. Hann vissi, að
hann vai'ð að horfast í augu við þær. Samt lét
hann ekkert á sér sjást.
„Þrátt fyrir allt,“ sagði hann stillilega, „þrátt
fyrir allt ert þú hér í mínum vörzlum. Þú hefur
framið margvíslega glæpi, meðal annai's morð.
Þú ert gálgamatur. Og þú gerir þér það ljóst.
Það er alls engin ástæða fyrir mig að kalla á
lögregluna. Ég get upp á eigin spýtur komið þér
fyrir eins og mér líkar. Að vísu tek ég með
því fram fyrir hendurnar á dómstólunum og ræni
böðullinn ómakslaunum. Ég get fax'ið með þig
út héðan og hvert sem ég vil, rétt eins og ég
kom með þig inn hingað. Fyrir fáeinum dögum
leigðir þú eða stalst gufubát í Ostend. Ekki veit
ég, hvað þú hefur af honum gert núna, enda
skiptir það engu. En nú er ég líka búinn að
fá mér gufubát. Auðvitað get ég notað hann til
þess sama og þú ætlaðir að nota þinn. Ég gæti
ósköp vel laumað þér um borð, siglt svo út á
haf og beðið þig síðan einhvern kvöldtíma að
stökkva fyi-ir borð. Annað eins hefur verið gert.
Og annað eins mun verða gei’t síðar. Með þessu
rnundi ég losa þjóðfélagið við einn af alslungn-
ustu þorpurunum."
„En þetta gerir þú ekki,“ muldraði Sjúls.
„Nei,“ sagði Rakksoll ákveðinn, „þetta geri
ég ekki — ef þú verður mér auðsveipur. En ef
þú sýnir mér einhverja þvermóðsku þá sver ég,
að ekki skal ég hætta fyrr en þú ert dauður,
hvort sem það verður með hjálp lögreglunnar
eða án. Þú þekkir ekki Theodór Rakksoll."
„Ég veit, að þér er alvara," sagði Sjúls rneð
áköfum undrunarsvip, eins og hann hefði upp-
götvað eitthvað stórfenglegt.
„Það er gott,“ sagði Rakksoll. „Jæja, hlustaðu
nú á mig. 1 skásta falli afhendi ég þig lögregl-
unni. í vei’sta falli geri ég út af við þig sjálfur.
Hjá lögreglunni er hugsanlegt þú sleppir með
svona tuttugu ára fangavist. En hjá mér er þér
engrar miskunnar von. Mig langar að spyrja þig
noklcurra spurninga. Ég legg þig i hendur lög-
reglunnar, ef þú tekur þeirn vel, en sniðgeng öll
lög, ef þú tekur þeim illa. Og athugaðu það, að
síðai'i kosturinn verður miklu hampaminni fyi'ir
mig. Og þann kost mundi ég taka skil'yrðislaust,
ef ég virti þig ekki sakir gáfna þinna, ef ég
dáðist ekki að þér leynilega sakir hæfileika þinna
og snilli."
„Þú álítur þá, að ég sé mikill hæfileikamað-
ur?“ sagði Sjúls. „Það segirðu satt, því að það
er ég sannarlega. Og ég hefði staðizt þér snún-
ing, ef hamingjan hefði verið mér hliðholl. Þú
getur ekki þakkað hæfileikunum sigur þinn, held-
ur einungis heppninni."
„Þetta segja þeir sigi'uðu ævinlega. Englend-
ingar unnu sigur við Voterlú af einberi'i heppni,
en sigur unnu þeir engu að síður."
Sjúls yggldi sig. „Hvað viltu þá fá að vita?“
spurði hann hæversklega.
„Fyrst og fremst vil ég fá að vita, hverjir eru
í vitorði með þér innan hótelsins."
„Þeir eru engir,“ sagði Sjúls. „Rokkó var sá
síðasti."
„Vertu ekki að ljúga að mér. Hvernig vissirðu
þá, að þessi ákveðna flaska af rómaní konti yi'ði
borin fyi'ir Áka prins?"
„Þú hefur þá komizt að því i tíma?“ sagði
Sjúls. „Ég var hræddur um það. Bn ég þarfn-
aðist engra aðstoðarmanna. Flaskan var efst í
klefanum, og auðvitað hlaut kjallaravörðurinn
að taka hana. Til vonar og vai'a lét ég hana
bera hærra en hinar flöskurnar."
„Var það þá ekki af þínum völdum, að Höbb-
arður vai'ð skyndilega veikur kvöldið áður?“
„Nei,“ sagði Sjúls, ,,ég vissi ekki annað en
Höbbarður væri stálhraustur eins og venjulega."
„Segðu mér þá,“ sagði Rakksoll „hvers vegna
fórstu upphaflega að sækjast eftir lífi Áka
px'ins ?“
„Ég sóttist alls ekki eftir lífi Áka prins,“ sagði
Sjúls, „ekki fyrst í stað, að minnsta kosti. Ég
tók einungis að mér að koma i veg fyrir Áki
pi'ins gæti átt viðtal við Leví Sampson innan
ákveðins tima. Það sýndist svo sem nógu einfalt.
Ég hef áður tekið að mér miklu flóknari verk,
og ég hélt mér mundi takast þetta með hjálp
Rokkó og Em— og ungfrú Spensu.“
„Er hún gift þér?“
„Hana langaði mikið til þess,“ hreytti hann
út úr sér. „Vertu ekki að grípa fram i. Ég hafði
lokið við allan undirbúning, þegar þú komst til
hótelsins. Mér er sama, þó að ég segi þér það
núna, en ég óttaðist þig frá því ég sá þig fyrst
í anddyi'inu, enda þótt ég gerði mér það tæplega
ljóst þá. Nú þótti mér ráðlegra að flytjast yfir