Vikan - 07.02.1952, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 6, 1952
til Ostend. Ég hafði upphaflega ætlað mér að
fást við Áka prins hér í hótelinu, en nú ákvað ég
að sitja fyrir honum á meginlandinu, og ég sendi
ungfrú Spensu hingað með margvíslegar upp-
lýsingar. Aldrei er ein báran stök, og nú þurfti
endilega dauðans bjálfinn hann Dimmoki að
reyna að skerast úr leik. Hann hafði áður svarizt
i lið með okkur. Hin minnsta hindrun hefði getað
eyðilagt allan undirbúninginn, og ég var neydd-
ur til — til að ryðja honum úr vegi. Hann ætlaði
að svíkja okkur — iðraðist illa gerða sinna, og
því þýddu engin kverkatök. Mér þótti þetta afar
leitt, en annað varð ekki gert. Nú, svo virtist allt
ætla að mistakast, þegar þú og dóttir þín komuð
til Ostend. En samt tókst mér að halda vesalings
Áka litla fram yfir tiltekinn tíma, og þá náðuð
þið honum af mér. Ég get ekki neitað því, að
þar unnuð þið á mér sigur, þó að sá sigur kæmi
helzti seint fyrir ykkur. Tíminn var útrunninn,
og að því er ég vissi bezt, skipti nú engu máli,
hvort Áki fengi að tala við Leví Sampson eða
ekki. En húsbændur mínir voru ekki ánægðir með
þetta, enda þótt Áki prins hafði legið vikum
saman sjúkur í Ostend. Þeir virtust álíta, að
samræður milli Leví Sampsonar og Áka prins
myndu verða þeim til tjóns, þó að langt væri liðið
fram yfir tiltekinn tíma. Svo að þeir tóku mig
aftur á mála. Og í þetta sinn vildu þeir, að ég
— að ég kæmi Áka fyrir kattarnef. Þeir buðu
miklar upphæðir."
„Hvað miklar?"
„Ég hafði þegar tekið við fimmtíu þúsund
pundum fyrir fyrra verkið, og af þvi ég fékk
Rokkó helminginn. Rokkó átti líka að verða
meðili að einhverjum frægum evrópskum
félagsskap — og hann mat það miklu meir en
peningana! Fyrir seinna verkið átti ég að fá
hundrað þúsund. Það var mjög sæmilega borg-
að! Mér þykir leitt ég skyldi verða af'þvi.“
„Segirðu satt,“ spurði Rakksoll og hryllti við
þessari bláköldu játningu, þrátt fyrir allt, sem
hann hafði vitað áður, ,,að þér hafi verið boðn-
ar hundrað þúsund pund fyrir að byrla Áka prinsi
eitur ?“
„Þú segir þetta svo ruddalega," svaraði Sjúis.
„Ég vil heldur segja, að mér hafi verið boðnar
hundrað þúsundir, ef Áki prins mundi deyja inn-
an ákveðins tíma.“
„Og hverjir voru þessi húsbændur þínir?“
„Satt að segja veit ég það ekki.“
„Og þú veizt að minnsta kosti, hver borgaði
þér fimmtíu þúsund pundin og hver hét þér
hundrað þúsund pundunum."
„Já,“ sagði Sjúls, „og þó óljóslega. Ég veit
einungis, að hann kom um Vinarborg — frá
Bosníu. Ég áleit, að þetta væri í einhverjum
tengslum við verðandi kvonfang kóngsins í
Bosníu. Hann er ungur að árum og hófst til
valda vegna pólitískrar togstreytu, og efalaust
vilja ráðherrar hans fá honum vænlegt kvon-
íang. Þeir reyndu það í fyrra, en þeim mistókst,
af því að prinsessan hafði þá þegar litið vonar-
augum til annars, en það var Áki prins. Ráð-
herrar kóngsins í Bosniu vissu allt um efnahag
Áka prins. Þeir vissu líka, að hann mundi ekki
fá pririsessunnar án þess að jafna fyrst skuldir
sínar, og þeir vissu, að hann mundi ekki geta
jafnað skuldir sínar, nema með þvi að fá lán
hjá Leví Sampsyni. Til allrar ólukku vildu þeir
að endingu gera Áka prins algjörlega óvigan.
Þeir óttuðust hann mundi geta komið málum sín-
um í kring án hjálpar Leví Sampsonar. Nú, og
svo hljótið þér að vita afganginn. . . . Mér finnst
leitt, að vcslings litli, saklausi kóngurinn í
Bosníu skuli ekki geta fengið prinsessunnar, sem
ráðherrarnir hafa valið handa honum.“
„Þá heldurðu, að kóngurinn sjálfur hafi engan
þátt átt í þessum andstyggilega glæp?“
„Áreiðanlega ekki."
„Það gleður mig að heyra," sagði Rakksoll.
„En segðu mér nú nafnið á þessum manni, sem
samdi við þig.“
„Hann var einungis umboðsmaður ráðherr-
anna. Hann kallaði sig Slesak. En ég býst við
það hafi ekki verið hans rétta nafn. Ég þekki
ekki hans rétta nafn. Hann var gamall og bjó
oftast í Ritshóteli í París."
„Ég þarf að hafa upp á honum," sagði Rakk-
soll.
„Það gerir þú ekki hérna megin grafar," sagði
Sjúls. „Hann er dauður. Ég frétti það í gær-
kvöldi — rétt áður en við byrjuðum eltingar-
leikinn."
Það var þögn.
,,Jæja,“ sagði Rakksoll. „Áki prins lifir þrátt
fyrir allt. Réttlætið hefur reitt upp hramminn."
„Rakksoll er hér inni, en þér getið ekki fengið
að tala við hann, ungfrú," heyrðist sagt fyrir
utan. Það var dyravörðurinn. Rakksoll spratt á
fætur og gekk út að dyrunum.
„Hvaða blaður!" svaraði kvenmaður ákveðinni
röddu. „Svona leyfið mér að komast."
Dyrnar opnuðust, og Nella kom inn. Augu
hennar voru tárvot.
„Ó, pabbi!" hrópaði hún. „Ég hélt þú værir úti.
Við höfum verið að leita þín alls staðar. Komdu
fljótt, Áki prins er að deyja —“ Svo varð henni
litið á manninn, sem sat á rúmstokknum, og
þagnaði.
Seinna, þegar Sjúls var orðinn einn eftir í her-
berginu, sagði hann við sjálfan sig, „ég verð að
ná einhvern veginn í hundrað þúsundirnar."
° 28. KAFLI.
Áki prins liygur fyrir dauðanum i annað sinn.
Bæði Aribert prinsi og Hans flaug strax í
hug, að Áki hefði sopið á eitraða víninu, þegar
þeir sáu hann hniga úr stólnum og niður á gólf-
ið. En eftir stundaríhugun sáu þeir, að það fékk
ekki staðizt. Ef Áki prins af Pósen var nú ör-
endur, hlaut það að vera af öðrum sökum en
rómaní konti. Aribert laut yfir hann, og sterk-
ur þefur barst að vitum hans af vörum manns-
ins. Þá skildi hann undireins, hvernig í öllu lá:
þetta var lykt af ópíumseyði. Og þefurinn af
þessu baneitraða eiturlyfi virtist nú svífa í loft-
inu. yfir öllu borðinu. örvænting hafði skyndi-
lega gripið Áka prins. Hann hafði þegar í stað
ákveðið að taka inn eitur og framfylgt því á
augabragði, meðan athygli Ariberts hafði snúizt
frá honum og að Hansi gamla. Ópíumseyðið
hlaut hann að hafa borið í vasanum, og þar af
leiðandi gat ekki annað verið en hann hefði fyrir
nokkru ákveðið eiturtökuna, líklega skömmu eft-
ir að hann gaf Ariberti heitið. Nú minntist Ari-
bert með nokkrum sársauka orða frænda síris:
„Ég tek aftur heit mitt. Heyrirðu það, ég tek
aftur heit rnitt." Skömmu eftir að hann sagði
þessi orð, hlaut hann að hafa tekið ákvörðun.
„Það er ópíumseyði, Hans," sagði Aribert von-
leysislega.
„Auðvitað hefur hans hátign ekki tekið inn
eitur," sagði Hans. „Það er óhugsandi."
„Ég er hræddur um það sé engu að síður satt,“
sagði Aribert. . „Það er ópíumseyði. Hvað eigum
við að gera? Fljótur nú, maður."
„Við verðum að vekja hans hátign, prins.
Hann þarf að taka inn uppsölulyf. Við getum
borið hann inn í svefnherbergið.“
Þeir gerðu það, og lögðu hann á rúmið; og því
næst bjó Aribert til uppsölulyf úr mustarði og
vatni og gaf honum það inn, en ekki til neins.
Maðurinn lá hreyfingarlaus, slaknað hafði á
hverjum vöðva. Hörund hans var ískalt viðkomu,
augun hálflokuð, svo að rétt sást í augastein-
inn, og hann hafði kiprast saman i kvölunum.
„Farðu og sendu eftir lækni, Hans. Segðu, að
Áki prins hafi skyndilega orðið veikur, en það
sé ekki alvarlegt. Enginn má nokkru sinni heyra
hið sanna."
„Við verðum að vekja hans hátign, herra,“
sagði Hans gamli aftur, um leið og hann hraðaði
sér út um dyrnar.
Aribert reisti frænda sinn upp úr rúminu, skók
hann til, kleip hann, laust hann með hnefunum,
dró hann um rúmið, en ekki til neins. Að end-
ingu gafst hann upp af þreytu og lagði prinsinn
aftur út af í rúmið. Hver minúta virtist löng
eins og eilífðin. Og Aribert varð að leiksoppi
örvilnaðra hugsana, þar sem hann sat við stokk-
inn, frændi hans sem dauður í rúminu og þögn-
in þung og kvíðvænleg. Yfir hann féllu kaldir
geislar rafmagnsljóssins. Hinn sorglegi ferill
írænda hans stóð honum iifandi fyrir hugskots-
sjónum, og nú skildi hann, að svona góðlynt og
veikgeðja og óhamingjusamt barn i valdastóli,
hlaut að deyja smánardauða fyrir aldur fram. Ef
hamingjan hefði verið honum heldur hliðhollari,
hefði hann getað fetað rimann milli hins rétta
og ranga og látið mikið til sín taka í stjórn-
málum Evrópu. En nú virtist öllu lokið, hramm-
ur örlaganna hafði lostið hann. Og samstundis
sá Aribert allar framtíðarvonir sínar hrynja í
rúst. Nú yrði hann sjálfur að setjast í hásæti
frænda síns, enda þótt honum hefði ævinlega
fundizt hann illa til þess fallinn. Hann var í eðli
sínu mótsnúinn hugsjónum prinsdómsins. Prins-
dómurinn hafði svo margt í för með sér, sem
hann gat ekki beygt höfuð fyrir. Honum fylgdi
stjórnmálalegt hjónaband, þar af ‘leiðandi þving-
unarhjónaband, valdbeiting gegn frjálsræði
mannsins. Og hvað mundi þá verða um Nellu —-
Nellu?
Hans kom aftur. „Ég er búinn að senda eftir
nálægasta lækni og sérfræðingi líka,“ sagði hann.
,,Gott,“ sagði Aribert. ,,Ég vona þeir flýti sér.“
Því næst settist hann niður við borðið og skrif-
aði á bréfspjald. „Farðu sjálfur með þetta til
ungfrú Rakksoll. Ef hún er ekki í hótelinu, fáðu
þá að vita, hvar hún er og farðu svo þangað.
Skilurðu, þetta er mjög áríðandi."
Hans hneigði sig og fór í annað sinn, og Ari-
bert var einn eftir. Hann skotraði augum til
Áka, gerði siðan aðra tilraun til að vekja hann
af dauðadáinu, en ekki til neins. Hann gekk út
VEIZTU
ÞETTA — ?
Mynd til vinstri: Þetta er
glæsilegur bústaður fyrir söng-
fugl. — Mynd efst í miðið:
Sagt er, að hljóðið heyrist
skemur á hafi úti heldur en á
fersku vatni, vegna þess, að í
hafinu er magnesium sulfat.
— Mynd neðst í miðið: Hyrnd-
ur krókódíll er talinn sjald-
gæfari en tennt hæna. —
Mynd til hægri: Bankasendl-
ar með poka fulla af silfri
geta gengið um göturnar i
Mexico —• án nokkurra varða
— jafnvel á byltingartímum.
(