Vikan - 28.02.1952, Blaðsíða 7

VIKAN, nr. 9, 1952
7
Hversvegna kom kirkjukórinn of seint?
Einkennileg atvik komu fyrir að
kvöldi fyrsta marz i borginni Bea-
trice í Nebraska. Síðdegis hafði séra
Walter Klempel farið til baptista
kirkjunnar til þess að undirbúa æf-
ingu kirkjukórsins. Hann kveikti upp
í ofninum — flestir söngvararnir
komu venjulega um klukkan fimmt-
án mínútur gengin í átta, og það
var svalt í kirkjunni — þvi næst fór
hann heim tii konu sinnar og dóttur,
Marilyn Ruth. Það vildi svo til, að
kjóliinn hennar Marilyn Ruth var svo
óhreinn, að frú Klempel varð að
strjúka annan kjól handa henni.
Þannig orsakaðist það, að þau voru
ennþá heima, þegar þetta kom fyrir.
Ladona Vandegrift, sem gekk í
menntaskóla, átti í miklum erfiðleik-
um vegna reikningsdæmis, sem hún
átti að leysa. Hún vissi vel, að söng-
æfingin hófst stundvíslega, og kom
alltaf snemma. En henni dvaldist við
að leysa dæmið.
Royena Estes var álveg búin til
æfingarinnar, en hún gat ekki kom-
ið bifréiðinni af stað. Hún og Sadie,
systir hennar gripu þá til þess ráðs
að hringja til Ladonu Vandegrift og
biðja hana að taka þær í leiðinni í
sína bifreið. En Ladona fór ekki, fyrr
en hún hafði lokið þessari stærð-
fræðilegu þraut sinni, svo að Estes-
systurnar urðu að bíða.
Frú Leonard Lchuster kom venju-
lega stundvíslega ásamt litlu dóttur
sinni, Susan. En einmitt þetta kvöld
stóð svo á, að hún varð að fara til
móður sinnar og hjálpa henni til að
búa sig til trúboðsfundar.
Herbert Kipf, rennismiður, kom
venjulega of snemma, en nú varð
hann að skrifa áríðandi bréf. ,,Ég
veit ekki hversvegna," sagði hann.
Hann drollaði við skriftirnar og varð
of seinn.
Það var kalt í veðri þetta kvöld.
Joyce Black, sem var hraðritari, var
„einfaldlega svo iöt“, að hún hélt sig
innan dyra fram á síðustu stund.
Hún var í þann veginn að halda af
stað, þegar það kom fyrir.
Henry Ahl, vélsmiður, var.að gæta
drengjanna sinna, af því að konan
hans var ekki heima. Hann ætlaði að
taka þá með sér, en á einhvern hátt
vildi svo til, að hann lenti í áköfum
samræðum. Þegar hann leit á úrið
sitt, sá hann, að hinn tilsetti tími
var kominn, og hann var orðinn of
seinn.
Marilyn Paul, slaghörpuleikarinn,
ætlaði að koma hálfri stundu fyrir
ákveðinn tíma, Samt sem áður sofn-
aði hún eftir matinn, og þegar móð-
ir hennar vakti hana, hafði hún að-
eins tíma til að búa sig og þjóta af
stað.
Frú F. E. Paul, stjórnandi kirkju-
kórsins og móðir slaghörpuleikarans,
hafði árangurslaust reynt hvað eftir
annað að vekja dóttur sina. Hún varð
því einnig of sein.
Lucille Jones og Dorothy Wood,
menntaskólanemendur báðar tvær,
eru nágrannar og fara venjulega
saman til söngæfinga. Lucille var að
lilusta á útvarpsþáttinn frá kl. 7—7%
og langaði til að heyra, hvernig hann
endaði. Hún breytti því út af þeirri
venju að vera stundvís. Dorothy beið
eftir henni.
Klukkap 7.25 sprakk Captista-
kirkjan i Beatrice í loft upp. Hvell-
urinn af sprengingunni bergmálaði
um alla borgina. Veggirnir hrundu,
hið þunga trjáþak féll til jarðar með
öllum sinum þunga. En hversdags-
legir smámunir, eins og óhreinn
kjóll, smá blundur, ófullgert bréf,
stærðfræðiþraut og bifreið í ólagi,
urðu þess valdandi, að allir meðilar
kirkjukórsins urðu of seinir, en slíkt
hafði aldrei komið fyrir áður.
Slökkviliðsmenn álitu, að spreng-
ingin hefði orsakazt af gasi, sem
kynni að hafa lekið inn í kirkjuna
úr brotinni gasleiðslu, og sennilega
hefði kviknað í gasinu út frá eldin-
um í ofninum. Enginn af meðilum
kirkjukórs Beatrice-borgar gat æti-
að, að upptök eldsins hefðu orðið með
einhverju öðru móti. En þessi kyn-
lega rás atvikanna vakti þá til um-
hugsunar um einskis verð smáatriði
lífsins, og þeir veltu því fyrir sér,
hvenær hægt væri að taka svo til
orða: ,,Þetta er ráðstöfun Drottins".
SPAKMÆLI
Velgengnin krefst meiri siðferðis-
styrks en andstreymið. Maður er
aldrei svo hamingjusamur sem mað-
ur ímyndar sér, en heldur aldrei svo
óhamingjusamur. Tæpast eru nokkr-
ir til, sem ekki minnkast sín fyrir
að hafa elskað, eftir að ástin er út-
kulnuð. Til eru konur, sem aldrei
hafa átt sér ástarævintýri, en mjög
fáar eru þær, sem hafa einungis átt
sér eitt. Það er svipur með ást og
afturgöngu: allir tala um hana, en
fáir hafa séð hana. Allir kvarta yfir
bágu minni, en enginn yfir bágum
gáfum. Því heitar sem maður elskar
konu, þeim mun meir nálgast ástin
hatur. Auðveldara er að kenna öðr-
um ráð en sjálfum sér.
— La Rochefoucauld).
Þegar maður rakar sig fyrir framan
mynd!
SNJÓR
Framhald af bls. 4.
ast fyrir mánuði og að tmg söngkona frá
Moskvu byggi núna í húsinu ásamt dóttur
sinni.
„Hún var að flýja loftárásimar,“ sagði
stöðvarstjórinn.
Potapov sagði ekkert. Hann starði út
um gluggann, á farþega í þykkum jökk-
um og flókastígvélum, sem gengu upp og
niður brautarpallinn með tekatla. Hann
var sorgbitinn.
„Jæja,“ sagði stöðvarstjórinn. „Pabbi
þinn var góður karl. -Ekki lifði hann þó
að sjá son sinn koma heim.“
„Hvenær fæ ég lest til baka?“ spurði
Potapov.
„Klukkan fimm í fyrramálið." Stöðvar-
stjórinn þagði stundarkorn, en bætti síð-
an við: „Þú getur gist hjá mér í nótt. Kon-
an mín gefur þér eitthvað að borða í
kvöld. Þú þarft ekkert að fara heim.“
„Ég þakka,“ sagði Potapov og fór.
Hann gleymdi tösku sinni á brautar-
stöðinni. Stöðvarstjórinn horfði á eftir
honum og hristi höfuð.
Potapov gekk gegnum bæinn og að ánni.
Yfir hana hvelfdist blágrár himinn. Það
var dálítil mugga. Krákubræður hoppuðu
kringum mykjuhlass á veginum. Rökkrið
færðist yfir. Vindur stóð af skóginum
handan árinnar; vindurinn knúði fram tár
í augum Potapovs.
„Jæja!“ sagði Potapov. „Ég varð of
seinn. Og nú sýnist allt þetta breytt —
bærinn, og áin, og skógurinn, og húsið.“
Hann sneri sér við og horfði á hæðina
í útjaðri þorpsins. Þama var það —
snæviþakinn garðurinn og húsið. Reykur
liðaðist upp .úr reykháfnum. Vindurinn
bar reykinn yfir birkiskóginn.
Potaþov gekk í átt til hússins. Hann á-
kvað að fara ekki inn, heldur bara ganga
framhjá, og ef til vill smeygja sér inn í
garðinn og standa um stund hjá laufskál-
anum gamla. Hann átti örðugt með að
sætta sig við þá hugsun, að ókunnugt fólk,
ótengt honum sjálfum og föður hans,
skyldi búa í húsinu. Það mundi miklu
betra að sjá ekki neitt, kvelja sig ekki
með því — fara heldur burt og gleyma því
liðna.
„Já,“ hugsaði Potapov, „þú reskist með
hverjum degi og lærir að líta hlutina
hvassari augum.“
Hann komst til hússins undir rökkur.
Hann opnaði hliðið varlega, en engu að
síður marraði í því. Það virtist færast líf
í hvítan garðinn. Snjóflygsa féll skriðk-
andi af grein. Potapov snerist á hæl. Snjór
hafði nýlega verið ruddur af stígnum nið-
ur að laufskálanum. Hann gekk yfir að
laufskálanum og greip um granna rimana.
í fjarlægð, handan skógarins sló daufum
roða á himininn — bersýnilega var tungl-
ið að koma upp að skýjabaki. Hann tók
ofan húfuna og strauk hendi gegnum hár-
ið. Það var mjög hljótt. Einungis nokkru
neðar, við rætur hæðarinnar, mátti greina
glamur í skjólum kvenna, sem sóttu vatn
í vakir á ánni.
Potapov studdi alnboga á rimana og
huldi andlitið í höndum sér.
„Hvernig mátti þetta gerast?“ tautaði
hann.
Hann fann létta snertingu á öxl sér og
leit við og sá þá föla, alvarlega stúlku með
hlýlegan klút um höfuðið. Hún horfði á
hann hljóð. Snjóflygsur bráðnuðu á kinn-
um hennar — ef til vill hafði hún strokizt
við grein.
„Settu upp húfuna,“ sagði hún blíðlega.
„Annars getur þér orðið kalt. Og komdu
svo inn í húsið. Þú þarft ekki a§ híma
hér.“
Potapov þagði. Konan tók um hönd
hans og leiddi hann eftir hreinum stígn-
um. Nálægt anddyrinu nam hann staðar.
Kökkur kom upp í háls honum, og hann
gat ekki andað. Konan sagði með sömu
blíðu röddinni:
„Það er allt í lagi. Og láttu sem þú vit-
ir ekki af mér. Þetta líður fljótlega frá.“
Hún stappaði niður fótum til að hrista
snjó af stígvélunum, og samtímis tók
bjallan að hringja inni í húsinu. Potapov
tók andköf.
Hann gekk inn í húsið, tautaði eitthvað
fyrir munni sér í geðshræringu og tók af
sér frakkann inni í ganginum; ilmur af
brenndu birki barst að vitum hans. Arkhip
sat á hægindinu og dró ýsur. 1 námunda
stóð lítil stúlka með fléttur og horfði björt-
um augum á Potapov; samt horfði hún
ekki í andlit honum, heldur á gylltu borð-
ana á ermi hans.
„Komdu,“ sagði Tatjana Petrovna. Hún
fylgdi Potapov inn í eldhúsið.
Þar var blá handlaug full af köldu
vatni og gamalkunnugt léreftshandklæði
skreytt eikarblöðum.
Tatjana Petrovna gekk út. Litla stúlk-
an færði Potapov sápustykki og horfði á
hann, meðan hann þvoði sér. Potapov var
ennþá sem steini lostinn.
Framhald á bls. 14.