Vikan - 21.02.1952, Page 5
VIKAN, nr. 8, 1952
5
Æ veidwm
SAKAMÁLASAGA
um dögnm og svölum morgnum, með upphafi
veiðitímans, veiðiferðirnar sem hún hafði farið
á Jeremy og forðast Jed, og þó ekki forðast
hann sem skyldi, þar sem hún sá hann oft og
talaði við hann í hinum fjörugu kvöldverðar-
boðum að loknum veiðidegi.
Og svo var Ernestína myrt. Og á hverjum
morgni allan veturinn var dauði Ernestínu það
fyrsta, sem henni kom í hug, þegar hún vakn-
aði — og hin væntanlega yfirheyrsla sem gæti
lokið með dauðarefsingu fyrir Jed.
Og nú var upphaf þessa dags henni hættuleg-
ast. En undraverðast var þó, að það fyrsta, sem
henni datt í hug, þegar hún vaknaði, var Fitz.
Það kemur fyrir, að maður geti eins og skynjað
allt líf sitt á fáeinum minútum. Skyndilega sér
maður og skilur hlutina í samhengi. Sue hugsaði
um Fitz á þessari stundu og fannst óskiljanlegt,
að hún skyldi ekki hafa vitað það fyrr, sem henni
var nú svo vel ijóst. Hún skildi ekki, hvernig hún
hafði farið að halda, að hún elskaði Jed. Var
það af þvi, að hún hafði óttast að verða ást-
fangin af honum og hafði barizt gegn því án þess
að reyna að athuga hvað það ætti sér djúpar
rætur? Og jafnframt hugsaði hún: ,,Já, en það
er útilokað að ég verði tekin föst. Það getur ekki
verið, að ég verði ákærð fyrir morðið á Erne-
stinu.“ Það var blátt áfram óskiljanlegt. Þau
höfðu aðeins orðið hrædd, þau höfðu orðið ótta-
slegin út af einhverju, sem aðeins var forms-
atriði af hálfu lögreglunnar.
Hún klæddi sig og fór niður. Morgunverður
stóð tilreiddur í borðstofunni. Vinnukonan heyrði
til hennar og kom inn með bollur á fati.
„Líður yður betur, ungfrú Sue?“ spurði hún.
„Já, Kristín. Ég var taugaóstyrk i gærkvöldi
■—• og þreytt — og —“ hún tók eftir því að það
var ekkert dagblað hjá diskinum hennar Karó-
linu: „Ó!“ sagði hún og leit á Kristínu.
„Það er engin ástæða til að lesa þennan
óþverra. Borðið nú bara matinn yðar. Karó-
lina er úti í aktygjageymslu, hún er að
reyna að vinna úr sér leiðindin. Vel á minnst —
—“ Kristin staðnæmdist í eldhúsdyrunum, „það
kom skeyti í morgun frá Woody. Það var frá
Memphis. Hann kemur í kvöld. Það liggur inni
í herbergi Karólinu, ef þér hefðuð gaman af að
líta á það. pcynið svo að borða vel. Þér lítið illa
út.“
Dyrnar lokuðust. Hvað skyldi hafa staðið í
blöðunum ? Sue drakk kaf fið og fékk sér
bita af bollu. Það var hætt að rigna, þegar hún
stóð upp frá borðinu. Hundarnir voru sennilega
úti hjá Karólínu. Það var kyrrt og hljótt í hús-
inu. Hvað skyldi maður eiginlega taka sér fyrir
hendur, þegar maður beið þess að verða ákærð-
ur fyrir morð?
Hún fór inn í herbergi Karólínu og las skeytið
frá Woody. Honum hafði seinkað vegna veðurs,
stóð í þvi. Hann hafði heyrt, hvað komið hafði
fyrir. Hann kæmi einhverntima um daginn, ef
veður leyfði. Það voru engin skilaboð frá Fitz.
Hún fór út til Karólínu. Það lá stigur frá bak-
dyrunum milli lárviðartrjánna og til hestshúss-
ins, þar sem höfðu einu sinni staðið bæði reið-
hestar, veiðihestar og ökuhestar, en þar sem
stóðu nú aðeins uppáhaldshestur Karólínu, ljós-
brúna hryssan, sem var léttfætt sem köttur, og
Jeremy gamli, sem stakk höfðinu í gættina og
horfði á Sue eins og hann vildi spyrja, hvort
hún ætlaði ekki að söðla sig og fara í smáreið-
túr. Systir Britches lá í dyrunum að aktygja-
geymslunni. Hún hélt sér alltaf nálægt Karó-
línu. Sue var næstum því komin að dyrunum,
þegar hún heyrði mannamál, og þá var orðið um
seinan að forða sér, Jed hafði orðið hennar var
og kom fram í dyrnar.
„Sue!“ hrópaði hann, og það birti yfir svip
hans. Hann tók með ákafa um báðar hendur
hennar. „Ég kom eins fljótt og mér var unnt.
Karólína vildi ekki leyfa mér að vekja þig.“
Svart hár hans glansaði í þokunni. Hann var
sjálfum sér líkur, hispurslaus, ungur og ætíð
sigri hrósandi. Hann var I reiðbuxum og brúnni
peysu undir brúna jakkanum. En hann hafði ekki
komið ríðandi. Hún gat séð í bílinn hans á ak-
brautinni, sem lá heim að íbúðarhúsinu. Hann
dró hana með sér inn í aktygjageymsluna. Karó-
lína var að gera við setuna á söðlinum og vann
með liprum og einbeittnislegum hreyfingum. Það
var henni líkt að leita sér huggunar með því að
fást við hluti sem henni þótti vænt um. Það
voru ennþá áhyggjur og alvara í bláum augum
hennar. „Góðan dag, Sue, svafstu vel?“
„Ungfrú Karólína, ég þarf að tala við Sue,“
sagði Jed. „Ég fékk ekki að tala við hana í
gær. Fitz. Kamilla og — — góða Karólína, ég
hef. beðið svo lengi.“
Hvað svo sem ætti nú eftir að koma fyrir, þá
varð Jed að fá að vita sannleikann. „Mig langar
til þess að tala við þig,“ sagði Sue fljótmælt.
Karólína strauk grátt, þykkt hár sitt aftur og
horfði rannsákandi á Jed áður en hún sagði: „Já,
ef Sue vill. En þér megið ekki gera hana kvíða-
fulla.“
„Nei, ég skal ekki gera það.“
Karólína var jafn áhyggjufull eftir sem áður.
„1 hreinskilni sagt, þá er ég ekki viss um, að
það sé rétt af yður að vera að koma hingað,
Jed, eins og lögreglan talaði um ykkur Sue i
gærkvöldi.“
„Já, en getið þér þá ekki skilið, hversvegna
ég verð að koma hingað?“ Á veggnum á bak við
hann héngu skínandi, velfægðir söðlar hlið við
hlið. Hann lagði hendina á einn þeirra og studdi
sig lauslega upp við hann. „Með yðar leyfi lang-
ar mig til þess að segja yður hvernig sambandi
okkar Sue var háttað, ungfrú Karólína."
„Þér þurfið ekki að segja mér neitt.“ Karólína
tók fægiklút og lagði hann frá sér aftur.
„Jú, því að þér eruð þó frænka Sue. Ég hef
ekki getað talað um þetta við yður fyrr —af
þvi að þetta var allt saman svo skelfilegt."
„Ég fæ ekki séð, að það sé öllu betra núna.“
Þau voru að rífast út af skugga, einhverju,
sem ekki lengur var til. Ef til vill hafði það
aldrei verið annað en hugarburður. Sue varð að
koma í veg fyrir, að þau héldu þessu áfram.
„Karólína frænka — Jed“ sagði hún. „Það er
óþarfi að tala svona, við munum ekki giftast . ..“
Ef til vill heyrði Karólína, hvað hún sagði, en
allri athygli Jeds var beint að Karólínu, og hann
sagði höstuglega, næstum reiðilega: „Nú er ég að
minnsta kosti laus! Allt hefur breytzt! Ég elska
Sue eins og ég hef alltaf gert, og auk þess vænta
þess allir! Ég hef verið sýknaður, og Erne-
stina . . .“
Hann þagnaði skyndilega. „Ef það er yðar álit,
að yður sé að fullu frjálst að draga yður eftir
Sue, þar sem Ernestina sé dáin, þá finnst mér
þetta ekki rétta stundin til þess að segja það.
Nei, það finnst mér ekki!“
Rafmagnspera í stálþráðsneti varpaði skærri
birtu yfir aktygjageymsluna sem í voru skápar
Framhaldssaga:
eftir MIGNON G. EBERHART
8
og hillur, fjöldi beizla og söðla. Stórir skuggar
frá beizlistaumum, prjónhöftum og ístöðum, sem
héngu á snögum, féllu á timburveggina. Jed stóð
og hallaði sér uþp að einum söðlinum. Hann var
ákafur á svip. „Já en, ungfrú Karólína, það er
einmitt ástæðan til að mig langar til að mega
gefa yður skýringu. Ég á við allt, það sem stóð
í blöðunum, hvernig Sue var yfirheyrð--------og
þá gat ég ekkert . . .“
„Hlustið nú á mig, Jed Baily," sagði Karólína.
„Ef þér haldið, að ég hafi verið í vafa um að
hve miklu leyti það, sem sagt var, var satt eða
ekki, þá langar mig til að segja yður, að það
hef ég aldrei verið. Ekki eitt andartak. Sue hefur
aldrei gert neitt, sem hún þarf að skammast sín
fyrir. Ég hef elcki einu sinni spurt hana, því að
þess var ekki þörf. Við höfum ekki svo mikið
sem minnzt á það.“ Hún strauk hárið aftur. „Og
ég vil heldur ekki tala um það núna!“
Sue fannst hálsinn á sér herpast saman, hún
gekk til Karólínu, en fékk ekkert sagt, stóð að-
eins hljóð við hlið hennar.
„Þér hafið alveg rétt fyrir yður, ungfrú Karó-
lína,“ sagði Jed. „Við Sue höfum aldrei . . . það
hefur ekki . . .“
„Þegið þér, Jed Baily!“ sagði Karólína upp-
væg. Hún tók söðulinn, sem lá fyrir framan hana,
Jed þaut til, en áður en hann gæti tekið hann,
hafði hún hengt hann upp á snaga. Hún laut
áfram og horfði íhugandi á ístað. „Ungfrú Karó-
lína,“ sagði Jed, „þér megið ekki fara svona með
mig. Ég get ekki að því gert, hvernig málið hefur
snúizt. Og ég get ekki gert að þvi, þó að ég
yrði ástfanginn af Sue. Ég elskaði hana frá því
fyrst ég sá hana. Ég barðist á móti því, og Sue
líka .. .“
„Þér voruð kvæntur maður,“ sagði Karólina
stutt í spuna. Þér höfðuð ekkert leyfi til að
daðra við hana. En þér gátuð ekki séð hana í
friði. Þér eltuð hana á röndum. Allir veittu því
athygli. Og auðvitað gekk ég ekkert að því
gruflandi. En ég vissi, að þess yrði ekki langt
að bíða, að Sue léti yður sigla yðar sjó. Ég
óttaðist, að þér gerðuð henni eitthvað illt! “ Rödd
hennar skalf.
„Sue elskaði mig,“ sagði Jed. „Það var ekkert
rangt, ungfrú Karólína. Hún var búin að segja
mér, að hún ætlaði að fara héðan eins og hún
skýrði frá við yfirheyrzluna. Ég bað hana að
vera kyrra. Ég bað ,hana að vera þolinmóða.
Ég sagði henni, að ég ætlaði að biðja Ernestínu
um skilnað."
„Ég vil ekki hlusta á þetta léngur," sagði
Karólina.
Sue, sem hafði það á tilfinningunni að þau væru
að taka hættulega og ranga stefnu reyndi að
þröngva þeim til þess að breyta til. „Jed, þessu
er ekki þannig varið lengur! Okkur skjátlaðist!
Við skildum ekki . . .“ En það stoðaði ekkert,
sem hún sagði.
„Sue vildi alls ekki heyra á það minnzt, ung-
frú Karólína," hélt Jed fljótmæltur áfram. „En
nú er þessu öðruvísi varið. Ég er frjáls og hef
verið sýknaður. Sue þarfnast min. Sue hefði
aldrei verið blandað i þetta leiðinda mál, ef ég
hefði ekki verið annarsvegar. Og hún hefði ekki
borið vitni eins og hún gerði, ef hún hefði ekki
elskað mig. Bæði Luddington læknir og ég gerð-
um allt, sem við gátum til þess að fá Sue til
þess að fara heim um kvöldið. Við hefðum getað
talað við Sam Bronson og talið hann á að segja
ekki neitt. En Sue vildi það ekki. Það sýnir það,