Vikan - 28.02.1952, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 9, 1952
11
4 veiöum
SAKAMÁLASAGA
Framhaldssaga:
eftir MIGNON G. EBERHART
9
„Ef ég hefði vitað eitthvað, hefði ég sagt
það til að bjarga sjálfum mér.“
,,Já, vitanlega. En við verðum að athuga allt
gaumgæfilega. Við verðum að rannsaka vand-
lega hvert smáatriði, ef ske kynni að það gæti
leitt okkur á rétta braut.“
„Já, ég skil það mætavel. En mér dettur ekki
neitt í hug.“
„Fyrst spurði ég Shepson, hvort það stoðaði,
ef þú gætir sannað, að Sue hefði verið fjarver-
andi eins og hún gat sannað að þú hefðir verið.“
Jed leit upp ákafur á svip: „Já, auðvitað —
ég get sagt, að ég hafi séð hana, þegar skotið
reið af. Ég segi, að . . .“
„Wilkins spurði, hvort Jed hefði séð mig,“
sagði Sue.
„Sástu hana, Jed? Á sama tima og skotið reið
af ?“
„Það ætti að vera alveg sama. Ég get sagt,
að ég hafi séð hana.“
„Nei, það geturðu ekki. Þú hefur unnið eið
að þeim framburði, sem þú ert búinn að gefa.
Þú sagðir að vel mætti vera, að einhver hefði
farið inn án þess að þú hefðir orðið þess var.
Þú getur ekki breytt framburði þínum.“
„Ég get það og vil það.“
Fitz hristi höfuðið. „Shepson segir, að það
mundi að minnsta kosti enginn trúa því. Hann
sagði að tilgangurinn væri svo augljós, að það
gerði Sue fremur illt en gott. Og ég er hræddur
um, að hann hafi rétt fyrir sér.“
„En . . . Það væri þó sönnun fyrir fjarveru
hennar . . .“
„Og hvað um ráðsmanninn ?“
„Sam Bronson! Hann hefur ekki myrt Erne-
stinu.“
„Nei, það held ég ekki. Ég fæ ekki skilið
hvernig hann hefur farið út um bakdyrnar, gegn-
um garðshliðið út að limgirðingunni, gegnum
hana og alla leið þangað, sem hann var, þegar
Sue sá hann. Það er ef til vill einhver leið, sem
enginn þekkir enn, en hann virtist áreiðanlegur.
Hann var gott vitni." Hann leit á Jed. „Ert þú
alveg viss um, að hann af einhverri ástæðu hafi
ekki verið að rífast við Ernestínu?“
Jed hnyklaði brýrnar og sagði hægt: „Já, ég
var raunar viss um það. Shepson spurði mig
um það. En það getur svo sem verið, þó að
ég hafi ekki vitað það. Ef til vill hefur hann. . .“
Jed lauk ekki við setninguna og var efablandinn
á svip.
„Ránmorð kemur ekki til greina," sagði Fitz,
en það brá fyrir vonarglampa í augum hans,
þegar hann leit á Jed.
Jed hristi höfuðið. „Einskis var saknað. Kam-
illa vissi um alla skartgripi Ernestínu. Ég gaf
henni þá alla — að undanteknum tveimur mun-
um. Engir þeirra voru mjög verðmætir. Ég er
ekki auðugur."
„En ertu alveg viss um, að það hafi enginn
ókunnugur verið viðstaddur? Ég á við — þú
getur auðvitað ekki verið viss um það — en ef
einhver hefði séð betlara eða flæking i nágrenn-
inu, þá gæti það komið Sue vel.“
Jed varð aftur ákafur á svip. Nei, en því
gætum við ekki fundið upp á einhverjum? 1
tilfelli eins og þessu . . .“
„Ég er búinn að segja þér, að það er sann-
leikurinn sem við erum að leita eftir. Staðreynd-
ir! Hættu nú að láta eins og krakki."
Jed roðnaði, hann stóð á fætur. „Svo sannar-
lega skal ég sjá um þetta upp á eigin spýtur.“
„Seztu niður," sagði Fitz þreytulega. „Og
reyndu að nota skynsemina. Væri ekki hugsan-
leg einhver orsök í sambandi við Ernestínu?
Getur ekki verið, að einhver hafi viljað ráða hana
af dögum af einni eða annarri ástæðu?"
Jed settist. Það var reiði- og þrjózkusvipur á
andliti hans. Hann studdi hendi undir kinn og
starði á hvítan borðdúkinn. „Satt að segja fell-
ur mér hálf illa að ræða þetta,“ sagði hann.
„Okkur Ernestínu kom ekki of vel saman. Við
-----en hún var konan mín.“
„Mér er heldur engin ánægja af að tala um
þetta — né neinu okkar. Shepson spurði þig að
öllum hugsanlegum atvikum, er það ekki?“
i „Jú, oft og mörgum sinnum."
Fitz horfði stöðugt á hann: „Og þú mundir
ekki eftir neinu? — Hún mundi ekki hafa rifizt
við neinn. Hún — — hefur ekki vitað neitt um
neinn ?“
„Konan mín þvingaði ekki peninga út úr
fólki,“ sagði Jed uppnæmur.
„Þessa stundina neyðumst við til að gera ráð
fyrir þeim möguleika. Ef þetta væri ekki til-
gangslaust morð — framið af ókunnri mann-
eskju, sem var þarna af hreinni tilviljun og
hefur fundið byssuna þína . . .“
„Ef til vill var það Ernestína sem tók hana
til þess að verja sig.“
„Já, það gæti verið. En það nægir ekki á
meðan við höfum ekki upp á þeim ókunna. Og
ef hann er ekki til, þá hlýtur það að hafa verið
einhver, sem Ernestína þekkti og sem þekkti
hana nógu vel til þess að hafa haft ástæðu til
að myrða hana.“
Þau vissu þetta öll og höfðu vitað frá upp-
hafi. Og samt sem áður hafði það ónotaleg áhrif
að heyra þessa hugsun sagða. Það var mjög lítill
hópur af fólki, sem gat komið til greina.
Hönd Karólínu, sem lá á borðinu, skalf. Sue
tók eftir því og fann til löngunar til að taka
utan um hana og segja, að þetta væri ekki satt,
að enginn af því fólki, sem þau þekktu, enginn
i litla kunningjahópnum þeirra hefði morð á
samvizkunni. En auðvitað hafði þessi hugsun
gert vart við sig fyrr. Á tímum, þegar uggur
og kvíði læstu sig um mann, stakk hún upp
kollinum. „Leyna þessi augu, sem horfa svo ein-
arðlega á mig, vitneskju um morð ? Minnist
þessi hönd, sem þrýstir mina hlýlega, hræðilegs
dauða ?“
„Já, en Ernestina þekkti svo margt fólk,“ sagði
Sue og bar ört á. „Hún þekkti margt fólk, sem
sótti veiðarnar, svo margt . . .“
„Já, satt er það,“ sagði Fitz. „En það gæti
hugsast, að einhver af hennar nánustu vissi eitt
eða annað, sem gæti leitt okkur á rétta braut.
Þú, Sue, Kamilla og Ruby hafið þekkt hana lengi
og vel. Jed, Wat Luddington og ég — við stóð-
um henni næstir. Við gætum ef til vill komizt á
snoðir um eitthvað, sem væri spor í áttina."
Jed, sem sat álútur og horfði á borðið, sagði
allt í einu: „Já það gætum við ef til vill. Já,
það gæti verið — ég er ekki viss — “
Andartak missti Fitz stjórn á sjálfum sér.
Rödd hans var hörkuleg og full óþolinmæði:
„Geturðu ekki séð, Jed, hvað mikið er í húfi ?
Hvað er það, sem þú ert að hugsa um?“
En óþolinmæði hans hafði þau áhrif, að Jed
varð þrjózkur við. Hann horfði reiðilega á Fitz
um leið og hann sagði: „Ég er bara að reyna
að muna. Þið þekktuð öll Ernestínu. Hún var
erfið. Hún var þóttafull og dramblát. Hún hafði
lag á að reita aðra til reiði, ef henni bauð svo
við að horfa, og hún var metorðagjörn. Hún vissi
auðvitað, að mér þótti vænt um Sue, og hún
tók því mjög illa — Shepson tók ekki í mál,
að ég segði það fyrir réttinum. Hún getur hafa
átt í deilu við hvern sem var. En hafi svo verið,
vissi ég ekkert um það.“
„Hvernig var metorðagirnd hennar háttað?"
sagði Karólína skyndilega. „Hvað var henni
hugleikið?"
Þetta var þýðingarmikil spurning. Fitz leit
samþykkjandi augnaráði til Karólínu. Þetta var
henni líkt að ganga hreint til verks ■— reyna
að komast að þeim upptökum sem lágu á bak
við morðið á Ernestínu. Allt í einu datt Sue í
hug, að þau höfðu ekki borið fyrr fram spurn-
ingu, sem snerti Ernestínu persónulega. En hver
sem frumorsökin kynni að vera, hlaut hún að
vera í sambandi við eitthvað, sem Ernestína
vildi fá eða losna við — eitthvað, sem hún ósk-
aði sér eða var andstæð. Fram að þessu höfðu
þau einungis sinnt því að hreinsa Jed af öllum
grun og það hafði orðið til þess, að þau höfðu
farið leiðir, sem lágu ekki beinlínis að þessU
marki, eða gátu jafnframt verið hættulegar fyrir
Jed.
„Það er rétt,“ sagði Fitz við Karólínu. „Þar
sem Jed hefur verið sýknaður, er engin ástæða
að halda áfram eftir þeirri leið. Áður varð mað-
ur — ég á við, að það var ekki rétt að benda
á neitt sem kynni að styrkja ákæruna gegn
honum — eins og til dæmis að benda á dæmi
upp á ósamkomulag þeirra hjóna." Hann stóð
á fætur. „Þakka þér fyrir kaffið, Karólína. Ætl-
ar þú að koma með Jed?“
„Hvert ætlar þú?“
„Ég er að hugsa um að skreppa til skírisdóm-
arans og vita hvort nokkuð nýtt hefur borið við.“
„Hann segir þér ekki frá því.“
„O, það er ekki gott að vita. Hann er vinveitt-
ur okkur.“
Jed leit á Sue og af henni á Fitz. „Ágætt, þá
kem ég Iíka. Ég kem aftur eins fljótt og ég get,
Sue.“
Hljómurinn í rödd hans gaf til kynna að hann
ætti einhver ítök í Sue. Fitz leit snöggt á hana
og gekk þvi næst fram með Karólínu. Jed var
rétt í þann veginn að fara á eftir þeim. Sue tók
fast utan um borðbrúnina og sagði: „Jed, bíddu
ofurlitla stund . . .“
Hann sneri sér við. „Já, Sue . . .“
„Ég þarf að segja þér svolítið, Jed. Tilfinning-
arnar sem við bárum í brjósti til hvors annars
voru ekki sannar. Við — ég veit ekki, hvað það
var, sem kom fyrir, en það var eitthvað óraun-
verulegt. Ég veit það núna, og ég . . .“
„Hvað ertu að segja, Sue?“
„Ég er að segja, að ég geti ekki — I rauninni
elskum við ekki hvort annað, og þessvegna . . .“
Það var efablandin undrun í svip hans. „En
góða, Sue! Áttu við, að þú viljir ekki giftast
mér ?“
„Okkur skjátlaðist, Jed. Það er ofur einfalt.
Við . . .“
„Ég hef aldrei heyrt annað eins! Auðvitað gift-
umst við. Við erum þó trúlofuð."
„Nei, það erum við ekki.“
„Jú, víst erum við það!“ hrópaði hann. „Þú
ert bara utan við þig af þreytu, Sue. Þetta hefur
verði mjög erfitt fyrir þig. Það veit ég vel, en
nú er þessu öllu lokið." TJtidyrnar skelltust. „Nú