Vikan - 21.02.1952, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 8, 1952 11
©©©©©©©©©©©©©®©©©®®©®©®®®©®®®©®®©®©®©©©©®©©©©®©©©©©©®®©®®©®©®©®®©®©©®®©©®©©©©®®©©©©©©®©®©®®©©©©©©©©©©©©©©®S
IFramhaldssaga: 22 Eftir ARNOLD BENNETT
ÆabíhhAkételtö
Ö©®®®©®®©®®®®®®®©®©®®©©®©©®©®®©®©©©©®©®®®©©©®®©®®®®®®®©©®®®®©®©®®©®®®©©©©©©®©®®®®®®®®©®©©©©©©©©©®©©©©©©©®®®
kljáð, og þú getur algjörlega treyst því. Svo
veröurðu að láta þér batna. Heyrirðu til mín?“
Það munaði minnstu, að Áki risi upp í rúminu.
„Er ég kominn með óráð,“ sagði hann.
„Nei, auðvitað ekki,“ svaraði Aribert. „En þú
mátt ekki rísa upp. Þú verður að fara vel með
Þig-“
Svipur sjúklingsins gerbreyttist á augabragði.
Það var eins og hugarfar hans hefði snarsnúizt
til beti'i áttar. Lækninum brá mikið í brún við
að heyra hann biðja um eitthvað að borða. En
Aribert settist niður, yfirþyrmdur þyngslum
hugsananna. Honum fannst, að fram að þessu
hefði hann aldrei kunnað að meta hinn dásam-
lega mátt peninganna, þeirra veraldargæða, sem
heimspekingarnir látast fyrirlíta og mennirnir
selja sálu sína fyrir. Hjarta hans hafði næst-
um brostið af einberri aðdáun á Nellu, en með
skapfestu sinni hafði hún hafið þá Áka úr hinu
mesta vonleysismóki og upp í sigurhæðir bjartra
vona og lífshamingju. „Þessir Engilsaxar," sagði
hann við sjálfan sig, „hvilikur kynstofn!“
Um kvöldið var Áki prins auðsæilega á bata-
vegi. Læknarnir, í þriðja sinn undrun lostnir
vegna framrásar sjúkdómseinkennanna, lýstu
því yfir, að hættan væri liðin hjá. Af hreimn-
um á rödd þeirra þóttist Aribert geta greint,
að þökkin væri einungis þeirra, en ef til vill
hefur honum skjátlast í þvi. Engu að síður var
hann i ljómandi skapi og reiðubúinn að fyrir-
gefa allt.
,,Nella,“ sagði hann nokkru síðar, þegar þau
voru tvö ein frammi í forsainum, „hvað get ég
sagt við yður? Hvernig get ég fullþakkað yður?
Hvenær fæ ég ‘fullþakkað föður yðar?“
„Þér skuluð alls ekki þakka pabba,“ sagði hún.
„Hann lítur á þetta sem ósköp venjuleg viðskipti,
og það er, auðvitað rétt. En mér getið þér þakk-
að með — með . . .“
„Með hverju?“
„Kossi,“ sagði hún. „Svona, eruð þér nú viss
um að hafa beðið mín á formlegan hátt, lcæri
prins ?“
,,Ó, Nella!" skríkti hann og lagði höndina útan
um hana aftur. „Þér skuluð verða mín! Það er
það eina, sem mig langar til.“
„Þér verðið fyrst að ganga úr skugga um, hvort
pabbi er því samþykkur,“ sagði hún.
„Haldið þér hann verði mér mótsnúinn ? En
það kemur í sama stað, Nella, fyrst þér —“
„Þér skuluð samt tala við hann,“ sagði hún
elskulega.
Stundu síðar geltk Rakksoll inn i herbergið.
„Hvernig liður?" spurði hann og benti á svefn-
herbergisdyrnar.
„Afbragðsvel," sögðu elskendurnir bæði í
senn og roðnuðu síðan.
„Nújá,“ sagði Rakksoll. „Fyrst svo er komið,
þá þætti mér vænt um, ef þér vilduð koma með
mér, prins. Mig langar til að sýna yður nokkuð."
30. KAFLI..
Sögulok.
„Ég hef margt að segja yður, prins," sagði
Rakksoll, strax og þeir voru kornnir út úr her-
berginu, „og mig langar til að sýna yður dálít-
ið að auki. Viljið þér ganga með mér til her-
bergis míns. Það ymur í öllu hótelinu af æsingu."
„Með ánægju,“ sagði Aribert.
„Það gleður mig, að Áki prins skuli vera á
betavegi," sagði Rakksoll, einungis af velsæmis-
ástæðum.
SÚGULDK
„Já! Hvað því viðvíkur —“ hóf Aribert máls.
„Mér þætti vænt um, ef þér vilduð láta það
mál biða, þar til síðar, prins,“ greip Rakksoll
fram i fyrir honum.
Þeir voru komnir inn í einkaherbergi Rakksolls.
„Mig langar til að segja yður af ferðum mín-
um í nótt,“ sagði Rakksoll, „af handtöku Sjúls
og viðtali mínu við hann í morgun.“ Og síðan
sagði hann alla sólarsöguna, allt til einstakra
striða. „Þér sjáið,“ sagði hann að lyktum, „að
grunur okkar um þátttöku stjórnarvaldanna í
Bosníu reynist algjörlega réttur. Og hvað Bosníu
viðvíkur, þá verður ekkert gert til að draga hina
forhertu stjórnmálamenn þar fyrir lög og dóm.“
„Og hvað um Sjúls, hvað ætlizt þér fyrir um
hann?“
„Komið með mér,“ sagði Rakksoll og fór með
Aribert inn í annað herbergi. Sófi var í her-
berginu, og hvitt lak hafði verið breitt yfir hann.
Rakksoll lyfti upp lakinu — honum þótti ævin-
lega gaman að áhrifaríkum augnablikum — og
undir því hvíldi andaður maður.
„Það var Sjúls, dauður, án þess að á honum
sæist nokkur skráma.
„Ég er búinn að senda eftir lögreglumanni •—
ekki úr götulögreglunni, heldur fulltrúa frá
Skottland Jard,“ sagði Rakksoll.
„Hvernig atvikaðist þetta?“ spurði Aribert,
furðu lostinn og agndofa. „Ég man ekki betur en
þér segðuð, að hann væri örugglega geymdur í
einhverju herbergi.“
„Það var hann líka,“ sagði Rakksoll. „Ég fór
upp til hans í kvöld, aðallega til að færa honum
mat. Vörðurinn sat við dyrnar og hafði ekki heyrt
minnsta þrusk að innan. En þegar ég gekk inn
í herbergið, sást Sjúls hvergi. Einhvern veginn
hefur honum tekizt að leysa af sér böndin; þar
næst hefur hann náð hurðinni frá klæðaskápnum.
Hann hefur svo'fært rúmið að glugganum, og með
því að skjóta hurðinni út um gluggann og láta
innri brún hennar nema undir efri þverslána
milli rúmmaranna, hefur hann búið sér út all-
tryggan pall utan gluggans. Þaðan hefur hann
rétt getað tyllt fingrum sinum á sylluna, sem
er stutt undir upsum hótelþaksins. Síðan hefur
hann með vöðvaafli vegið sig upp á sylluna og
komizt upp á þakið. Þá hefur hann hlaupið eftir
endilöngu þakinu. Á hótelhliðinni, sem snýr að
Salisborgargötu er mjór brunastigi, en hann nær
alveg ofan frá upsum og ofan í lítinn niðurgraf-
inn garð, sem þar er í sömu hæð og kjallararn-
ir. Nú hefur Sjúls eflaust hugsað, að sér væru
allir vegir færir. En til allrar óhamingju vildi
svo til, að einn riminn í stiganum var ryðgaður
í sundur og slælega málað yfir. Hann hefur brost-
ið, og Sjúls fallið til jarðar. Þessi urðu örlög
gáfna hans og snilli.“
Þegar Rakksoll hafði lokið máli sínu, dró hann
linlakið aftur yfir líkið. Og var ekki frá að kenna
mætti nokkurs léttis i svip hans.
Þegar dauðinn hafði bundið enda á hinn
skuggalega en viðburðaríka feril Tomma Jakobs-
sonar, sem um eitt skeið var stolt Babílons-
hótels, raknaði mjög úr vandamálum fólksins,
er sagt hefur verið frá hér að framan. Aldrei
spurðist neitt til Spensu, hinnar trúu og traustu
fylgikonu þorparans. Kannski dregur hún ennþá
fram lífið í einhverju ódýru veitingahúsi erlend-
is. En af Rokkó fréttist mjög bráðlega. Nokkru
*eftir að atburðirnir gerðust, sem sagt var frá
síðast, barst Babíloni það til eyrna, að hinn óvið-
jafnanlegi Rokkó hefði setzt að í Búenos Æres,
hann hefði fengið skjótan frama í nýju afbragðs-
hóteli. Babílon sagði þetta Rakksoll, og Rakksoll
hefði getað, ef hann hefði viljað, gert gangskör
að því að hafa hendur í hári hans. En Rakksoll
ákvað að leyfa honum vera í friði, því að hon-
um þótti allt benda til þess, að hann helgaði starf-
inu alla krafta sina. Einu erfiðleikarnir, sem steðj-
uðu að Rakksoll eftir uppgjörið við Sjúls, voru
viðvíkjandi lögreglunni. Lögreglumennirnir vildu
auðvitað fá að vita hvernig allt gekk til. Þeir
kröfðust upplýsinga um, hvað Rakksoll hefði að-
hafzt í morðmáli Dimmoka, frá því hann fór
fyrst til Ostend og þar til hann rétti að þeim
Sjúls dauðan. En Rakksoll var allt annað en
fús á að skýra þeim frá því. Vafalaust hafði
hann gengið á snið við Englandslög og ef til
vill líka lögin i Belgíu, og auðvitað fann hann
enga náð fyrir augliti laganna, þó að hann hefði
gengið að verkinu af ósérdrægri réttlætiskennd.
Rannsókn út af Sjúls var honum því engan veg-
inn fyrirhafnarlaus. Að endingu tóku lögreglu-
mennirnir að verða örlítið auðsveipnari. Rakksoll
lagði fyrst í stað í mikla áherzlu á að friða full-
trúana, sem hann hafði bitið svo snarlega af sér
forðum daga. Þegar því var lokið, reið einungis
á að sýna fyllstu hæversku og bíða. Hann gat
sannað yfirvöldunum, að sjónarmið sitt hefði
ekki verið mengað óhreinum eða sérdrægum
hugsunum, og yfirvöldin létu sér það vel líka.
Að endingu gat hann fyrir milligöngu bandaríska
sendiherrans veitt sefandi áhrifastraumi að
máílavafstrinu.
Kvöld eitt hálfum mánuði síðar en Áki prins
varð albata, lét Aribert í ljós löngun sína til að
eiga tal við Rakksoll, en Aribert dvaldist ennþá
í hótelinu. Áki prins hafði aftur á móti farið
nokkru áður, með miklum viðhafnaði, ásamt
Hansi gamla og fáeinum hirðmönnum, sem sent
hafði verið eftir, með milljónina i vasanum og
ætlaði sér nú að ganga formlega frá trúlofun-
inni. Áki fann ánægjustraum fara um sig, þegar
hann hugsaði til milljónarinnar, en peningarnir
áttu að borgast að fimmtán árum liðnum.
„Þér viljið fá að tala við rúig, prins,“ sagði
Rakksoll við Aribert, um leið og þeir fengu sér
sæti í einkaherbergi hins fyrrnefnda.
„Mig langaði til að segja yður,“ svaraði Ari-
bert, „að það er ætlun mín að afsala öllum rétt-
indum mínum og titlum sem prins af Pósen, og
nefnast öðru nafni i framtiðinni eða Harts greifi
— þann titil erfði ég gegnum móðurætt mina.
Tekjur mínar eru tíu þúsundir á ári, og ég á
kastala og hús í borg Pósen. Ég segiyður þetta
af því ég er hér kominn til að biðja um hönd
dóttur yðar. Ég elska hana, og ég held, að ást
mín sé endurgoldin. Ég hef nú þegar beðið henn-
ar sjálfrar, og hún játaðist mér. Við væntum yðar
samþykkis?“
„Þér sýnið okltur mikinn sóma, prins," sagði
Rakksoll og brosti litillega, „og það á fleiri en
einn veg. Má ég spyrja, hversvegna þér hafið
afsalað titli yðar sem prins.“
,, Af því að vinstrihandarhjónaband mundi
verða mér jafn óviðfelldið og yður og Nellu." ^
„Já, einmitt."
Prinsinn hló.
Framhald á bls. 10.