Vikan - 21.02.1952, Qupperneq 6

6
VIKAN, nr. 8, 1952
að hún elskar mig. Það ber vott um. . .“
Karóltna horfði bláum augum sínum beint
framan í Jed.
„Hver myrti Ernestínu?" sagði hún. „Hver
myrti konuna yðar. Þér ættuð að reyna að kom-
ast að því. Ef Sue verður handtekin . . .“
Jed varð sigrihrósandi á svip: „Ef Sue verður
ákærð, segist ég hafa gert það sjálfur. Ég vil
leggja allt í sölurnar fyrir hana. Þeir geta ekki
sett hana í fangelsi fyrir morðið á Ernestínu, ef
ég segist hafa gert það.“
Þau höfðu ekki heyrt fótatak útifyrir, en systir
Britches þaut á fætur og dillaði rófunni. Fitz stóð
í dyrunum. „Þetta var fyrirtaks hugmynd, Jed,“
sagði hann glaðlega. „Þú ættir að reyna það!
Góðan dag, Karólína. Hvernig líður þér Sue?
Ég gæti líklega ekki fengið eitthvað að borða?
Ég er sársvangur.“
Hann hafði vakað mestan hluta nætur ásamt
málaflutningsmanninum, og höfðu þeir nákvæm-
lega athugað alla málavöxtu og hvað eftir annað
farið yfir öll smáatriði. Nú væri tæpast fátt,
sem þeim ætti ekki að vera kunnugt — að und-
anskildu því, sem mestu máli skipti, og sem
heyrði raunar ekki imdir smáatriði.
Fitz sagði, hvað þeim hafði farið á milli á
meðan þau drukku kaffi. „Ég kom við hjá þér
Jed,“ sagði hann. „Kamilla sagði, að þú hefðir
farið hingað.“
Karólína sat og hancjlék silfurkaffikönnuna
annarshugar. Jed horfði á Fitz og það var tor-
tryggnisglampi í dökkum augum hans.
„Já, en þeir geta ekki handtekið Sue. Það væri
hreinasta fjarstæða!"
„Já það er það.“ Fitz yppti öxlum. Hár hans
var ekki orðið þurrt eftir steypubaðið, og andlit
hans var frísklegt eftir raksturinn, en skarpir
drættir kingum munninn báu vott um þreytu, og
þótt hann talaði rólega og væri glaðlegur i fram-
komú, þá var eins og hann yrði að leggja hart
að sér til að leyna þreytunni. „Það er hreinasta
fjarstæða, en nú vildi svo til að hún var eina
manneskjan sem þarna var, Jed, og jafnvel þótt
ákæran sé ef til vill ekki . . .“ hann horfði sef-
andi augnaráði á Sue eins og til að draga úr
áhrifum orða sinna: „Hvað um það, hún verður
sem sagt ákærð! Það er aðeins hægt að skýra
tilvísun kviðdómendanna á einn veg. Og nú ríður
á, að við bregðum skjótt við.“
„Bregðum skjótt við?“ endurtók Jed. „En hvað
getum við gert? Mér finnst þetta allt saman
svo vitlaust, Fitz. Ég get ekki trúað, að nokkur
vitiborin manneskja . . .“
„Þá skaltu reyna að trúa því,“ sagði Fitz stutt-
ur í spuna.
Kristín kom inn með egg og steikt svínflesk á
fati. „Já, en, hvað . . .“ tók Jéd aftur til máls,
og Fitz sagði: „Við verðum að komast að því,
hver myrti Ernestínu."
„Já, en, Ernestína . . .“
Jed, reyndu nú að koma því inn í hausinn á
þér, að Ernestína var myrt. Hún hefur ekki fram-
ið sjálfsmorð.“
„Já, en enginn getur þó . . .“
Fitz setti frá sér kaffibollann og horfði á Jed
rólegum, gráum augum:
„Enginn mun nokkru sinni trúa því, að hún
hafði framið sjálfsmorð. Það væri nægilegt, ef
þeir héldu það, en það er blátt áfram ekki satt.
Sue verður ákærð fyrir morð, ef okkur tekst
ekki að komast á snoðir um eitthvað, getum
ekki grafið upp, atvik eða hlut, sem aðeins gæti
bent í áttina til þess, að Sue hafi gert það. Er
þér nú Ijóst hvernig málinu er háttað ?“
,,Já, vissulega. En . . .“ Það birti yfir svip
Jeds. „Þú heyrðir, hvað ég sagði. Mér var alvara.
Ég ætla að berjast fyrir Sue á sama hátt og
hún barðist fyrir mig. Ef hún verður handtekin,
fer ég til lögreglunnar og segi, að það hafi verið
ég, sem gerði það.“
Það var kuldalegur glampi í gráum augum
Fitz. Hann hugsaði aftur með sjálfum sér, hve
það væri auðvelt að hata þennan fallega, unga
mann, sem í rauninni var aldrei annað en dreng-
ur. En hann sagði fullkomlega rólega: „Allt í
lagi. Það getur ef til vill sett þá út af laginu
í bráð. En að öðru leyti fæ ég ekki séð að
það hafi nokkur áhrif. Reyndu það ef þú vilt.“
„Það lítur helzt út fyrir, að þú álítir, að þeir
taki hana fasta strax — strax í dag.“
„Já, mig tekur það sárt." Fitz lagði hönd sína
þétt á hönd Sue. „Mig tekur það sárt, en ég held
satt að segja, að þeir geri það. Nema því aðeins
að við reynum að koma í veg fyrir það.“
„Að koma í veg fyrir það. Allt i lagi! Þá geri
ég það tafarlaust. Hvar er síminn?"
„Hann má ekki gera það!“ hrópaði Sue. „Hann
myrti hana ekki. Hann verður dæmdur til dauða
ef hann gerir það.“
„Nei,“ sagði Fitz og lét sykurmola i kaffið
sitt. „Honum er óhætt. Hann verður ekki ákærð-
ur tvisvar fyrir sama afbrot."
Jed, sem var hálfstaðinn upp, settist aftur.
„Já, en . . . Já, en . . . þetta er svo heimsku-
legt. Setjum nú svo, að það fyndust nýjar sann-
anir, hugsum okkur . . .“
„Ég hef enga trú á, að þú getir sannfært þá.
Þá myndi renna grun í liversvegna þú gerðir
það.“
„Gangist ég við morðinu, neyðast þeir til að
trúa mér,“ sagði Jed ákveðið.
Fitz dreypti hugsi á kaffinu. „Hvað segirðu
eiginlega?" sagði hann. „Hvernig myndirðu
reyna að sannfæra þá?“
„Umja . . .“ öryggishljómurinn var horfinn úr
rödd Jeds. „Ég veit það nú ekki vel. En ég finn
áreiðanlega upp á einhverju."
Fitz andvarpaði — það var þreytulegt and-
varp, sem Sue ein virtist gefa gaum.
„Jed, það stoðar ekki að grípa til örþrifaráða,
það er bezt að horfast í augu við staðreyndirn-
ar. En þú skalt bara gera það, sem þú vilt. Þú
verður allténd ekki hengdur fyrir . . .“
„Ég leyfi honum það ekki,“ sagði Sue.
„ . . . Þeir geta auðvitað refsað þér fyrir mein-
særi, en . . .“
„,Þú sagðir, að ég skyldi einungis halda því
fast fram, að ég hefði ekki gert það,“ sagði
Sue við Fitz. „Þeir geta sannað, að ég hafi
gert það.“
„Já, satt er það. En vertu bara ákveðin. Eins
og ég hef sagt, Jed, ræddum við málið fram
á nótt . . .“
„Mér er óskiljanlegt, hversvegna þið báðuð
mig ekki um að koma,“ sagði Jed önuglega.
„Þú hefur nú svo oft farið yfir alla mála-
vöxtu með Shepson dómara," svaraði Fitz. Hann
þekkir málið til hlítar frá þínu sjónarmiði séð.
En það gæti verið, að þú eða Kamilla vissuð
grein á einhverju hugsanlegu atviki, sem gæti
gefið örlitla bendingu."
Lilli: Ég vildi það gjarna — en •—
Lilli: — ef ég er nú læknirinn Mamman: Ég hef svo mörgu að
— hvar er þá sjúklingurinn ? sinna — en pabbi þinn kemur bráð-
lega heim — hann getur verið sjúkl-
ingurinn —
Lilli: Þarna kemur hann. •— Nú
datt mér gott ráð í hug!
Mamman: Hvað kom fyrir?
Lilli: Ég fékk pabba til að vera sjúkling!