Vikan - 28.02.1952, Blaðsíða 12

12 . VIKAN, nr. 9, 1952
er Fitz farinn. Sue, ég kem aftur. Ég fae þig
áreiðanlega til að líta þetta öðrum augum."
„Já en, Jed, ég meina þetta. Það er satt! Mér
er alvara!"
„En hversvegna, Sue? Hversvegna? Þú getur
ekki svikið mig á þennan hátt. Ég . . .“ Hann
gekk í áttina til hennar, blóðið þaut fram í kinn-
ar hans og röddin var óstyrk: ,,Þú getur ekki
gert þetta. Ég þarfnast þín, Sue. Ég elska þig.
Ég hef treyst þér allan þennan tíma.“ Það birti
yfir svip hans. „Þú ert þreytt og örvilnuð, og
meinar þetta ekki. Elskan mín, við skulum tala
um þetta . . . ég kem aftur eins fljótt og ég
get.“
Hann veifaði til hennar og hraðaði sér burt.
Hún heyrði hann. segja nokkur orð við Karólínu,
því næst skelltust útidyrnar aftur.
Hún stóð enn á sama stað, þegar Karólína
kom inn aftur. Karólína andvarpaði og strauk
yfir hárið á sér. „Mér þætti gaman að vita, hvað
Ernestína hefur haft fyrir stafni!" sagði hún.
„Ernestína! Hvað hefði hún svo sem . . .“
„Oh, við þekktum Ernestínu öll!“ Karólína
bætti hugsandi við. „Ég sagði við Fitz, að hann
skyldi spyrja Kamillu. Kamilla er ekki eins
hyggin og Ernestína var, en hún er . . .“ hún
bætti við án þess að ljúka við setninguna: „Auk
þess þykir Kamillu afar vænt um Fitz. Erne-
stína klófesti Jed strax og hann fluttist hingað,
og hafði ekki annað að gera en nota peningana
hans. Ef til vill hefur hún haldið að hann væri
rikari en raun varð á. Að minnsta kosti var
hann þá bezta mannsefni hér um slóðir. Það
eru ekki svo margir ungir menn hér ríkir. Allir,
sem eru reglulega auðugir eru kvæntir. Og ef
Kamilla er ekki á hnotskóm eftir Fitz þá er ég
illa svikin.“
Sue sagði undrandi: „Ég hef aldrei heyrt þig
hallmæla nokkurri manneskju."
,,Það er þá tími til kominn!“ sagði Karólína,
og allt í einu fóru þær bæðar að hlægja — líkt
og tvær stelpur, sem flissa, en Sue var brátt al-
varleg og sagði: ,,Já, það er reyndar alveg rétt,
Kamilla hefur mikið dálæti á Fitz.“
Kamilla kom síðari hluta dagsins, þessa dags,
sem var mótaður af andstæðum. Gamla húsið,
sem var svo vinalegt og þær þekktu svo vel,
minnti þær á, að lífið hafði upp á öryggi og
gæði að bjóða, nú og ætíð. Álengdar var geig-
vænlegur skuggi með minningar frá sól og
sumri.
En á hinn bóginn mátti búast við símahring-
ingu þá og þegar. Það var hægt að eiga von á
lögreglubíl fyrr en varði. Óafvitandi hlustuðu
þær eftir öllum hljóðum.
Eftir því sem áleið daginn fór þeim ekki að
lítast á blikuna. Fitz hringdi ekki, heldur ekki
Jed. Sennilega var það sökum þess að skírisdóm-
arinn hafði engar nýjar fréttir, eða vildi ekki
segja þeim neitt. Það var fimmtudagur. Undir
venjulegum kringumstæðum hefði Karólína tek-
ið þátt í Beaufortveiðunum. Dobberly-veiðarnar
voru henni hreinasta yndi. Þær voru eins og barn-
ið hennar. Hún hafði verið veiðistjóri fyrir þeim,
hún elskaði engi og akra þessa héraðs, hún þekkti
hundana, vissi hvað þeir hétu, þekkti geðslag
þeirra á sama hátt og hún þekkti nöfn vina sinna
og eiginleika : Reveller gamli, sem var orðinn
of gamall og stirður til að fara á veiðar, hafði
verið forystuhundur og Karólína hafði tekið
hann heim til sín, svo að honum gæti liðið vel
í ellinni. (Systir Britches hafði aldrei fengizt við
aðrar veiðar en einkaveiðar í skóginum bak við
hesthúsin). En Karólína var einnig vinsæll gest-
ur i veiðiferðum nágrannanna. Alltaf var veiði-
ferðarboði stungið í snyrtispegilinn hennar. Það
leið varla sá dagur allan veiðitímann, að hún
væri ékki á veiðum. Og i dag var hún eirðar-
laus, vegna þess að hún saknaði hins venjulega
erfiðis, sem voru veiðiferðunum samfara.
Hún fór ofurlítinn spöl á Genevu og Jeremy
til þess að gefa þeim hreyfingu. Hún fann flís
í einni löppinni á Reveler gamla og tók til
óspilltra málanna að reyna að ná henni.
Hestarnir voru jafnvel eirðarlausir. Einu sinni
þaut heill hópur af Beaufortveiðifólki framhjá
yfir ásinn gegnt Dobberly. Karólina hlustaði full
eftirvæntingar á hófadyn hestanna. „Þeir eru
á leið til Luddingtonskóganna,'1 sagði hún og
lagði við hlustirnar. „Refurinn hleypur vafalaust
yfir Osbaldestonbrautina hinumegin við Dobberly
og því næst aftur til Hallowhæðar."
Hún þekkti landið betur en nokkur annar. Hún
vissi um öll viðbrögð tófunnar fyrirfram. Hún
hlustaði með eftirvæntingarfullu brosi á köll í
fjarska. Geltið í hundunum lét illa í eyrum Sue.
„Ég hef verið of lengi að heiman," hugsaði hún
með sjálfri sér. „Þetta eru æskustöðvar mínar
og mér finnst ég eins og ókunnug manneskja."
Hún bauðst til að láta Jeremy fá svolitla hreyf-
ingu og það var ekki laust við að hún kenndi
sektarmeðvitundar.
„Nei,“ sagði Karólína. „Hann hefur fengið næga
hreyfingu i dag! Það gæti líka verið, að einhver
kæmi." Hún fór út í hesthúsið til þess að skamma
eina hestasveininn sem hún hafði. Hann var að-
eins fjórtán ára drengur, Leifur að nafni og var
Kristín, vinnukona, amma hans.
Um fjögur leytið kom Kamilla í bílnum hans
Jeds. Hún steig út og hraðaði sér upp tröppurn-
ar. 1 fyrsta sinn frá dauða Ernestínu var hún
ekki svartklædd, heldur var hún í fölbleikri klæð-
isdragt, sem Ernestína hafði átt.
„Hvaða maður er það, sem situr inni i bíl
niðri á veginum ? Sue, mig langar til að tala um
Jed við þig."
Maðurinn, sem var niðri á veginum og sást
ekki frá húsinu, var lögregluþjónn. Kristín
læddist meðfram lárviðartrjánum og gægðist á
milli þeirra. Kamilla hafði farið svo hratt, að
hún tók ekki eftir einkennisbúningnum, og hann
hafði heldur ekki gert neina tilraun til þess að
stöðva hana.
Kamilla kom ekki vegna þess að Jed hefði
beðið hana um það, hún tók það upp hjá sjálfri
sér að koma til þess að tala máli hans. „Jed
veit ekki, að ég fór hingað, en þér getur ekki
verið alvara, Sue?“ Hún sneri sér að Karólínu:
„Jed segir, að Sue hafi sagt, að henni hafi snúizt
hugur. Hún segist ekki vilja giftast honum, Auð-
vitað vill Jed ekki trúa, að henni sé alvara, en
það er hlægilegt, að hún skuli láta þetta út úr
sér! Hvað gengur eiginlega að þér, Sue? Þú get-
ur ekki brugðist honum á þennan hátt! Þú ert
honum allt! Það sagði hann mér. Hann sagðist
eingöngu hafa getað borið þennan hræðilega vet-
ur, af því að hugsunin um þig hafi gefið sér
styrk. Þú verður að giftast honum, Sue. Og ef
ég á að segja eins og mér finnst þá finnst mér
þú megir þakka fyrir, að hann skuli vilja kvæn-
ast þér!"
Karólína rétti úr sér. „Nei, bíddu svolítið,
frænka!" hrópaði Sue. „Kamilla, þetta er mál,
sem aðeins varðar Jed og mig.“
„Það kemur mér nú líka við,“ sagði Kamilla
stutt í spuna, „ég er systir Ernestínu. Jed er
eins og bróðir minn. Hann elskar þig, og þú hef-
ur gefið honum ástæðu til að halda, að þú elsk-
aðir hann jafn mikið, og að þú vildir giftast
honum. Rétt áður en Ernestína dó, kvöldið sem
hann talaði um skilnað við þig, varst þú . . .“
Karólína ræskti sig ógnandi.
„Ég meinti, það sem ég sagði við hann það
kvöld, Kamilla. Ég ætlaði að fara héðan. Ég . . .“
„Oh, fara héðan! Þú vildir bara láta ganga
eftir þér! Auk þess er Jed gott mannsefni. Það
eru blátt áfram ekki aðrir ógiftir menn, sem um
er að ræða."
Karólínu tókst að skjóta inn í setningu áður
en Sue fengi því afstýrt. „Það er nú Fitz," sagði
hún blíðlega, en það var kuldalegur glampi í
bláum augum hennar.
Kamilla þagði við um stund.
„Fitz!“ sagði hún að lokum. „Áttu við, að
Fitz Wilson og Sue . . .“
Það brá fyrir ánægjuglampa í augum Karc-
línu, þegar hún svaraði:
Neðst til vinstri: Hvaða hákarlategund er það, sem etur allt lifandi, sem á vegi hans verður?
Mannæturnar í Suðurhöfum. — Að ofan: Karlmenn Nýju-Guineu reyna að skara fram úr öðrum í
fáránlegum höfuðfötum. — í miðju til hægri: Hvítir froskar eru mjög fágætir, á að gizka einn
af miljón. — Neðst til hægri: Þegar krækt er í hval nálægt yfirborði sjávar, má búast við heillri
hersingu af meðbræðrum hans upp á yfirborðið til þess að sjá, hvað gangi á.