Vikan - 21.02.1952, Qupperneq 12

12
VIKAN, nr. 8, 1952
Ný framhaldssaga: 1
Konkvest skerst í leikinn
Eftir BERKELEY GREY
1. KAPlTULI.
Ljóshœrða stúlkan.
Stúlkan kom stökkvandi út úr haustnætur-
þokunni, grönn og tryllingsleg og hljóp svo
ógætilega fram fyrir bílinn, að Norman Kon-
kvest varð að grípa hastarlega í stýrishjólið.
Það hvein í hjólbörðunum á þurru malbikinu, um
leið og hann steig á hemlana af öllu afli og fór
í krappan boga.
Joy, konan hans, sem sat við hliðina á hon-
um, hafði blundað, en opnaði augun þegar bíll-
inn Snarfari staðnæmdist svo skyndilega. Það
fyrsta sem hin fríða kona Normans sá, er hún
opnaði augun var andlit hinnar óttaslegnu stúlku,
sem stóð í björtu bílljósinu, beint framan við
bifreiðina:
„Norman! Hvað kom fyrir?“
„Ekkert — til allrar hamingju." sagði maður
hennar. ,,Ef ókunnar stúlkur á einmanalegum
sveitavegum þykjast þurfa að drýgja sjálfsmorð,
hversvegna skyldu þær vera að velja okkar bíl?
Nóg er af þungum flutningabílum, sem fara um
þennan veg, og þeir eru betur fallnir til þess-
háttar.“
,,Ég var með lokuð augu. Reyndi hún virki-'
lega að kasta sér---------“ Joy þagnaði um leið
og hún bjóst til að opna bílhurðina. „Hver
skrambinn. Og Ijóshærð! Ég mátti vita---------
Stúlkan var líornung. Úr bláum augum hennar
skein ótti og örvænting um leið og hún hljóp
yfir fyrir bílinn og greip i handfangið á hurð
ökumannsins.
„Gerið svo vel — — lofið mér upp í.“ Rödd
hennar var lág og hás og hún var móð eftir
hlaupin. „Gerið svo vel að taka mig með-------—
hvert sem vill------.“ Hún þagnaði og skimaði
með óttasvip upp i hliðargötuna, sem hún hafði
komið út úr. „Ef hann kemur núna, mun hann
reyna að stöðva mig.“
„Ef hver kemur?"
„Frændi minn. Ó, gerið svo vel og spyrjið
engra spurninga-------—“
„Stökkvið upp í, snotra mín,“ sagði Konkvest
i flýti.
„Hæ, bíðið snöggvast," sagði Joy, sem hafði
reynslu fyrir því að ljóshærðar stúlkur þýddu
„hættu“ að því er snerti hinn vaska eiginmann
hennar. „Ef stúlkan sú arna er aðeins að hlaupa
frá frænda sínum, er betra að fara varlega. Við
kærum okkur ekkert um að blanda okkur í fjöl-
skylduþjark hennar.“
„Fjölskylduþjark, svei því," sagði maður henn-
ar. „En aumingja barnið er stirðnað af hræðslu.
Þessi frændi hennar hlýtur að vera einn af þess-
um vondu frændum. Það er ennþá dálítið eftir
af þeim------“ Hann þagnaði. Andlit stúlkunnar
var aðeins fáa þumlunga frá hans eigin, og hann
varð vandræðalegur. Það var eitthvað meira en
venjuleg hræðsla í svip hennar; það var skelf-
ing — og viðbjóður. „Þetta er í lagi, bláeygð
mín; ef frændi þinn kemur og hefur frekju í
frammi, þá skal ég taka hann að mér."
Án þess að bíða frekara leyfis, stökk stúlkan
upp í afturhluta bílsins, eins og íkorni, án þess
að hafa fyrir að opna dyrnar — Snarfari var,
eins og lesandinn ætti að muna, opin bifreið.
„Þökk. Þið eruð óskaplega góð,“ sagði stúlk-
an og leit með óttasvip i áttina að hliðargöt-
unni. „Everdon lávarður kæti komið líka-------.“
„Hver rækallinn!" Rödd Konkvests varð allt
í einu hörkuleg. „Sögðuð þér Everdon lávarður?"
„Já. Hann og frændi minn — -—.“
,,Og hver er þessi frændi þinn?“
„Matthew Olifant, lögfræðingurinn."
„Vel, nú skil ég!“ Rödd hins glaðlega fullhuga
varð hörð og kuldaleg og öll framkoma hans
varð önnur. „Vondur frændi var þá rétt! Ég
get bara ekki botnað í, hvernig svona holdsveik
lítil rotta eins og Matthew Olifant getur átt
svona fallega bróðurdóttur eins og þig!“
Konan hans deplaði augunum og skildi þetta
ekki.
„Norman! Þekkirðu þetta fólk? Þú talar eins
og þú-------“
„Nei, ég þekki þá ekki persónulega — en það
vill svo til, að þeir eru báðir ofarlega á blaði
hjá mér,“ sagði maður hennar glaðlega. „Er það
ekki undursamlegt hvernig hlutirnir og atvikin
falla mér í skaut? Ég hef oft hugleitt það að
taka í lurginn á Myrka Mathews, en hef aldrei
fundið góðan byrjunarleik — —.“
„Góðu, haldið þið áfram!" sagði stúlkan ótta-
slegna. „Matthew frændi getur komið á hverri
stundu.“
„Færi betur, að hann kæmi,“ svaraði Norman.
„Ég vildi gjarnan fá að tala nokkur orð við
litla skrímslið. Ekkert að óttast, barnið gott. Nú
ert þú með okkur."
„En þér skiljið ekki. Matthew frændi sagðist
ætla að taka mig með sér í kvöldveizlu til
Everdonhallar, og ég bjóst auðvitað við að þarna
yrði fjöldi fólks — —.“ Hún þagnaði og það
hljóp fyrir í röddinni. „En hann fór aðeins með
mig i litið úthús, og þar var enginn nema Ever-
don lávarður------og kvikindið drakk ein ósköp
og vildi fá mig til að vera hjá sér um nótt-
ina -----.“
„Heyrðu hérna,“ sagði Joy og sneri sér í sæt-
inu og horfði með furöusvip á ungu stúlkuna.
„Frændi þinn ætlaði þó ekki að stuðla að neinu
slíku, getur það verið?“
„En þetta var svona------hann ætlaði að gera
það. Hann var að búa sig til burtferðar, til
London, þegar ég hljóp út úr húsinu — ■—.“
Hinn fyrri svipur viðbjóðs og vonbrigða kom
aftur fram i augum stúlkunnar. „Hann ætlaði
frændi minn var farinn------.“
„Aleina með Everdon lávarði?"
„Já.“
„Alla nóttina?"
„Ja, þarna var enginn maður annar — engir
þjónar, né nokkurt annað fólk — og þegar
frændi minn var farinn------.‘ö
„En þetta er Ijótara en tali taki,“ andmælti
Joy og leyndi röddin alls ekki tortryggni henn-
ar. „Ætlið þér að halda því fram, sem þér seg-
ið, — eða öllu heldur gefið í skyn? Svona hlutir
geta ekki átt sér stað. Frændur skilja ekki
frænkur sínar eftir í höndum aðlaðra varmenna
__n
„Slíkir frændur serp Matthew Olifant gera
það,“ tók maður hennar fram í fyrir henni. „Ég
veit hvað þú hugsar, Fía min. Þú hugsar, að
þetta sé einhverskonar eftirlíking af ægilegum
sjónleik framan úr grárri forneskju."
„Nei, alls ekki," sagði kona hans. „Þetta er
verra en það. Jafnvel gömlu sjónleikirnir frá
Viktoríutímabilinu voru innan vissra takmarka.
Ef stúlkan þessi segir satt, gæti þetta hafa
gerzt á sautjándu öldinni, þegar það var venjj.
ungra spjátrunga að----------.“ Hún þagnaði og
varð vandræðaleg. „Jæja, það þarf ekki að tala
meir um þetta; þú veizt hvað ég á við.“
',,Ég skil þig, elskan mín,“ sagði maður henn-
ar í sama hörkulega málróm og áðúr, „en að
þvi er virðist þekkir þú litið til Elverdon lávarð-
ar. Hann er fremstur og mestur allra fúlustu
svína, sem á jörðunni hrærast. Hann er jafnvel
verri en ég hélt. Ég gerði mér aldrei í hugar-
lund, að hann skemmti sér á þennan hátt'------.“
Hann þagnaði um leið og hann sneri sér við
í sætinu og leit á farþega sinn, sem titraði eftir
taugaæsinguna. „Hvað heitirðu, barnið gott?“
„Roberta — Roberta Olifant."
„Kölluð Bobby. Ég heiti Norman. Þetta er kon-
an mín, frú Konkvest — heitir Joy. Nú þekkj-
umst við. — Það sem þú varst að segja áðan,
Fía, hitti naglann beint á höfuðið, þótt þú visa-
ir það ekki,“ hélt Norman áfram og leit un*
leið í áttina að mjóu hliðargötunni, ,,um að kring-
umstæðurnar minntu þig á sautjándu öldina.
Þessi þorpari, Everdon lávarður er ungur spjátr-
ungur, sem lifir þrjú hundruð árum á eftir tim-
anum----------
„Nei, heyrðu nú,“ greip frúin fram í, „þetta.
er dálítið likt og þegar ketillinn segir pottinn
svartan, er það ekki ? Þú hefðir líka vel getaB
lifað á sautjándu öldinni, Norman, og þú veizt
það sjálfur. Mér hefur margoft dottið í hug, að
þú myndir taka þig betur út með knipplinga um
háls og úlnliði og sverð við hlið.“
„Það kemur heim,“ sagði Konkvest hlæjandi.
„Ég ætti að geta leikist á við Everdon lávarð.
Hvað á ég að gera næst? Gefa honum utanundir
og skora hann á hólm?“
Bobby Olifant, sem auðsjáanlega var að misaa
þolinmæðina og komast í æst skap, lagði nú
orð i belg.
„Hversvegna bíðum við? Af hverju förum við
ekki?" spurði hún fljótmælt, og leit á þau meö
áhyggjusvip bæði á víxl, eins og hún kannaðist
við þau. „Ég hef einhversstaðar séð ljósmyndir
af ykkur. Ég hef lesið eitthvað um ykkur------.“
Hún þagnaði, óákveðin. „Þið ætlið að biða hðr
þangað til frændi minn kemur, — er það ekki ?“
bætti hún við gremjulega. „Kannske ég ætti held-
ur að fara út úr bílnum. Þið trúið mér ekki. ÞiB
haldið, að ég hafi verið að segja skröksögu —
„Vertu róleg, barn,“ tók Norman fram í. „Ég
bíð hérna einmitt af þvi að ég trúi þér. Ég þarf
að tala dálítið við eiturpödduna hann frændn.
þinn. Hvað skyldi hann hafa fengið hátt ver«
fyrir þig ? Hverskonar borgun var það, sem Ever-
don lávarður bauð fyrir einnar nætur skemm1>-
un ?“
„Norman!" andmælti frúin hneyksluð.
„Guð veit, að það er ástæðulaust að tsta.
nokkra tæþitungu, finnst þér það?“ svaraði Kon-
kvest. „Stúlkan var sjálf hrein og bein í þessa
efni. Hún er sýnilega undir lögaldri, og mér
virðist Matthew Olifant og Everdon lávarður hafti
gerzt sekir rnn viðbjóðslegt samsæri----Hvern-
ig er það, Bobby, hverskonar samband er míDi
ykkar frænda þíns? Ég á við lagalega?"
„Hann er fjárhaldsmaður minn og lögvernd-
ari.“
„En foreldrar þinir?"
„Þau eru bæði dáin.“