Vikan - 28.02.1952, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 9, 1952
heim til þin, í Wigmorestræti. Af því að þú ert
lögverndari hennar, get ég lítið gert henni til
verndar gagnvart þér — nema þetta.“ Norman
þagnaði og greip í öxl Ólífants. ,,Ég mun lúberja
þig og ganga næst lífi þínu, ef þú reynir aftur
það óþokkabragð, sem þú ætlaðir að leika í
kvöld.1'
,,Ég er sama sinnis," kallaði frú Konkvest úr
bílnum. „Ég skyldi taka hann með annarri hend-
inni og lúskra honum. Mundu það, Bobby,“ sagði
hún og leit til stúlkunnar, „ef frændi þinn reyn-
ir svona bellibrögð, þá bara hringdu. Ég skal
koma á svipstundu og hafa með mér góða hunda-
svipu.“
„Þetta er ágæt uppástunga, góða mín,“ sagði
Norman og hló. „Þetta líkar mér. Hundasvipa
er betri en hnefarnir. Heyrir þú það, lubbi ? Við
aðra tilraun af þessu tagi, skal ég draga þig út
á mitt Wigmorestræti og lúberja þig með hunda-
svipu. Skilurðu það?“
Matthew Ólífant, sem hafði orðið hræddari og
hræddari meðan þau töluðu, var nú froðufell-
andi af heift, því honum óx um leið óstjórnleg
reiði í skapi. Hann var svo ofsareiður, að þegar
hann reyndi að tala gat hann aðeins komið upp
óskiljanlegum kokhljóðum, eins og hann væri
að kafna.
„Gott. Ég sé, að þetta hefur haft æskileg
áhrif,“ sagði Normán rólega, „við þurfum því
ekki að tefja lengur. Það var leiðinlegt, að
Everdon lávarður kom ekki með þér, því ég hefði
haft mikla ánægju af að berja úr honum eina
eða tvær tennur. Ég verð að geyma mér þá
ánægju til síðari tíma.“
Hann skáskaut sér rólega inn í ökumannssæt-
ið, setti vélina í gang og ók í burtu. En Matthew
Ólífant stóð eftir á miðjum veginum eins og lít-
ill púki.
„Við höfum felmtrað hann, Fía,“ sagði Nor-
man og hló. „Við höfum gert hann lafhræddann.
Ekkert að óttast lengur, ungfrú Ólífant," bætti
hann við og leit aftur fyrir sig á Bobby. „Verið
þér viss, héðan í frá verður frændi yðar ljúfur
eins og lamb.“
„Ég vona, að þér hafið rétt fyrir yður," sagði
stúlkan og stóð á öndinni. „Ó, almáttugur, hvern-
ig þið töluðuð við hann! Hann er að vísu lítill
og auðvirðilegur, en enginn leyfir sér að tala
við hann á þennan hátt. Og hann varð óttasleg-
inn. Þetta er í fyrsta sinn sem ég hef séð hann
skelfast."
„Þér getið skrifað það á reikning hins geig-
vænlega mannorðs míns,“ sagði Norman hlæj-
andi. Hann er lögfræðingur og veit vel að ég
meinti það, sem ég sagði. Það er undarlegt, þeg-
ar maður hugsar út í það, að þér skylduð einmitt
hitta á bílinn okkar, i allri þeirri bílamergð, sem
fer um þennan veg. Það hlýtur að vera einhver
æðri máttur ,sem stjórnar slíkum hlutum."
Augu Bobby skinu af ákafa.
„Þetta var allt svo —• — svo óvænt," sagði
hún. „Ég vissi varla hvað ég gerði. Ég meina
— hugsið ykkur hvað hafði gerzt. Ég hleyp út
á veginn og stöðva alókunnugt fólk í bíl, sem
fer um veginn. Og þið þekkið frænda minn •—•
vitið, að hann er lögfræðingur. Þið þekkið líka
Everdon lávarð. Og frændi minn þekkir yður
líka,“ bætti hún við. „Um leið og hann heyrði
nafn yðar, breyttist svipur hans algerlega.“
„Það er kominn tími til, að hann breyti um
svip,“ samsinnti Norman. „Ég skal segja yður,
Bobby, að það er yður fyrir beztu, að komast
sem fyrst burt frá þessum frænda yðar. Hann
er versti skálkur."
„Mér var það ekki fullkomlega ljóst fyrr en
í kvöld," sagði Bobby og varð alvarleg á svipinn.
„Mér hefur í rauninni aldrei líkað við hann. Hann
er smásmugulegur, skapillur og voðalega strang-
ur. Hvenær, sem ég hef minnzt á, að fá mér
einhverja vinnu, hefur hann algerlega afsagt það;
hann heldur mér heima til þess að láta mig stjana
við sig. Faðir minn arfleiddi mig að einhverjum
fjármunum — talsvert miklum, skilst mér, — en
ég fæ ekki að snerta þá fyrr en ég er tuttugu
og eins árs, því Matthew frændi er fjárhalds-
maður minn. Ég verð að gera eins og hann segir.
Hann sagði mér einu sinn, að ef ég giftist án
samþykkis síns, yrði ég svift arfinum. Kvöld eitt.,
er ég var mjög leið í skapi, minntist ég á, að
bezt mundi vera, að ég fengi mér annan sama-
stað, þá stökk hann upp eins og naðra. Ég varð
dauðhrædd. Ég hef aldrei þorað að færa þetta
í tal aftur." Hún þagnaði snöggvast og spurði
síðan: „Var yður annars alvara með þetta sem
þér sögðuð, — að hýða hann með svipu?"
„Vissulega," sagði Norman hörkulega, „og það
sem betra er, hann veit að ég meinti það. Ég
hugsa, að þér þurfið engu að kvíða í sambandi
við Everdon lávarð, barnið gott.“
Bobby sperrti upp augun af undrun, þegar þau
komu til London og Norman renndi bifreiðinni
inn í lyftuna í Conquest Court og þau fóru í
henni upp í óbrotna lystihúsið á þakinu. En hún
komst fljótt í rúmið og sofnaði strax. Þegar frú
Konkvest fór frá henni og inn í stóru og þægi-
legu setustofuna, hitti hún svo á, að maður henn-
ar sat með ölkrús fyrir framan sig og virtist
hugsi.
„Hún steinsofnaði undir eins og höfuð hennar
snerti svæfilinn," sagði Joy. „Hún vissi víst ekki
sjálf, hvað hún var þreytt. — — — Norman,
hvernig var það með þennan Everdon ? Mig minn-
ir, að ég hafi rekizt á nafn hans i dagblöðum
og vikuritum öðru hverju, og ég hef einhvern-
veginn fengið það í höfuðið, að hann væri flysj-
ungur, en mér datt aldrei i hug, að hann værí
eins slæmur eins og þú virðist halda."
„Hvað áttu við með „virðist halda“?“ nöldr-
aði Norman og rétti sig i sætinu. „Þú veizt hvað
gerðist í kvöld — eða gerðist næstum því. Ég
skal bölva mér upp á, að það var ekki í fyrsta
skipti. Það verður að gera eitthvað til að setja
hemil á þann óþokka — og ég hef verið að velta
fyrir mér góðum hugmyndum í því efni. En
Everdon verður að biða. Ég hef annað á prjón-
unum í svipinn, sem meira lig^ur á, um það,
hvernig ég á að ráða til atlögu við Myrka-
Matthew."
„Látum Myrka-Matthew liggja milli hluta,"
sagði frú Konkvest um leið og hún tók sér sæti;
„ég hef meiri áhuga á Everdon lávarði."
„Af þvi að þú ert kona og hann siða- og trú-
níðingur, þá er það eðlilegt," sagði Norman með
alvörusvip. „Jæja, ég skal gefa þér lauslegt yfir-
lit. Ég þarf ekki að lita i skjöl min þessu við-
víkjandi. Alltaf þegar ég heyri þrjótinn nefndan,
kemst ég í illt skap.“
„Hvað er hann — holdsveikur ?“
„Þarna komstu með rétta orðið, góða mín, það
er einmitt það, sem hann er holdsveikissjúkl-
ingur. Siðferðislega. Hann er óhreinn. Háttur
hans er, að troða alla niður i saurinn — og vegna
milljóna sinna kemst hann áfram með það.“
„Milljóna ?“
Blessað
barnið!
Teikning eftir
George McManus.
Lilli: Pabbi, drengur! — Ertu búinn að setja heila rúðu í
gluggaim ?
Pabbinn: Já — það er nú annaðhvort —• er þetta ekki vel
gert — jæja, þá er röðin komin að lampanum!
—=5%
Pabbinn: Ég skal gera það — undir eins og ég hef lokið
við lampann — ég er önnum kafinn í dag!
Lilli: Æ, pabbi minn, passaðu þig!
Pabbinn: Vertu ekki að gera mér ónæði, þegar 6g er
að vinna —
Lilli: Hver þremillinn — pabbi! Hvemig ætlarðu nú að
gera við þetta?
Mamman: 1 öllum bænum hættu nú að gera við — ann-
ars verður hér algjör eyðilegging!