Vikan - 14.02.1952, Blaðsíða 12

12
/
VIKAN, nr. 7. 1952
háls honum, „þú verður að koma þessu í kring
sem fyrstt. Sjáðu til? Þetta er handa mér. Ég
hef aldrei beðið þig um neitt stórfenglegt. En
ég geri það núna. Ég þarf svo mikið að fá
milljón.“
Hann einblíndi á hana. „Ég geri þetta fyrir
þig,“ sagði hann svo. „Þú verðskuldar það, því
að þú ert djörf og góð stúlka. En segðu mér
svo, það sem á bak við liggur. Hvað ætlarðu
að gera við þessa rnilljón ?“
„Það er handa honum Áka prinsi,“ sagði hún
lítið eitt hikandi. „Hann deyr, ef hann mær ekki
milljón pund strax í stað. Hann hefur lagt svo
mikla ást á prinsessuna, en hann getur ekki
gengið að eiga hana, nema hann fái milljónina.
Foreldrar hennar standa í veginum. Hann ætl-
aði að fá hana hjá Leví Sampsyni, en hann kom
of seint — vegna brellna Sjúls."
„Ég veit þetta allt — jafnvel betur en þú. En
ég sé ekki, hvað þetta snertir okkur?“
„Sannleikurinn er sá, pabbi minn,“ sagði Nella,
,.að hann hefur reynt að stytta sér aldur með
eitri — hann er svo örvilnaðúr. Hann tók inn
ópíumseyði í gærkvöldi. Það gerði ekki út af við
hann strax — hann er kominn yfir það versta,
en hann er ákaflega veikburða og segist ætla
að deyja. Og svei mér ég held hann déyi. Ög þú
mundir bjarga lífi hans, pabbi, ef þú lánaðir
honum milljón."
Frásögn Nellu kom Rakksoll mjög á óvart, en
nú fékk hann áttað sig á öllu.
„Mig langar ekki hið minnsta til að bjarga
lífi hans, Nella. Mér hefur frá því fyrsta getizt
heldur illa að þessum Áka. En hef gert fyrir
hann allt, sem ég hef getað — en einungis fyrir
réttlætissakir, og af þvi ég vildi leysa upp sam-
særið og svínbeygja launmorðingjana. En það
er allt annað mál, þegar hann vill drepa sig. Og
ég segi þetta: Leyfum honum að drepast í friði.
Hver á að standa skil á þessari milljón króna
skuld hans ? Hann getur þakkað farnað sinn sjálf-
um sér og illri hegðun. Og ég held hann þurfi
ekkert að örvænta, kórónan í Pósen gengur til
Ariberts. Og það fer vel, því að Aribert er á við
tuttugu maka frænda síns.“
Það er einmitt það, pabbi," sagði hún áköf.
„Ég vil bjarga Áka einvörðungu vegna Ariberts
— Aribert prins — vill ekki setjast að völdum
í Pósen."
„Hva, vill hann ekki ? — Vertu ekki með svona ■
vitleysu, barn. O, þetta eru bara látalæti, auð-
vitað dauðlangar hann til að setjast að völdum í
Pósen. Valdafiknin er honum í blóð borin."
„Þér skjátlast, pabbi. Ástæðan er þessi: Ari-
bert neyðist til að ganga að eiga prinsessu, ef
hanr. sezt að völdum í Pósen."
„Já, auðvitað verður hann að kvænast prns-
essu."
„En það vill hann ekki. Hann langar til að
afsala sér öllum forréttindum og gerast óbreytt-
ur maður. Hann langar til að fá konu, sem ekki
er prinsessa."
„Er hún auðug?"
„Faðir hennar er það,“ sagði stúlkan. „Ó, pabbi,
mikill þöngulhaus ertu — hEiim — hann elskar
mig.“ Höfuð hennar féll að brjósti Rakksolls, og
svo fór hún að gráta.
Rakksoll blístraði hátt og langdregið. „Nella!"
sagði hann að endingu. „Og hvað með þig?
Hneigist þinn hugur til hans?"
„Pabbi," anzaði hún, „en hvað þú getur verið
vitlaus. Heldurðu, að ég mundi taka mér þetta
svona nærri, ef það væri ekki?" Húii brosti
gegnum tárin. Hún heyrði það á hreimnum á rödd
föður síns, að hún hafði sigrað.
„Þetta þykir mér furðulegt," sagði Theodór
Rakksoll. „En ef allt veltur á einni milljón, þá
skaltu hraða þér til Áka prins og segja honum
hann geti fengið hana hjá mér, ef hann vill. Hann
hlýtur að geta lagt á móti þolanlega tryggingu,
því að annars hefði Levi Sampson ekki heitið
honum láninu í fyrstunni."
„Þakka þér fyrir, pabbi; en komdu ekki með
mér. Ég skal sjá um þetta sjálf."
Hún kvaddi hann og fór. Rakksoll, sem kunni
þá list að fást við margt í senn, en sú list er
milljónamæringum ómissandi, hélt niður til þess
að sjá um, að Georgi Heisell væri borinn morgun-
verður. Síðan sendi hann þjón til Felix Babílons
og bað hann að snæða hjá sér. Undir borðum
sagði hann Felix alla söguna um handtöku Sjúls,
og átti síðan við hann langar samræður um ým-
islegt varðandi hótelið sérdeilis þó vínkjallar-
ann. Að þvi loknu setti Rakksoll upp hatt sinn,
gekk út á Strandgötu, náði þar í vagn og
ók til bankahverfisins í Sittí. Ekki er unnt að
lýsa öllu þvi, sem um huga hans flaug á leið-
inni.
Þegar Nella gekk aftur inn í svefnherbergið,
var bæði læknirinn og sérfræðingurinn þar komn-
ir á nýjan leik. Þeir sneru frá rúminu, um leið
og hún kom inn, og fóru að tala saman í lág-
um hljóðum úti við gluggann.
„Mjög undarlegt!" sagði sérfræðingurinn.
„Mjög undarlegt!" sagði læknirinn.
„Já, eins og þér segið, er undirrótin mjög
slæmt taugaáfall. Að þeirri skýringu fenginni,
er ósköp eðlilegt að sjúkdómseinkennin verði
skrýtin, því að í líkama mannsins eru tvö and-
stæð öfl að verki, sem vinna heiftúðlega hvort
gegn öðru. Haldið þér um nokkra von sé að
ræða, herra Karl?"
„Ég hefði sagt hann væri á batavegi, ef ég
hefði séð hann, þegar hann vaknaði til vitundar.
Sannast að segja bjóst ég ekki við að sjá prins-
inn aftur á lífi, þegar ég skildi við hann í nótt
eða í morgun. Ef allt væri með felldu, ætti hann
nú að hafa unnið fullan bug á eitruninni. En ég
býst við hann vilji það ekki. Ég býst við hann
vilji heldur deyja. Og ennfremur þykir mér lík-
legra hann sé ennþá haldinn sjúklegu æði. Hann
mundi skera sig á háls, ef rakhnífur væri við
höndina. En við verðum að reyna að halda hon-
um í horfinu. Inntökur, ef nauðsyn krefur. Ég
kem aftur i kvöld. Ég þarf að fara til Sankti
Jakobs hallar."
Aribert tók lækninn tali, þegar hann var far-
inn. „Haldið þér, að þið getið bjargað lífi hans
hátignar," sagði hann. „Segið mér sannleikann."
„Ekki gott að segja," svaraði læknirinn. „Við .
fáum ekki við neitt ráðið, prins."
„En hafið þér nokkra von? Já eða nei.“
Læknirimi leit á Aribert. „Nei!" sagði hann
stuttlega. „Enga. Ég hef aldrei neina von, þegar
sjúklingurinn er mér andsnúinn."
„Við hvað eigið þér?“
„Hans hátign langar ekki til að lifa. Hann vill
deyja. Þér hljótið að hafa tekið eftir því.“
„Já, of vel,“ sagði Aribert.
„Og þér vitið, hver ástæðan er?“
Aribert kinkaði kolli.
„Og engin leið til úrlausnar?"
„Nei,“ sagði Aribert. Hann fann, að komið var
við handlegg sinn. Það var Nella. Hún benti hon-
um að koma með sér fram í forsalinn.
„Það er hægt að bjarga Áka prinsi," sagði
hún, þegar þau voru komin fram, „ef þér viljið.
Ég hef séð fyrir þvi.“
„Hvernig má það vera?" Hann laut að henni,
sem steini lostinn.
„Farið þér og segið honum, að milljón pundin,
sem honum er nauðsynleg til afturbata, standi
honum til boða. Segið þér honum hann geti feng-
ið þau, í dag, ef það skyldi verða honum til ein-
hvers léttis."
„Við hvað eigið þér, ungfrú Rakksoll?"
„Ég á við það, sem ég hef sagt, Aribert," sagði
hún og tók um hönd hans. „Áki prins getur feng-
ið milljón pund."
„En hvernig komuð þér þessu í kring?"
„Pabbi minn," sagði hún blíðlega, „uppfyllir
allar óskir mínar. En við skulum ekki vera að
þessu doski. Farið þér og segið Áka frá þessu,
þá verður allt gott aftur."
„En við getum ekki þegið þennan stórkostlega
— þennan ótrúlega greiða. Það er óhugsandi."
„Aribert," sagði hún og bar ótt á, „munið þér
að nú eruð þér ekki við hirðina i Pósen. Þér
eruð í Englandi á tali við ameríska stúlku, sem
hefur alla tið komið vilja sínum fram."
Prinsinn hóf upp hendurnar, um leið og hann
fór aftur inn I svefnherbergið. Læknirinn var
við skrifborðið að rita lyfseðil. Aribert gekk að
rúmstokknum. Hjartað barðist ákaft i brjóstl
hans. Áki heilsaði honum með veiklulegu brosi.
„Áki,“ hvíslaði hann, „hlustaðu nú vel á mig.
Ég hef fréttir að segja. Ég er búinn að útvega
milljónina með hjálp vina minna. Málið er út-
Efst til vinstri: Hvað dugar bezt við glóðarauga? Veik rafmagns högg. — Efst til hægri: Eðlu-
tegund, sem nefnist gekkó getur svifið á útþöndum húðfellingnm, sem eru sitt hvoru megin búks-
ins. — Neðst: Þessi pyramídi er elzta mannvirki heimsins. Hann stendur á Nílarbökkum, andspæn-
is Helwan, heilsulindunum frægu, sem eru 16 enskar mílur suður af Kairó.